A Letters To Remember.

KABANATA VIII

THIRD PERSON POV

Taong 1920.

Sa mainit na araw ng Disyembre, ang pamilya ni Hannah ay nagtipon sa isang pantalan upang salubungin ang kanilang ama na muling umuwi mula sa isang mahaba at malamig na paglalakbay sa Hapon. Ang hangin ay punung-puno ng kasabikan at pangungulila habang ang bawat isa ay nag-aabang sa pagdating ng kanilang mahal sa buhay. Ang barko ng kanilang ama ay dumarating na, at ang mga kapatid ni Hannah ay nagmamadali upang salubungin siya.

Hindi makaiwas ang ate ni Hannah na magbiro habang pinapanood ang isang binata na tila laging nakatingin sa kanyang kapatid. “Hindi mo ba napapansin ang gwapong ginoo na iyon na laging nakatingin sa iyo, kapatid? Mukhang gusto ka niya,” sabi ng ate ni Hannah, ang kanyang mga mata ay nagsisilibing masaya.

“Huwag mo na akong gawing biro, Ate. Wala pa akong oras para sa mga ganoon,” sagot ni Hannah, na tila seryoso at hindi nababahala sa mga pambobola ng kanyang ate.

“Ay naku, Hannah, nagbibiro lang ako. Hindi mo naman maitatanggi na gwapo siya, hindi ba?” sabi ng ate ni Hannah, na hindi makapagpigil na ngumiti.

Pumihit si Hannah upang sulyapan ang lalaki, ngunit hindi siya nagtagal doon. Sa kabila ng gwapo ng lalaki, hindi siya masyadong naapektohan at nagpatuloy sa pag-aasikaso ng kanyang mga gawain.

“Naku, Hannah, masyado ka namang seryoso. Sa tingin ko gusto mo na rin ng romance,” biro ng ate ni Hannah, na pinaglalaruan ang kanyang kapatid.

Ang kanilang ina, na may matigas na boses, ay nagbigay ng utos sa kanila. “Magsitindig kayo ng maayos at mag-aayos ng mga upuan. Para kayong hindi mga babae!” Kaya’t nagsimula silang mag-ayos, kahit ang mga mata ay patuloy na nagmamasid at nag-aabang sa mga bisita.

Ang bunso sa pamilya ay tumayo nang may kasabikan nang makita ang barko ng kanilang ama na dumating. “Ate, tingnan mo! Ang barko ni Ama!” masayang sigaw nito, na nagdulot ng pagtakbo papunta sa daungan.

Ngunit ang kanilang ina ay nagbigay ng mapagpatawad na tingin sa mga anak, kaya’t naghintay sila ng maayos habang tinitingnan ang bawat isa na bumababa mula sa barko.

Nang makita ni Hannah ang kanilang ama, siya ay agad na napangiti at tinawag ang kanyang pangalan. “AMA!” sigaw niya, sabik na nagtakbo papunta sa ama, na yumakap sa kanya at hinalikan sa pisngi. Ang kanyang mga kapatid ay sumunod sa yakap ng kanilang ama, nagbabalik ng mainit na pagyakap.

“Nakauwi ka na rin, Ama! Miss na miss ka namin,” sabi ni Hannah habang sila ay nagkikita.

“Kamusta sa Hapon, asawa ko? Hindi ba malamig ang panahon doon lalo na sa Disyembre?” tanong ng kanilang ina.

“Malamig nga sa Hapon, asawa ko. Ang mga yelo ay tumutulo mula sa mga bubong, at mabuti na lang at binigyan ako ng mga kasosyo ng mga damit para sa lamig,” sagot ng kanilang ama na may ngiti.

“Ngunit, sa wakas, makauwi rin ako. Ang lamig sa Hapon ay hindi ko na kayang tiisin,” dagdag pa ng kanilang ama.

“Umuuwi na tayo, asawa ko. Hinihintay na tayo ng ating karwahe,” sabi ng ina, habang naglalakad na patungo sa sasakyan.

“Sandali, asawa ko. May isang tao pa akong hinihintay sa barkong iyon,” sabi ng ama, na nagbigay ng pangungusap na nagdala ng pag-aalala sa kanilang ina.

“Sa barko? Sino ang hinihintay mo?” tanong ni Hannah, na nagtataka.

“Ito ay isa sa mga binayaran sa akin ng mga kasosyo sa negosyo,” sagot ng ama, na nagbigay ng pag-aalinlangan sa kanilang ina.

“Sugal? Asawa ko?” tanong ng ina, na may pagkabahala.

“Minamadali mo naman, asawa ko. Nangyari lang iyon minsan,” paliwanag ng ama habang binibigyan ng pangali ang kanilang ina.

Nang lumapit ang binata na sinasabi ng kanilang ama, nakita ni Hannah ang isang lalaki na tila hindi naaayon sa pananamit ng kanilang pamilya. Ang binata ay may magaspang na anyo at lumang damit, na nagpapakita ng mababang antas ng buhay.

“Siya ang alipin na binayaran sa amin ng mga kasosyo,” sabi ng ama, na pinapakita ang binata sa kanilang pamilya.

“Ama, hindi ba siya mukhang Hapon? Hindi rin siya mukhang Tsino. Ano ba ang kanyang lahi?” tanong ni Hannah sa kanyang ama, na nagtataka.

“Hindi siya isang Hapon, anak. O Tsino. Saksi siya ng isang Koreano,” sagot ng ama.

“Paano natin siya makakausap, Ama? Mukhang hindi siya marunong ng ating wika, at mukhang hindi rin siya marunong mag-Ingles?” tanong ng kapatid ni Hannah.

“Wala siyang magagawa kundi matutunan ang ating wika. Kailangan niyang mag-adjust,” sagot ng ama, habang nagsisimula na silang maglakad patungo sa kanilang karwahe.

Ang binata ay sumunod sa kanila, ang kanyang mukha ay naglalaman ng mga tanong at pagkabahala habang ang pamilya ni Hannah ay unti-unting umalis mula sa pantalan, tinatahak ang daan pauwi.