A Letters To Remember.

KABANATA IX

Hannah's POV

Ngayong gabi, ang paligid ng bahay ay puno ng kasiyahan. Ang mga ilaw ng parol ay naglalabas ng makukulay na sinag, at ang tunog ng musika at tawanan mula sa mga bisita ay nagbibigay saya sa pagdiriwang. Ang aking pamilya-si Doña Rosa, si Ate Mirabella, at si Dianaya-ay abala sa pag-aasikaso sa mga bisita at sa mga detalye ng okasyon.

Nasa kanilang magagarbong sasakyan sila, kasama ang aming ama, si Don Ruiz, na papauwi mula sa daungan na sinundo namin galing sa kanyang pagbisita sa bansanh Hapon.

Ang magarbong karwahe ni Don Ruiz ay bumusina sa harap ng bahay, namin na nagbigay senyales na malapit na kami. Ang pamilya namin ay dumaan sa pangunahing pinto upang salubungin siya, habang ang mga bisita at mga katulong ay nagbigay ng mainit na pagtanggap.

Sa likod ng magarbong karwahe na aming sinasakyan, may isa pang simpleng karwahe na nagdadala sa isang lalaki na kasama ni Ama na tila hindi tumutugma sa kasiyahan ng okasyon. Ang lalaki, na may mahabang buhok at mukhang gusgusin na kasama namin ay ng alipin binayad sa sugal kay Ama.

"Maligayang pagdating, Don Ruiz!" sigaw ng mga bisita habang ang lahat ay nagbigay ng mainit na pagtanggap sa aking ama. Ang mga yakap at mga ngiti ay bumabalot sa kanya.

Habang abala ang lahat sa pagtanggap ng mga bisitang nagpunta sa pagsalubong sa aking am ama, sa di malayuan ng aking kinatatayuan ng mapansin ko ang pamilyar na mukha sa likuran ng grupo ng mga bisita, nagbigay sa akin ng kasiyahan ang pagdating ni Alfred, ang kaibigan namin mula pagkabata na galing sa France.

"Hannah!" sigaw niya sa ilalim ng tunog ng musika, ang kanyang tinig ay puno ng ligaya.

"Mabuti naman at naabutan kita! Ikinalulugod ko na makita kang muli."

Naglakad siya patungo sa akin na may malugod na ngiti. Ang kanyang pagkakasuot ng elegante ngunit simpleng suit ay nagpapahiwatig ng kanyang pagbabalik mula sa isang bakasyon sa Paris. "Alfred!" tugon ko, ang ligaya ko ay halata sa aking boses habang niyayakap ko siya. "Ang tagal na nating hindi nagkita! Anong balita sa Paris?"

"Ah, marami!" sagot niya habang kami'y nag-uusap. "Ang Paris ay ganap na maganda, ngunit ang pinakamasarap na bahagi ng aking paglalakbay ay ang pagbalik dito upang makita ka. Nais kong malaman ang lahat ng nangyari sa iyo."

Ang aming pag-uusap ay naputol ng isang eksena sa harapan namin ni Alfred. Ang isang bisita ay nagtanong, "Sino ang kasama mong iyon, Don Ruiz? Ang kanyang itsura ay hindi bagay sa ganitong okasyon. At kakaiba ang kanyang itsura?"

"Siya ang aking bagong alipin," sagot ni Don Ruiz. "Isa siyang bahagi ng sugal na pinasok ko. Siya ang binayad sa akin na magiging alalay namin mula ngayon."

Ang sagot na ito ay nagdulot ng pagkabahala sa mga bisita. "Bakit siya? Ang kanyang itsura ay tila hindi tugma sa ating okasyon," sabi ng isa pang bisita, na nagbigay ng mga tanong na puno ng pagdududa.

Habang ang mga bisita ay abala sa kanilang mga usapan, ang butler ay lumapit kay Don Ruiz at nagmungkahi, "Don Ruiz, maaari ko bang alagaan ang bagong dating na ito at dalhin siya sa kwarto ng mga katulong upang mag-ayos bago siya makihalubilo sa mga bisita?"

"Sige ayusan mo sya, pakipalitan na rin ang kasuotan nya siguraduhin mong nakaligo yan" utos ng aking ama na agad naman sinunod ng aming butler.

Ang lalaki, na tila naguguluhan at takot, ay dahan-dahang inalis mula sa aming sala. Ang kanyang mahabang buhok ay nagkukubli ng isang lihim, at ang takot sa kanyang mga mata ay nagbigay sa akin ng kuryusidad. Ang butler, na walang ideya sa Koreano, ay tila nag-aalala ngunit hindi naiintindihan ang tunay na dahilan ng pag-aalala ng lalaki.

Habang ang lahat ay nagkakatuwaan, biglang nagkaroon ng kaguluhan sa sala. Ang lalaki, na umiiyak, ay tumakbo sa gitna ng mga bisita na may hawak na gunting ang butler. Ang buhok ng lalaki ay magulo, at ang kanyang takot ay nagbigay daan sa isang eksena na puno ng pagkabahala.

"Geureon jeongdo geureon jeongdo salpyang haji maseyo!" sigaw ng lalaki, ang kanyang tinig ay puno ng pighati at galit.

(Wag mo pakikialaman ang buhok ko!)

Ang mga bisita ay nagulat sa eksenang iyon. Ang mga mata ko ay nanatiling nakatuon sa lalaki habang ang lahat ay nagkakagulo sa paligid. Ang takot at pighati sa kanyang mga mata ay nagbigay daan sa isang napakaingay na eksena. Sa gitna ng kaguluhan, ang butler ay tila hindi malaman ang gagawin, habang ang mga bisita ay nagkukumpulan, naguguluhan sa nangyayari.

---

Sa kultura ng Koreano noong 1920s, ang buhok ay may malalim na kahulugan. Ang buhok ay isang simbolo ng dignidad at respeto. Ang pagputol ng buhok nang walang pahintulot ay isang malalim na insulto. Ang mga Koreano ay hindi basta-basta nagpapagupit ng kanilang buhok dahil sa kahalagahan nito sa kanilang kultura.