Mafyanın küçüğü

8°benimle gel°

Her kese iyi okumalar dilerim...

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum❤️

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐

Hangisinin elini tutarsam tutayım mutlu  olmayacağımı biliyordum. Birinin tarafında olmam gerekirdi ve ben kararımı vermiştim.
Ateşin karşısına geçtim. Hâlâ silahı elindeydi. Gözünün içine bakarak...

-"Hiç birinizle  gitmiyorum!"dedim.
Bir tarafda sevdiğim adam Ateş: onun için, ikimiz için belki çok şey yapmamıştım ama her şeye razı olmuş, ne dediyse kabul etmiştim. İçimde küçücük umut tanecikleri vardı onun için.. bizim için. Bizim için..... Biz.. asla biz olmamıştık ki. Hep o der ben kukla gibi yapardım. Gurur, nefret, isanlarin düşünceleri her şeyi boş vermiştim. Yanında olmak bile yetiyordu. Ama o bunu bile çok gördü bana. Son yapdığı şeyi asla unutamadım ben. Aklım  unutsa kalp sızım hatırlatıyordu. Her defasında kalbimde küçük boşluklar açmıştı Ateş. Kalbim o boşlukları dolduramadı ve onlar da yaraya çevrildi. Peki hangi doktor yaramı tedavi eder bilmiyorum. Hangi melhem yaramı iyileştirir bilmiyorum.  En önemlisi kalp yarasıyla nasıl yaşanır bilmiyorum......

Bir tarafdaysa beni sevdiğini iddia eden Kenan: Ne için beni istediğini bilmiyordum. İlk tanıştığımız da beni Atəşdən intikam almak için kullanacağını sanmıştım ama benim red cevabımla benim istediğimi yaptı. İntikam almak istese bana zorla ve ya istemediğim bir şey yapmaz mıydı? Ben onunda Ateş gibi bana istediğini yaptıracağını sanmıştım ama o beni şaşırtarak beni serbest bırakmıştı. Dediğini yapmıştı, ben ne dersem her şey öyle olmuştu.  Bu gece de sondu. Demek ki tüm mafayalar zorba değilmiş.  Ama tabiki de Kenanla gidecek değildim. Daha ilk günden gözlerinde şefkat, merhamet görmüştüm ama kesinlikle aşk yoktu. Bana aşık bir adam hissini vermemişti asla. Bu günün son günümüz olmasını ben istemiştim üstelik de Kenanla gidersem, o zaman da işlerin daha fazla karışacağını iyi biliyordum. Aralarında karanlık işlerden dolayı olduğunu düşündüğüm bir sorun vardi. Ve benim sayemde daha fazla büyümüştü. Kənanın onu seçmemi  istediğini gözlerinden anlamıştım ama nedense bu başka bir histi onun gözlerinde ilk günden şefkat görmüştüm ama bu sevgi değildi. Değer veriyordu ama bir aşık gibi de değildi.  'Ya da ben sevginin ne olduğunu daha bilmiyorumdur' deyip bu konuyu rafa kaldırdım.

-" Sana ne istediğini sormadım. Benimle geliyorsun bitti!!"
-"Ben de sana istemediğimi açıkça söyledim bitti !"
Çok değişmiştim ben. Atəşin yanından ayrıldığımdan beri kendimi bir şekilde farklı biri olmaya yönlendiriyordum. Amacım sadece güçlü görünmekti. Çünkü her kes zayıflığımdan faydalanıp beni bir şekilde kullanmıştı. Bu yüzden bende daha fazla küçük düşmek istemiyordum kimsenin önünde.
-" Gelmessem ne olur ? "Dedim elindeki silaha bakarak
-" Beni vurur musun? Biliyor musun? bu benim umrumda bile degil!!" Elini kaldırıp silahı alnıma dayatdim.
Gözlerimi kapattım ve bekledim.
-"Korkmuyor musun ? "
-"Hayır !"

Evet. Korkuyordum. Her zaman ki gibi bu sefer acıtmaz her halde diyordum ama her defasında dedikleri ve yaptiklari hançer gibi kalbimin yarasını deşiyordu. Kanamış bir yarayı tekrar tekrar kanatirsaniz ne olur ? Dayanirmi insan bu acıya?

Ateş sesi duyuldu.
Gözümü açtım Ateş karşımda silahı gök yüzüne tutmuşdu.
-" Ben istemediğim sürece ölemezsin Küçüğüm!"
Bir anda beni omzuna alıp arabaya fırlattı bağırdım ama duymadı tabi. Kenan bayılmıştı. Çok kan kayb etmişti. Bide çatışmaya katılmıştı o halde.  Acaba o bulunur muydu? -diye düşündüm. Orda yalnızdı.
Ateş düz yolda yarış pistindeymiş gibi hızlı sürüyordu arabayı. Kendimi sıktım. Korkmuyorum ... Korkmuyorum... Korkmuyorum....
Hiç bir şey demiyordum. Korktuğumu belli etmemeye çalışıyordum. Ne kadar beceriyordum orası karışık....
Ateşin evinin önünde durduk. Ateş kapısını çarpıp çıktı beni de kolumdan tutub kaldırdı. Pardon her zamanki gibi sürükledi. Tam içeri girecekken  kapıda durdum. Yüzüm asık şekilde bakıyordum bu kapıya. Son kez çıktığım an geldi gözlerimin önüne. Ateş ani olarak bana baktı ve içeri girmek istemediğimi anlamış olacak ki beni kucağına aldı. Hızla yukarı eski odama çıkardı. Arabaya bindiğimizden beri ağzımızı bıçak açmıyordu. Beni yatağa fırlattı. Ve bana doğru eğildi. Sırtım yatak başlığına değiyordu. Yaklaştı ve
-" Bundan sonra burdan hiç bir yere ayrılmıyorsun Küçüğüm!"-dedi.
-" Neden?"
-" Çünkü ben öyle istiyorum."
-" Beni evden göndermek isteyen de sendin ama."-dedim imalı şekilde.
Hiç bir şey demeyip kaşları çatık şekilde odamı terk etti. Ne demiştim ki? Of kendi bilirdi ne yaparsa yapsın.

Üstümdeki elbise yıpranmış ve kirliydi. Hemen dolaba yaklaşıp kapağını açtım. Tüm her şey olduğu gibiydi. Hiç bir şeye dokunulmamış ve kaldırılmamıştı. Üstüme rahat bir şeyler giyip  aşağı indim. Biraz yalnız kalmam gerekiyordu. Kapıyı açıp bahçeye çıktım. Bahçede gezerken gözüm pencereye kaydı. Ateş altında eşofman yarı çıplak bir şekilde elindeki kadehden  yudumluyor ve penceredn bana bakıyordu. Hafif esen rüzgar saçlarımı uçuruyordu. Saçlarımı ona bakarak elimle kulağımın arkasına sıkıştırıp son kez ona bakıp arkamı döndüm. Yürüyordum...
Sonunda yorulduğumu anlayıp biraz ara vermek için durmuştum. Farkında bile olmadan evden çok uzaklaştığımı anladım. Geri dönmek için haraketlenicekken bir araç büyük bir hızla durdu. İçinde gördüğüm kişiyle çok şaşırmıştım.

Kenan arabadan elini bana uzatmış bir şeyler söyledi.
-" Aysura lütfen bin şu arabaya."
-" Sen nasıl ? İyi misin?"
-"Evet. Her şeyi anlatacağım sana şimdi benimle gelmen gerek ama."
-" Ama -.."
-"Aysura zamanımız yok. Ateş seni aramaya  başlamıştır bile. Hızlı olmamız gerek. Sana tüm gerçeği en baştan anlatacağım."
Elini yeniden uzatıp
-" Söz veriyorum."-dedi.
Elini tutup arabaya bindim.
Kenanın anlatacağı gerçek neydi? Neden böyle telaşlıydı?
Bundan sonra ne olacaktı?

Artik emin olduğum tek şey tüm sorularımın cevabı hayatıma gizemli bir şekilde giren Kenandaydı!

Emeğe saygı oy vermeyi unutmayın.
iyi ki varsınız..🌹