John H. Watson Holmes

4.1 (uyanış)

17/1/21

back back backstabber

***

Ne yazabilirim ki? Zihnim ıssız bir çöl kadar boş.
Ama aynı zamanda bir konser alanı:
tüm seyircileri katledilmiş olsa da müzik çalmaya devam ediyor.

Bunu okumayacak bile. Eminim beni çoktan unutmuştur.

Belki de okur John...

+Saçmalama, çoktan davalara gömüldü bile.

-İyi de bunu nerden anlayacağız?

~Okuyacak, eminim. İddiaya girmek isteyen?

+Umrunda bile değil.

-Olsa bile nerden bileceğim?!

~Her iddiasına varım.

+Bence hayatına çoktan yeni birini al-

"Ah, tanrı aşkına!"

Bilgisayarı sertçe kapatırken sesleri susturmak istercesine başını ellerine gömdü ve şakaklarını ovmaya başladı John.

Onu görmem gerek.

Bunu yapamam...

Bunca zaman sonra çıkıp ne diyebilirim ki?

"Oh, üzgünüm Sherlock. Bir aptal ve korkak gibi duygularımı bastırdığım ve başkasıyla birlikte olduğum için. Sevgine, aşkına karşılık veremediğim için. Affet beni, sadece bir hataydı."

Ha ha, ironik.

Onu gerçekten görmem gerek.

Ama..nasıl?

6 ay önce

"Yani bana o kadını kurtarmanın bir sebebi olmadığını söylüyorsun?"

Sherlock derin bir nefes verirken yerinde doğruldu.

"Bak, John..

"Hayır, sana bunu tüm ciddiyetimle soruyorum. Tamam mı? Beni anlıyor musun?"

Tekli koltuğunda eğilip Sherlock'un gözlerine baktı. Koyulaşan mavilerin içinde şömine ateşi titriyordu. John geri çekildi.

Bir anlığına dünyadan kopmuş gibiydi.

Sana kapılmak tuhaf.

Bu tamamen yabancı olduğum bir his.

Nesin sen? Bana ne yapıyorsun?

"O kadını neden kıskanıyorsun?" dedi Sherlock ellerini çenesinin altında birleştirirken.

John kısa bir kahkaha patlattı.

Bu kadar güzel olduğun için suçlusun John.

Seni hapsediyorum, zihnimin en görkemli köşesine.

Sonsuza dek.

"Neden kıskanacakmışım ki sizi?"

Sherlock hafifçe güldü.

"İtiraf ediyorsun işte. 'Bizi?' Ortada 'biz' diye bir şey yok ki. O kadın ve ben hiçbir şey değiliz."

John biraz düşündü ama hala tatmin olamamıştı.

"John.."

Sherlock bir elini kendisinin dizine koyunca bir şey yapmadı.

Odaklanmak zor.