VVIP(ရပ္နား)

Chapter 2 (uni)

"သား .…ရှောင်ကျန့်……ရှောင်ကျန့်……"

ဝါးတိုးဝါးတားခေါ်သံအဆုံး မျက်လုံးကိုအသာအယာဖွင့်ကြည့်မိသည်။အလင်ရောင်စူးစူး ကြောင့်မျက်ခုံးတစုံကတွန့်ချိုးလျှက် ပြန်မှိတ်မိသည်။တဖြည်းအားယူဖွင့် ကြည့်မိတော့ ဆရာဝန်တွေက ဝိုင်းအုံလာပြီး ဟိုစစ်ဒီစစ်လုပ်နေကြတယ်။

ဘာလဲ။ကျနော် အသက်ရှင်နေခဲ့တာလား။ကျနော်မသေသေးဘူးလား။တကယ်ဘုရားသခင်က ကျနော်ကိုအခွင့်အရေးပေးလိုက်တာပဲလား။

ခေါင်းထဲတဝှီဝှီနဲ့ အတွေးတွေးတွေထဲကနေမေးခွန်းပေါင်းများစွာကရှုပ်ရှပ်ခက်လျှက်။တဖြည်းဖြည်းခေါင်ထဲမှာဘာမှတွေးလို့မရတော့ဘူး။မျက်လုံးနှစ်ဘက်က ဖြည်ညင်းစွာမှိတ်ကျသွားပြီး အိပ်စက်ချင်းဆီသို့။

နောက်ဆုံးမေးခွန်းလေးတခုတော့မေးလိုက်မိသေးတယ်။ငါကမိဘ‌မဲ့လေ၊အခုဘာ တြွေဖစ်နေတာတုန်း???

………
တကယ်ငါနဲ့အတော်တူတယ်
တော်တော်လေးကို နံမယ်ကအစ
မှန်ရှေ့မှာရပ်နေရင်း တွေးနေမိတယ်။အသက်ရှုသံ တွေကမြန်ဆန်ပြီး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့
သန့်စင်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်ပေါ်လျှက်။အဖြစ်အပျက် တွေကမြန်ဆန်လွန်းလို့၊အံ့အားသင့်ရလွန်းလို့ အခုအချိန်မှာ ဘာဆိုဘာမှ မသိနိုင်တော့ဘူး။

မတူဘူး!!!
ရုတ်တရပ်ဆိုခွဲမရလောက်အောင်တူပေမယ့် တကယ်ကျအရမ်းကို ကွဲပြားတယ်
အရင်ကပျောညံ့တဲ့ရှောင်ကျန့်နဲ့တခြားဆီပဲ
အရမ်းကိုသန်မာလွန်တယ်၊ မာကျောလွန်းတဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို ခန္တာကိုယ်ကနေခံစားမိနေတယ်။အရမ်းကြိုခားနားလွန်းတယ်။တကယ်ကဘုရားသခင်က ကျနော်ကိုအသစ်ပြန်လည်ရှင်သန်ဖို့ အခွင့်အရေးပေးလိုက်တာပဲ။

နံမယ်က ရှောင်ကျန့်
ရှောင်းလုပ်ငန်းစုရဲ့တဦးတည်းသောဆက်ခံသူ
အရမ်းကိုစိတ်ဓာတ်ကြုံခိုင်ပြီး သန်မာတဲ့လူတယောက်။ဆိုးဝါးတဲ့ကံ ကြမ္မာကြောင် မတော်တဆတခုဖြစ်ပြီး ကိုမာဝင်နေခဲ့တယ်။
အဆိုဆုံးအခြေအနေထိရောက်ခဲ့ပြီး နှလုံးခုန်ရပ်သွားပြီး ဆရာဝန်တွေကပါလက်ရှော့ခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်ဘယ်သူထင်မှာတုန်း စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းပြန်နိုးလာလိမ့်မယ်လို့။ဒါပေမယ့် အားလုံးမသိတာတခုကတော့ သူလုံဝနိုးမလာခဲ့တာပဲ။အဲ့ဒီအစား ကျနော်၊ အားနည်းတဲ့‌ရှောင်ကျန့်က နိုးလာခဲ့တာမို့။