OKUL

Ümit...

Bölüm-11

O an'dı işte..Sessizlik.Odadan bir ses bile çıkmıyordu.Gözüm Efsuna takılan aparatın fişine takıldı.Ne yani bu küçücük şey sayesinde mi Efsundan ayrılıcağız?!Elimle Efsunun saçlarını okşadım.O çok severdi birisinin saçını okşatmasını.Derste kafasını sıraya yaslardı,bende saçlarını okşardım...

"Hadi güzelim aç gözlerini"dedi Buse üzgün sesle.

"Efsun,hadi aç gözlerini gidelim yeniden okula"dedim ağlarken.Kendimi hiç iyi hissetmiyordum doktorun dediklerinden sonra.

"Kızlar ağlamayın.O duyuyor bizi.İstemezdi Efsun sizin ağlamanızı"dedi Mert umut veren sesle.

"Ben kahve almaya gidiyorum.Bişey istermisiniz?"dedi Mert.

"Hayır.Teşekkürler"dedim.

"Bende biraz terasa çıkıyorum.Sen burdasan dimi Gizem?"dedi Buse.

"Evet burdayım.Çıkabilirsin."dedim.

Mert ve Buse odadan çıktılar ben Efsunla tek başına kaldım.Ne yapacağımı bilmiyordum.Ona nasıl uyandıracağımı bilmiyordum.Uyanmalı.2 haftaya uyanmalı..

"Hadi uyan Efsun.Bizim sana ihtiyacımız var.Bak benim hiç bir zaman yakın bir arkadaşım olmadı.Derdimi ona anlatıp,onunla ağlayıp,onunla güldüğüm birisi hayatımda olmadı.Ben sende buldum bunları.Lütfen uyan.Beni yeniden arkadaşsız bırakma.Lütfen.Uyan söz yeniden saçlarını okşayacağım"dedim gözlerimden akan yaşla birlikte.Ağlıyordum,çünkü artık çok güçsüzdüm...

Bir dakika?Efsunun parmağı mı titredi yoksa banamı öyle geldi?

"Efsun?Efsun hadi yapabilirsin!Efsun!"dedim bağıran sesle.

Tam bunları derken gözlerini açtı.Ne yapacağımı bilmiyordum.Gözlerini açtı.Efsun gözlerini açtı.

"Ne oldu?Efsun?!Çabuk doktoru çağır Mert"dedi odaya girerek Buse.

"Allah'ım şükürler olsun seni bize bağışladı.Canım arkadaşım"dedim kucaklayarak.

"Nasılsın Efsun?Lütfen bişey söyle.Özledik sesini."dedi Buse.

"Ne oldu bana?"dedi titrek,zor sesle Efsun.

"Geziye giderken kaza yaptık.Sen 2 haftadır komadaydın.Doktor eğer 2 haftaya utanmadan fişi çekecekti"dedim üzgün sesle.

"Özledim sizi"dedi Efsun.

"Bizde seni güzellik"dedi Buse.

Daha sonra odaya Mertle beraber doktor giriş yaptı.Efsuna takılan aparatlara bakıp gülümsedi.

"Arkadaşınız kurtuldu.Nasılsınız Efsun hanım?"dedi doktor.

"Teşekkürler doktor bey.İyiyim biraz midem bulanıyor."dedi Efsun.

"Midenizin bulanması normal.Şimdi hemşire gelicek.Size rapor verip,taburcu edicek"dedi doktor

"Bu gün mü taburcu olucak?"diye sordum doktordan.

"Evet.Ailesine haber verirsiniz."dedi doktor.

"Tekrar teşekkür ederiz doktor bey"dedi Mert.

"Geçmiş olsun"dedi doktor.

"Ben gidip ailesine haber vereyim"dedi Buse dışarı çıkarak.

"Eee napıyorsunuz bakalım sevgililer?"dedi Efsun gülen sesle.

"Ihım,ıhım dedim Efsuna koluna dokunarak."Sanırım iyileştiniz Efsun hanım bakıyorum da"dedim sinirli sesle.

"Tamam tamam."dedi gülen sesle.

Efsunun sözüne gülerken Mert'in bana bakıp gülümsediğini gördüm.Bende ona karşılık olarak yüzüne gülümsedim.Başka ne yapabilirim ki?

"Öyle değilmiyiz ki?"dedi Mert.

"Bilmem.Belki öyleyizdir"dedim utangaç sesle.

"Sen benim papatya kızımsın"dedi Mert.

"Yavaş.Olan var olmayanı var"dedi Efsun isyankar sesle.

Her ikimizde Efsunun bu sözüne kahkaha attık.Onu seviyordum ama belli etmiyordum.Ona sevdiğimi söylemek istiyorum.Ama neden utanıyorum bilmiyordum sebebini..