Ne olduğunun farkına varmadan sesler geliyordu kulağıma.Gözlerim kapalı.Konuşamıyorum ama duyuyorum etraftaki sesleri.En acısıda bu değilmi?Ailen senin için endişeleniyor,ağlıyor ve sen bunları duyuyorsun ama nutkun tutulmuş.Acıdan titriyordum.Gerçekten her yerimde cam parçaları vardı.Sadece bir ses duydum...
"Kalbi durdu kalp masajı yapmalıyız"diye bi ses duydum.Kim olduğundan bile haberim yoktu.Gözlerimi açmak istiyorum ama açamıyorum.Ellerimi haraket ettirmek istiyorum ama edemiyorum.Konuşmak istiyorum ama edemiyorum.Sanki bedenim kalmış,ruhum gitmişti.
"Kızın her yeri kesik-kesik.Çabuk sedye getirin"diye bir kadın bağırıyordu.Sanırım beni kastediyordu.Birisi beni kucağına götürdü.Gözlerimi açmak için savaş veriyordum.Ve kısık bakışla gözümü açtım.Beni kucağına alan Mert'ti.Gözümü açtığımı görüp üzgünce gülümsedi.
"İyileşeceksin.İyileşeceksin güzelim.Gidiyoruz hastaneye tamam mı?Hadi gözlerini kapa"diye Mert sakin ama bir o kadar tedirgin ses tonuyla söyledi.
Gözlerimi kapatıp ruhumu Mert'in kollarına bıraktım.dayanacak gücüm yoktu.Ne kadar savaş versem de veremiyordum.
3 saat sonra En son Mert'in kollarındaydım.Ambulansın içinde olduğumu hatırlamıyordum bile.Gözlerimi açtım.Gördüğüm ilk manzara kollarımdı.Kollarımın her yerini sargı beziyle sarmıştılar.Boynum,ayaklarım,belim her yerim ağrıyordu.Başımı sola döndüdüğümde annem ağlıyordu.Hala uyandığımın farkında değildi.
"A-anne"diye kısık ses tonuyla annemi çağırdım.
"Kızım.Nasılsın güzel kızım.Allaha şükürler olsun.Senin o acı içinde kıvranman canımı o kadar yakıyordu ki.Hatta bir ara gözünü açtın yeniden kapattın.Ah kızım bu günlerini demi görücektim ben prensesim.."diye annem üzgün ses tonuyla söyledi.
"Korkma anne.İyiyim ben sadece bir kaç yerim ağrıyor o kadar.Geçer bir kaç güne"Aslında acı içersinde kıvranıyordum.Ama annemi biraz daha üzmek istemedim.
"Tamam.Ben babana,hemşireye de haber vereyim"diye annem söyledi.
"Anne.Diğer çocuklar iyimi?"tedirgin sesle sordum.
"İyi ama..."dedi annem
"Ne anne??!Kime ne oldu?Lütfen söyle"
"Efsun isimli kız...Hala komada.Kaç saattir ancak uyuyor zavallı kız"
"Ne?Olamaz.Ben gitmeliyim Efsunun yanına"endişeli ses tonuyla söyledim
"Kızım delirdin mi sen?!Sen gitsen bile Efsun hala uyuyor olucak.Lütfen hem onu hemde kendini düşün"annem bana teselli vermek istiyordu.Ama Efsun içinde çok endişeleniyorum.
Annem babama,doktora haber vermeye gitti.Bende boş-boş duvarları izliyordum.Nasıl oldu bu olay?Oysa çok mutluyduk.Sizde de oluyor mu?Mutlu olmak korkusu?Mutlu oluyorsunuz,her şey çok yolunda gidiyor ama daha sonra bir aksilik çıkacak diye korkuyorsunuz.Bence bunu hepimiz yaşadık.Olaylar sanki bir film gibi geldi geçti.Hiç bir olayı sezdiremeden yaşandı.Bunları düşünürken kapıma birisi açıyordu.Hemşiredir diye düşünüyordum.Ama o kişi Mert.Elinde bir tane papatya vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İyiyim..şey çok teşekkür ederim.Gerçekten çok güzel moral verdi bana"diye gülümser sesle cevapladım
"Sen yeterki hep gül.Sen gülünce bu papatya bile aciz kalıyor yanında"
Gerçekten bu kelimeye düştüm.İlk kez bir kişi bana iltifat ediyor.Bu ifadeyi size anlatamam.Her yerim kesik içerisinde,her yerim ağrıyor ama bu kelimeyi duyduğumda bütün acılar yok olmuş gibiydi.Sanki o kazayı yaşayan ben değildim.Sanki o acılar içersinde kıvranan ben değildim.Sevdiğim kişi yanımdaydı.Bu bana yeterliydi.
Selammm.Naber?Son sözü kendim yazsam bile kendimde düştüm.Ve be Mert dndndjs.300 okunma ulaştık.Gerçekten bu çok iyi.8 bölüm ve 300 okunma.Elimden geldiğince hikaye atıcağım bu Karantina günlerinde.Hep gül.Sen gülünce her şey senin gülüşünün yanında hiç kalıyorr(✿^‿^)
