Dakota is een 19 jarig meisje dat haar laatste jaar mode studeert in de middelbare school samen met haar beste vriendin Elise wordt ze geforceerd om mee te doen aan de oblivious games. Deze games worden jaarlijks gehouden (net als bij de hungergames...
Het is zover Elise! Roep ik naar haar. Elise schiet op! Roep ik nog eens met steeds minder geduld.
Waarom duurt het zolang om simpele sportkleding aan te doen. We moesten onze sportkleding al aandoen want we vertrekken binnen 5 minuten naar de trainingen die 4 dagen zullen duren. Het idee van trainen vind ik belachelijk want we vergeten het toch. Maar dat weerhoud me er niet van om er 100% voor te gaan want het zou mijn laatste keer wel eens kunnen zijn...
"Hallo!! We moesten toch zo dringend vertrekken?" Onderbrak Elise mij van mijn gedachten. Aah ja natuurlijk laten we gaan. Je ziet er goed uit trouwens zei ik nog snel. Haha jij ook! Lachte Elise terug. We hebben ervoor gekozen allebei dezelfde roze sportoutfit van adidas te dragen om onze vriendschap extra in de verf te zetten om de organisatoren te irriteren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Onderweg naar de trainingsruimte die zich in Parijs bevind (wat best handig is want we kunnen gewoon met de auto gaan.) Zat ik steeds te denken aan wat er binnen 4 dagen allemaal zou gebeuren ik was zo bang is slaap amper 's nachts en als ik dat toch doe krijg ik nachtmerries over wat er allemaal kan gebeuren. Om mezelf tot rust te brengen keek ik naar buiten of sprak ik tegen Elise. Meestal dat 2 de ,Elise weet zoals altijd perfect hoe ik me voel en nu zelfs meer dan anders. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou doen ze is te belangrijk voor mij. De gedachten aan onze vriendschap vergeten zijn verschrikkelijk ze maken me gek en ik kom er maar niet vanaf. Ik ben nog nooit zo bang geweest als de afgelopen dagen, en ik denk niet dat daar snel een einde aankomt.. 1 ding was zeker dit zou een lange rit worden.
Louis POV.
Jongens ik moet gaan. Zei ik met moeite om mijn stem niet te laten beven. Maar de jongens kennen me te goed en omhelzen me bijna onmiddellijk.
Ik heb geen flauw idee hoe ik die laatste 4 dagen ( met geheugen) ga doorbrengen zonder mijn beste vrienden ,mijn familie. Natuurlijk ga ik mijn familie ook verschrikkelijk missen ,maar ik ben het gewend hun niet elke dag te zien met de jongens is het anders. Ik ben er aan gewend bijna altijd bij hun in de buurt te zijn ,om te touren ,liedjes te schrijven ,plezier te maken enzovoort...
De jongens lieten me los en ik wist dat het tijd was om te vertrekken.Naar Parijs een prachtige stad begrijp me niet verkeert ik hou van die stad,maar nu is het de laatste plek waar ik wil zijn. In de taxi onderweg naar het vliegtuig probeerde ik wat te slapen ,ik heb namelijk veel slaap in te halen. Na een 30 minuten rijden naar het vliegtuig werd ik gewekt door de taxi chauffeur. "Meneer Tomlinson we zijn aan de luchthaven". Aah oké , danku om me af te zetten bedankte ik hem en tot slot gaf ik hem de 30 euro voor de rit naar de luchthaven.
Na een uur door de controle te gaan ben ik eindelijk aangekomen aan het vliegtuig binnen een klein halfuurtje zou het vliegtuig vertrekken naar Parijs. Ik luisterde maar half naar de stewardess die uitleg gaf over de veiligheid. De uitleg die ik al bijna vanbuiten ken door al dat touren. In plaats van luisteren dwaalden mijn gedachten steeds af naar wat er gaat gebeuren de komende dagen en hoe ik de games misschien kan overleven. Een paar rijen voor mij zag ik Jelena bang voor zich uitstaren. Het deed me zoveel pijn haar zo te zien ook al ken ik haar amper ik weet dat ze heel belangrijk voor me zal zijn in de games en vica versa. Toen ik voelde dat het vliegtuig eindelijk opsteeg stak ik mijn mijn oortjes in mijn oren en luisterde ik naar muziek. Ik heb de one direction muziek opgezet omdat ik me zo toch nog dicht voel bij de jongens. Ik hoorde de eerste noten van " story of my life" en ik miste mijn beste vrienden al direct enorm.
Written in these walls are the stories that I can't explain I leave my heart open but it stays right here empty for days
Ik zong rustig mee in mijn hoofd , maar ik stopte direct. Ik kon het niet en voor dat ik het goed of wel besefte rolden de tranen over mijn wangen.
"Attentie attentie binnen 10 minuten gaan we landen gelieve de gordels terug aan te doen." Hoorde ik door de luidsprekers. Ik zuchten en deed mijn gordel om. Ik vond het toch wel spannend om de deelnemers allemaal te gaan ontmoeten. Ze gaan door hetzelfde als mij en zullen me goed begrijpen denk ik. Er is niks dat ik liever wil dan nog eens een laatste keer een goed gesprek te houden met iemand...
Dakota POV.
Aangezien we als Belgen dicht tegen Frankrijk wonen zijn wij samen met het Nederlandse,Spaanse ,Zwitserse , Franse en Duitse team de enige die al zijn aangekomen. Ze zijn allemaal behoorlijk aardig. Ik ben het nu heel dankbaar dat ik op school altijd goed heb opgelet tijdens Engelse les want nu kan ik iedereen goed verstaan,maar Elise aan de andere kant. Voor haar moet ik alles constant vertalen maar dat doe ik met plezier. We spraken over hoe we ons voelden en over gewoontes in onze landen. Het was heel gezellig ik vergat bijna wat ons allemaal te wachten stond...
1 uur later waren bijna alle andere teams ook aangekomen iedereen had het heel hard naar hun zin,behalve het Engelse team en een paar andere uitzonderingen het jonge meisje stond te praten met andere jonge deelnemers ,maar die waren alle 3 in huilen uit gebarst. En Louis stond helemaal afgezonderd iedereen te observeren. Ik ben bijna zeker dat hij graag een gesprek zou starten maar dat hij niet weet wat te zeggen of doen.Ik zag dat hij mijn kant uitkeek dus keek ik snel weg en voelde mijn wangen rood worden van schaamte omdat hij me waarschijnlijk had betrapt op staren en ik besloot maar snel terug naar Elise te gaan. We kwamen aan in de hotelkamers en we kregen de opdracht goed uit te slapen want morgen zou een zware dag worden... meer zeiden ze niet ze zijn hier niet echt duidelijk vind ik maar ja daar zal ik maar mee moeten leven voor zo lang als het nog kan.
En wat vonden jullie van de afgelopen hoofdstukken? Ik vind dat ik er al een beetje beter in wordt maar ik twijfel nog steeds. Ik wil jullie ook mededelen dat het me spijt dat er zoveel spellingsfouten zijn in het verhaal ik probeer er zoveel mogelijk op te letten maar zelfs met het nalezen kijk ik er nog over. Bedankt om mijn boek te lezen. Xx
