the oblivious games (a Dutch Louis Tomlinson fanfic)

de "laatste" avond

Dakota POV.

Het was ondraaglijk stil in de ruimte. Bijna iedereen zat stil en bewegingloos met tranen die maar over hun wangen bleven stromen. Ook ik bleef maar huilen. Elise,Jelena en Louis zagen er ook gebroken uit. Ik moest echt nog met Louis praten,maar ik vond de moed niet om nu nog maar iets te zeggen.

Louis POV.

Iedereen bleef maar huilen en voor zich uitstaren ,het was gruwelijk om te zien. Ik wist dat ik nog met Dakota wou praten,maar ik moest nu gewoon eerst even kalmeren. Hoe zou ik nu kunnen praten als ik op dit moment nog een emotioneel wrak ben.

Naill POV.

Ik en de jongens zaten muisstil voor ons uit te staren. We waren ten einde raad. De uitleg was zo vaag beschreven dat we gewoon niet wisten hoe we Louis zouden kunnen helpen. We zagen de blikken van de deelnemers ze waren 1 voor 1 gebroken. Ik zou niet weten wat te doen in hun plaats.

Louis POV.

Ik werd gek van de stilte dus deed ik wat me het beste leek... de stilte doorbreken en hier weggaan.

"Dakota... uhm kunnen we nog eens praten alsjeblieft? Het zou veel voor me betekenen." Besloot ik te zeggen zodat we de stilte konden doorbreken. " Uhm ja graag zelf" antwoorde ze al snel. "Kunnen jullie naar de hotelkamer van Louis gaan? Ik en Jelena zullen naar de andere kamer gaan." Stelde Elise voor. "Uhm ja is goed."zei ik vlug.

Ik zag Jelena verbaasd naar Elise kijken toen Elise zei dat ze in haar hotelkamer moest blijven. Ik en Dakota gingen samen naar de kamer. We waren terug stil ,maar de tranen waren bij ons beiden gestopt. Ik zag dat ook Elise en Jelena al vertrokken waren naar de kamer.

Dakota POV.

Ik en Louis stapten richting zijn hotelkamer zonder iets te zeggen. Ik was eindelijk gestopt met huilen,en de stress kwam naar boven. Ik ga binnen dit en een paar minuten met Louis praten en mijn hart bonkte bijna uit mijn borstkas van de stress. Louis deed de deur open en ging op de bank zitten. Hij deed teken naar me dat ik naast hem moest zitten. Langzaam maar zelfverzekerd stapte ik dan maar richting de bank.

"Dakota, ik weet dat we hier al over gesproken hebben en je hebt me toen ook duidelijk gemaakt dat het niet mogelijk is om een relatie te hebben,maar je bent echt het enige waar ik aan denk. Ik ben verliefd op je en ik kan je niet vergeten, ik wil het op zen minst proberen. Het maakt me niks uit dat het niks wordt. We hebben het dan tenminste geprobeerd."

Zei Louis. Ik slikte duidelijk hoorbaar en mijn hart stond even stil om daarna terug dubbel zo snel verder te kloppen. Louis. Ik wist dat Louis gelijk had en ik dacht er hetzelfde over,maar ik was zo bang om gekwetst te worden. Morgen is alles alweer voorbij. We kunnen nu toch niks beginnen? Wat als 1 van ons niet levend uit de games komt en de ander wel? Dat is toch veel te moeilijk? Veel te erg?

Plots nam Louis mijn handen vast terwijl hij wanhopig in mijn ogen keek. Ik liet het tot mijn verbazing toe en hield Louis's handen ook vast. Ik keek hem ook in de ogen en mijn tranen kwamen weer naar boven. Ik begin te snikken en ik kon bijna geen adem meer halen door alle tranen ze bleven maar komen. Louis trok me dichter tegen zich aan en deed zijn armen rond me heen om mij te troosten. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en ik hoorde zijn hart regelmatig kloppen. Het geluid van zijn hart dat klopt en de warmte van zijn lichaam tegen het mijne kalmeerden me terug. ik keek Louis diep in zijn ogen aan. Plotseling wist ik perfect wat te zeggen het maakte me niet uit of we de games overleefden of niet ik wou bij Louis kunnen zijn ,al was het enkel nog vandaag of morgen. Ik trok me even uit de knuffel om Louis beter te kunnen aankijken om rustig te kunnen zeggen wat ik nu al een tijdje wil zeggen:

"Louis, zoals je weet ben ik ook verliefd op jouw. En ik denk niet meer hetzelfde over de dingen dan dat ik 2 dagen geleden deed. Ik heb ingezien dat ik alleen maar spijt had van mijn roekeloze beslissing om weg te lopen. Ik wil ook bij jou zijn, en liefst voor altijd. En ookal weten we niet hoe de toekomst zal zijn en of er nog wel een toekomst zal zijn voor ons. Ik wil het heel graag proberen om later te zien wat we doen. Ik wil je bij me hebben ookal is het enkel voor vandaag en morgen. En ik snap als je mij niet meer wilt ,maar als je het toch nog steeds wilt proberen sta ik ervoor open." Zei ik dan uiteindelijk.

Louis POV.

Dakota heeft de woorden gezegd die me de gelukkigste man op aarde maken. Ze wou het ook proberen! Ik ben zo blij, alle stress is zojuist van mijn schouders gevallen op dit moment waren ik en Dakota het enige waar ik aan dacht er was niks anders meer.

"Louis zeg iets,alsjeblieft." Hoorde ik Dakota plots wanhopig zeggen met haar ogen vol angst op mij gericht. Ik zei niks, maar leunde naar voren terwijl ik Dakota vragend aankeek. Ze leunde dit keer ook naar voren en onze lippen raakte elkaar. Haar lippen waren zacht en het was perfect. Ik voelde de vlinders weer in mijn buik opkomen. De kus werd intenser en ik beet lichtjes op Dakota's onderlip om toestemming te vragen. Ze opende haar mond een beetje om toestemming te geven en onze tongen begonnen rond elkaar te draaien. Ik proefde het zout van Dakota's tranen nog een beetje ,maar dat maakte me niks uit. We trokken terug en keken elkaar nog even aan. "Ik hou van je."zei Dakota. "Ik ook van jou." Antwoorde ik terwijl ik een losse pluk haar achter haar linker oor stak.

Dakota POV.

Louis leunde naar voren en dit keer liet ik het toe en leunde ook naar voren. De kus was zacht en teder, gewoonweg perfect. Louis beet licht op mijn onderlip en ik opende mijn mond een beetje om toestemming te geven onze tongen begonnen rondjes rond elkaar te draaien. Toen ik bijna geen adem meer kreeg trokken we terug. "Ik hou van je." Zei ik tegen Louis. Hij zei hetzelfde terug en hij trok me dichter tegen zich aan. Ik lag op zijn borstkas en legde mijn hoofd op zijn schouder. Na een tijdje keken we samen naar een film en voor even bestonden wij alleen nog , geen zorgen over de games of de buitenwereld. Alleen ik en Louis.

Louis streelde mijn wang en gaf me af en toe een kus op mijn mond of voorhoofd. Ik voelde me veilig in zijn armen en ik heb me nog nooit eerder zo gelukkig gevoeld. "Louis, vind je het goed dat ik uhm hier blijf slapen deze nacht?"vroeg ik plots. "Ja natuurlijk ,laat Elise en Jelena wel iets weten."gaf Louis als antwoord.  
Ik besloot Elise te sturen.

Elise POV.

Ik kreeg een bericht van Dakota waarin stond dat ze deze nacht bij Louis bleef slapen. Hmm... zo te zien hebben die 2 het eindelijk bijgepraat. Ik was heel blij voor hun,ik zie gewoon dat ze bij elkaar horen. Ik antwoorde op Dakota's bericht om te zeggen dat het geen probleem was en ik wenste hun nog veel plezier toe.

"Jelena,het ziet ernaar uit dat je deze nacht bij mij blijft slapen." Zei ik tegen het meisje dat aandachtig naar de tv zat te staren. "Oké,wat gaan we nog doen?"zei ze blij. "Geen idee kies jij maar." gaf ik snel als antwoord.

Louis POV.

Ik en Dakota besloten dat we maar eens gingen slapen. Ik gaf Dakota een T-shirt van mij om in te slapen. Ik legde mijn armen om Dakota heen en zei dat ze moest proberen slapen. Ik drukte nog een paar kusjes op haar haren.

"Louis ,laat me niet los alsjeblieft." Hoorde ik Dakota plotseling bang zeggen. "Nooit." Antwoorde ik kort maar krachtig. Dakota ontspande terug en ik wreef over haar bovenarm om haar gerust te stellen dat ik er nog was. "You got me in love again." Fluisterde ik in Dakota's oor. "I love you."kreeg ik als antwoord.

Bij die woorden viel Dakota in slaap. Ik keek nog wat naar haar en zei nog eens dat ik van haar hou en viel even later ook in slaap.

Volgend hoofdstuk begint de start van de oblivious games. Wat hopen jullie dat er gaat gebeuren tussen Dakota en Louis? En denken jullie dat ze nog een toekomst hebben samen nu de games bijna gaan beginnen? Ik hoop dat jullie het verhaal nog niet saai vinden omdat er vaak hetzelfde gebeurd. Binnen 2 hoofdstukken gaan de games ECHT beginnen en zal het hoop ik ook terug iets interessanter worden om  te lezen.
Xx