the oblivious games (a Dutch Louis Tomlinson fanfic)

verliefd...en gebroken?

Louis POV.

We hebben nog een paar uur verder gesproken en hebben heel veel plezier gemaakt. Ik heb Elise en Dakota beter leren kennen en Jelena was alvast gaan slapen omdat ze moe was. Ze bleef wel bij ons in de hotelkamer zodat we zeker waren dat er niets kan gebeuren met haar, je weet maar nooit.

"Ik ga ook slapen ik ben echt moe en ik heb geen zin morgen met wallen naar de training te gaan." Zei Elise lachend. Ik en Dakota lachten ook en wensten haar nog een goede nachtrust toe... "Dus... uhm wat gaan we doen?" Vroeg ik aan Dakota.

Ik zag dat ze beschamend naar de grond keek ,waarom weet ik niet ik begon zenuwen te krijgen toen ze niet direct antwoorde , zou ze me dan toch niet mogen? De twijfels begonnen meer en meer naar boven te komen en ik begon met de seconde banger te worden dat Dakota enkel vriendelijk deed tegen mij omdat Elise en Jelena erbij waren. Wat als Dakota mij gewoon een verwend bekend persoon vind of zelfs gemeen?

"Dakota,is er iets? Heb ik iets verkeerd gedaan?" Vroeg ik licht in paniek. "Uhm...nee hoor" zei Dakota nog steeds naar de grond kijkend ik verstond bijna niet wat ze zei. Om eerlijk te zijn begon ik echt wanhopig te worden maar ik besloot gewoon te zwijgen voor ik iets verkeerd zei. Ik zag dat Dakota met haar armband begon te frummelen wat betekende dat ze waarschijnlijk ook niet echt op haar gemak was. Dus besloot ik te doen wat me het beste leek voor het nog gênanter werd tussen ons. "Uhm,Dakota ik ben eigenlijk ook best moe." Loog ik. "Waar kan ik liggen?".
"Uhm... kies maar ... maakt niet veel uit."Zei ze zonder me aan te kijken. Wat is er toch met haar? En sterker nog zouden we morgen wel weer normaal kunnen samenwerken na dit?

Dakota POV.

"Ik ga ook slapen ik ben echt moe en ik heb geen zin om morgen met wallen op te staan"hoorde ik Elise zeggen. Ik lachte even om haar opmerking. Daarna hoorde ik Louis vragen wat we gingen doen.
En toen drong het tot me door ,ik en Louis waren de enigen die nog wakker waren ik keek direct naar de grond in de hoop dat Louis iets ging bedenken of ook gewoon stil ging zijn. Ik kon hem echt niet aankijken nu ik denk dat ik gevoelens voor hem heb. Ik zou waarschijnlijk toch rood worden of dichtklappen. En bovendien was mijn hartslag al onregelmatig geworden en begon mijn keel droog te worden... fantastisch.

"Dakota,is er iets?Heb ik iets verkeerd gedaan?" Hoorde ik Louis plots onzeker vragen. Oh nee... Ik was zo ver in gedachten verzonken dat ik vergat dat hij iets vroeg. Ik heb zijn vraag genegeerd. Besefte ik plots.
"Uhm... nee hoor" Zei ik nog steeds naar de grond kijkend om hem te laten weten dat er niks mis is met hem ofzo...

Daarna heeft Louis niks meer gezegd ik begon me eigenlijk best wel ongemakkelijk te voelen door de stilte en ik besloot maar om aan mijn armband te frummelen , dat deed ik wel vaker als ik zenuwachtig was. "Uhm, Dakota ik ben eigenlijk ook best moe" zei Louis plots heel ongemakkelijk. Ik moet zeggen dat ik toch liever had dat hij wakker bleef... bij mij..., maar we spraken niet eens tegen elkaar dus was het niet meer dan normaal dat Louis wou gaan slapen. "Waar kan ik liggen?" Vroeg hij kort daarna. "Uhm...kies maar...maakt niet veel uit." Zei ik terwijl ik nog steeds naar de grond keek.

Daar zat ik dan als enige wakker... Ik kon weer eens niet slapen en het enige wat nu in mijn gedachten zat was Louis... Ik had voor het eerst deze week geen enkele zorgen over de games of wat dan ook. Alleen Louis was in mijn gedachten en ik kreeg hem er niet uit. Zouden we morgen wel normaal kunnen doen tegen elkaar nadat ik zo afstandelijk deed? Zou hij boos zijn op mij?Heb ik een mogelijke vriendschap met Louis verpest?Heb ik alles verpest? Ik wil hem beter leren kennen... maar ik kan niet eens deftig met hem praten. Wat moet ik toch doen? Ik weet het echt niet meer...