the oblivious games (a Dutch Louis Tomlinson fanfic)

de gesprekken

Dakota POV.

Ik en Elise gingen de kamer binnen ik sloot de deur achter me en ik hoorde een klik als bevestiging dat de deur dicht was. Ik voelde me echt slecht over wat er tussen mij en Louis is gebeurd en ik wou het echt kwijt aan iemand ik besloot Elise in vertrouwen te nemen ze is mijn beste vriendin en zegt me altijd wat te doen en helpt en troost me zoveel ze kan. Ze had het recht ook dit te weten.

"Elise,ik wil over iets praten waar ik het moeilijk mee heb de laatste dagen." Zei ik. " Is het de reden waarom je gisteren zo afstandelijk deed?"Vroeg Elise terwijl ze teken deed dat ik naast haar op de bank moest komen zitten. "Ja" zei ik terwijl ik naar mijn handen keek. "Zeg het maar wanneer je er klaar voor bent,Ik luister en help je graag." Zei Elise met haar vertrouwde meelevende blik. "Dankje, Elise wat zou ik toch zonder jou moeten."

"Ik begin al een tijdje gevoelens te hebben voor Louis. Eigenlijk sinds het begin van de games ... maar toen was het meer als fan snap je? Ik was geïnteresseerd in alles wat hij deed op dezelfde mannier als dat ik dat was nog voor ik hem persoonlijk kende, als fan dus. Maar na een paar keer naar hem gekeken te hebben en hij naar mij begon ik steeds meer te voelen en dat verbeterde er niet echt op toen we begonnen te praten met elkaar. Met de trainingen en dan later in het team. Die avond dat Jelena al sliep en jij ook ging slapen was het verschrikkelijk stil tussen ons we zeiden geen woord en Louis besloot te gaan slapen. Ik dacht die nacht voor de eerste keer aan niets van de games ik had geen zorgen,dat was omdat ik aan Louis dacht sinds dien krijg ik hem niet meer uit mijn hoofd. En gisteren...

Er gleed een traan langs mijn wang terwijl ik dit stuk begon te vertellen en Elise legde haar arm bemoedigend om mijn schouder heen .

"Gisteren hebben ik en Louis gepraat met elkaar. Hij zei dat hij ook gevoelens heeft voor mij en hij wou me zoenen... maar ik trok weg en zei dat het niet mogelijk was gezien de omstandigheden. Omdat we overmorgen onze herinneringen verliezen en het is niet eens zeker dat we het daarna nog wel zullen overleven. En zelfs als we dat doen Louis woont in Engeland en is een lid van de bekendste boyband die er is... en ik woon duizende kilometers verderop in België en ben gewoon een normaal simpel meisje. Ik begon te huilen en ik liep weg ik ben toen ingestort in een huilbui midden op de gang. Ik wist niet waar ik heen kon. En nu heb ik spijt dat ik ben weggelopen en ik ben bang dat Louis me nu voor altijd haat en dat we nooit meer normaal zullen kunnen praten. Maar langs de andere kant ben ik blij dat ik het gedaan heb omdat het in de toekomst misschien allemaal nog moeilijker en ingewikkelder wordt... Ik weet gewoon niet meer wat te doen Elise... Ik ben zo bang voor wat er in de toekomst gebeurt. Ik wil Louis zo graag als de mijne! Maar het kan gewoon niet.. "

"Dakota Ik zie hoe jullie naar elkaar kijken... Iedereen ziet het! Ik weet zeker dat Louis je nog steeds even graag heeft. En je kan het altijd proberen ,als het niet werkt weet je dat inneens ook. Of wil je voor zolang je het weet spijt hebben dat je niet naar hem toegestapt bent? Je moet hem ook zeggen wat je mij net vertelde! Het is voor hem ook moeilijk geloof me." Zei Elise me,en ik weet dat ze gelijk heeft. Maar ik wil niet gekwetst worden, het gaat al moeilijk genoeg zijn zonder dat ik in een relatie ben.

Louis POV.

Ik wist echt niet meer wat ik moest doen de twijfels werden me te groot. Is het beter als ik haar loslaat? Of moet ik blijven vechten voor haar? Het is zo moeilijk. Ik besloot hulp te vragen bij de mensen die me het meest helpen als ik niet weet wat te doen... Ik belde hun elke avond rond 10 uur,maar ik besloot Harry,Liam,Naill en Zayn vandaag wat vroeger te bellen.
Ik besloot Liam te bellen omdat ik weet dat hij meestal opneemt.

"Lou, wat is er?"Hoorde ik langs De andere kant van de lijn. "Hey Li uhm zijn de anderen er ook?" Vroeg ik. "Ja"
"Kun je hun halen en mij op luidspreker zetten?" Vroeg ik nog even. "Oké Lou we staan er allemaal,wat is er?" Hoorde ik Harry zeggen. "