Ostatnie Dwa Płatki Śniegu || Iorweth

Ayd f'haeil moen Hirjeth taenverde

Słońce przygrzewało mocno, spoglądając na wszystko spod bezchmurnego nieba. Wiatr powiewał co jakiś czas orzeźwiająco, lekko poruszając koronami drzew. Ptaki ćwierkały wesoło latając beztrosko dookoła, a woda w rzece nieopodal Flotsam pieniła się delikatnie i obijała o piaszczysty brzeg falowana delikatnym wietrzykiem. Yuviel siedziała na jednej z wyższych gałęzi największego drzewa, które rosło zaraz obok przystani i obserwowała z uwagą stojących na pomoście strażników. Zauważyła idącego w stronę barki więziennej, białowłosego wiedźmina, u boku którego kroczyła dumnie kasztanowowłosa czarodziejka. Elfka uśmiechnęła się na ich widok i ściągnęła z pleców łuk. Kilka, siedzących na gałęziach niedaleko niej, elfów wtórowało przywódczyni i przygotowali się na sygnał do wystrzału. Napięli sprawnie cięciwy i wycelowali wprost na statek i stojących na pomoście strażników. Każdy z nich nasłuchiwał uważnie, starając się wyłapać jakiekolwiek ze słów wypowiadane przez żołnierzy. 

Po jakimś czasie, z barki wyszedł wiedźmin, sam, czarodziejka została w środku, co oznaczało, że mogli przystąpić do planu. Riv szedł powoli wzdłuż pomostu, spokojnym krokiem, nie patrząc w stronę drzew i siedzących na nich elfów. Yuviel uniosła leniwie dłoń, błądząc wzrokiem cierpliwie za białowłosym zabójcą potworów opuszczającym port. Strzelcy wpatrywali się w przywódczynię czekając na rozkaz do strzału. Minęło kilka minut, zanim Geralt zniknął między fasadami budynków Flotsam. Brązowowłosa obrzuciła podwładnych przelotnym spojrzeniem i skinęła ręką, na znak wystrzału. Lawina bełtów posypała się na strażników strzegących pomostu, kilka z żołnierzy padło trupem na deski, a pod nimi rozlewały się szkarłatne kałuże krwi. Elfy naciągnęły na cięciwy następne strzały, a w tym czasie z lasów obok portu wybiegło kilku wojowników pod dowództwem Iorwetja, rzucając się z mieczami na temerczyków, których nie udało się zabić łucznikom. Po kolejnej brawurze strzelców, Yuviel przerzuciła szybko łuk na plecy i zsunęła się zgrabnie po korze drzewa, z którego wydawała rozkazy, a następnie zaczęła biec w stronę barki. 

Elfka złapała za rękojeść miecza, który miała przyczepiony do pasa i wyciągnęła go z trzaskiem, z pochwy. Brzeszczot zakwilił żałośnie, a brązowowłosa zaczęła wykonywać nim płynne cięcia. Zablokowała cios jednego z napastników i wyminęła go zwinnie wchodząc na drewniany pomost. Przeskoczyła nad martwym ciałem podstarzałego strażnika i sparowała smagnięcie biegnącego na nią członka Niebieskich Pasów, jednak ten wytrącił jej broń z ręki i wymierzył celne kopnięcie w kolano. Kobieta warknęła opadając z hukiem na drewno i przeturlała się na bok, unikając wbijającego się w deski ostrza, sięgnęła szybko do sztyletu ukrytego w pochwie na biodrze i nim żołnierz zdążył wyciągnąć swoją broń, wbiła mu nóż w bok. Żołnierz zaskrzeczał i zabulgotał łapiąc się za ranę. Yuviel podniosła się gwałtownie wyciągając kordzik z ciała konającego mężczyzny i pognała w stronę łodzi. Elfka zsunęła się sprawnie pod pokład, a do jej oczu dotarło ostre, niebieskie światło. Zmrużyła oczy, oślepiona jego blaskiem i ścisnęła mocniej rękojeść sztyletu. Po chwili błękitna poświata zaczęła blednąć, by w końcu zgasnąć całkowicie. Kiedy brązowowłosa dostrzegła w kącie pomieszczenia klęczącą Triss i leżącego w bezruchu Ciarana, natychmiast znalazła się przy nim. Czarodziejka odwróciła się gwałtownie słysząc kroki elfki, widząc Yuviel uspokoiła się jednak i wróciła wzrokiem na aep Easnilliena. 

- Żyje? - spytała brązowowłosa kucając tuż obok Merigold.

- Tak - potwierdziła, nie patrząc na przybyszkę. - Stracił dużo krwi, jest bardzo poobijany, musieli go katować, biedaczysko - westchnęła smutno. Yuviel przyjrzała się nieprzytomnemu przyjacielowi. Jego twarz była spuchnięta i sina, usta rozcięte, tak samo łuk brwiowy, jego nos był wręcz niebieski i ociekał krwią. Prawe ramię było tak obrzęknięte, że wydawało się, iż powiększyło się co najmniej dwa razy, musiało być złamane, klatka piersiowa opadała i podnosiła się miarowo, powoli, lekko. Widząc to, elfka wypuściła powietrze ze świstem i zakryła usta dłońmi.