Piątej nocy siedział przed komputerem. Minął ponad tydzień, a on wciąż czuł się momentami dziwnie. Z Thorkiem kontaktu prawie nie miał, głównie przez to, że obaj nie mieli na to czasu. Dzwonienie codziennie wydawało się abstrakcją. Ba! Dzwonienie raz w tygodniu było równie abstrakcyjne. Nawet na transmisjach mało mieli ze sobą kontaktu i Ewron mimowolnie zaczynał tęsknić za, tak mu znanym i lubianym, thorkowym głosem. Może trochę zbyt lubianym.
A mimo wszystko chyba nie chciał, by przyjaciel do niego zadzwonił. Troszkę się bał i wciąż nie wiedział co mu dolega, a bał się, że Thorek zauważy i będzie naciskać i prosić o wyjaśnienie, którego sam Ewron nie znał. Może dlatego wpisywał teraz w wyszukiwarce symptomy, i czytał o coraz to wymyślniejszych nowotworach. Zrezygnowany wyłączył przeglądarkę i puścił jakąś losową piosenkę na Spotify. Co mu wpadło w łapki, tego słuchał. Okręcił się na krześle kilka razy, nucąc coś pod nosem. Była dopiero trzecia, nie ma mowy by zasnął, ale nie ma też mowy, by znalazł sobie coś produktywnego do roboty. Spojrzał w stronę telefonu leżącego na parapecie. Hipokryzją byłoby zadzwonienie. Oznaką egoizmu też, bo w końcu nie miał pewności, czy Thorek nie jest zajęty i czy w ogóle ma ochotę porozmawiać. Chociaż, mógł przecież zapytać.
Czuł się dziwnie gdy sięgał po telefon. Jakby robił coś złego. A policzki znowu go piekły. Znalazł przyjaciela na messengerze i zaczął pisać.
,,Mógłbym zadzwonić?''
Zaśmiał się w duchu z tego, jak oficjalnie to brzmiało, ale za nic nie wiedział jak inaczej powinien to ująć. Napisać ,,siema kurwo, gadamy?''? To mogło być w sumie lepsze, ale wysłał już, więc nie chciał mieszać i usuwać. Czekał na odpowiedź, a wszystko dłużyło się niemiłosiernie.
,,Coś się stało?'' A żeby on sam wiedział. Nie zdążył jednak odpisać, bo Thorek zadzwonił, a on od razu odebrał.
— Lepiej się już czujesz?
Ewron przez chwilę nie wiedział o co chodzi, a potem przypomniał sobie. Ostatnio ,,źle się czuł'', dlatego nie rozmawiali dłużej. W sumie nie wiedział czy czuł się lepiej, bo nie miał jeszcze nawet pewności co mu dolegało. Nadal było mu momentami ciepło i dziwnie, ale może troszkę mniej?
— Tak, już jest dobrze. — Skłamał, dziwiąc się, jak naturalnie mu to przyszło.
— To pog. Martwiłem się.
I znów nie było dobrze. Poczuł się zbyt miło na te słowa. Przyjaciele martwią się o siebie i jest to normalne, ale miał niedparte wrażenie, że Thorek zaintonował to inaczej, że nie powiedział tego tylko po przyjacielsku. Chyba waliło mu na łeb całkiem.
— Jeszcze nie zdycham, jest okej.
Próbował zamienić tą całą sytuację w żart. Jedyne co mu wychodziło to bycie niepoważnym w stosunkowo poważnych sytuacjach.
— A weź nie gadaj tak. Serio się wystraszyłem. Jakbym mógł to bym przyjechał, bo jeszcze byś umarł.
— W środku nocy byś przyjechał?
— Proste, że tak. Kiedyś tak przyjadę i zobaczysz.
— Przyjedź.
Absurdalny pomysł. Nierealny i głupi. O trzeciej w nocy wszystkie nierealne i głupie pomysły wydają się fantastyczne i całkowicie do zrobienia. Rozmawiał z Thorkiem tak naprawdę nie mając pojęcia o czym rozmawiają. Odruchowo po prostu mu odpowiadał, sam zagadywał, śmiał się chyba nawet. Nie wiedział już zbytnio co się dzieje, zbyt skupiony na mocno bijącym sercu i całkowitym bajzlu w głowie. Czuł się trochę jak szczeniak, który zakochał się w koleżance z klasy. Ale Thorek nie był koleżanką z klasy. Był dorosłym facetem, dobrym przyjacielem, niesamowicie miłą i kochaną osobą, dobrym rozmówcą i słuchaczem, był przystojny, utalentowany, zabawny–
A Ewron chyba się zakochał.
miał być wczoraj ale wolałam czilować bombe i oglądać jutuby wiec moze dzisiaj pojawia sie dwa ale idk jak nie to jutro normalnie wrzuce tak jak byc powinno *emota łapka w gure* plgurom i do przodu
w pozniejszych rozdzialach jest lepiej bo ja nie umiem opisywac zakochiwania sie bo cant relate wybaczcie jak jest sztucznie to nieumyslnie
