MARIA

I

"Hamon ng buhay"

Ika 8 ng Agosto taong 2010

8:30 A.M

Ito yong araw na hahanap hanapin ko kapag nasa lungsod na ako ang amoy ng sariwang hangin, ang ingay ng mga ibon at ang maaliwalas na kapaligiran lalo na ang pamilya ko na mahal na mahal ako.

Ayaw ko din naman na malayo sa kanila kaso sayang yong scholarship na ini-offer sakin ng isang kilalang Unibersidad sa Maynila at kailangan din namin to lalo na ang hirap kapag walang nakapagtapos ni isa sa inyong pamilya, gutom ang aabutin at kawawa pa.Ang mga tulad namin na nasasama sa mga taong "unprivileged" kailangan kumayud. Buti nalang talaga at pinamanahan ako ng talino pero pano naman yong kulang ang kaalaman? nakakainis ang realidad kahit madaming choices kung sa loob ng choices nayon walang aangkop sayo.Kawawa ka parin.

"mamang,papang,ate" maluha luha kong sambit habang pinagmamasdan ko ang mga mukha nila

"mag-ingat kamo digdi ah,papang dae mo parapagalon su lawas mo kakatrabaho sa bulod baka maano uyang likod mo, atamanon nindo sadiri nindo " niyakap ko ito

(mag iingat kayo ah,papang ikaw po wag ka masyadong magpapagod dito sa bukid baka mapano yang likod nyo alagaan nyo po ang sarili nyo)

"iha,anak "bumaklas sya sa pagkakayakap namin

"ika an mag-ingat duman ta dae mo mga kilala an mga tawong makakasalamuha mo iyo, dakol pa pati an sakong nababalitaan na krimen duman kaya ika su mag ingat. Tapos dae mo lingawan su lawas mo tibad makatapos kanga napabayaan mo man an sadiri mo" nginitian ko si papang dahil sa bilin niya sa akin sunod ko namang tiningnan si mamang

(ikaw ang mag-iingat don di mo pa kilala ang mga taong makakasalamuha mo don at isa pa napakaraming krimen ang nababalitaan ko don kaya mag-iingat ka at wag mong papabayaan ang sarili mo baka nga makapagtapos ka pero ang kalusugan mo nakalimutan mo din)

"mamang, ika man ingatan mo man an sadiri mo dae pagparapagala an lawas nindo ni papang kakatrabaho sa pasakay, bae sana ta makaraos man kita kaini" mapait kong tugon

(mamang,ingatan nyo din po ang sarili nyo wag kayong magpapagod ni papang sa bukid wag kayong mag-alala makakaraos din tayo)

nginitian lang ako ni mamang pero bakas sa mukha niya ang pagkadisgusto sa gagawin kong pag-alis subalit wala syang magagawa dahil para din naman to sa amin.At don niyakap ko si mamang at pinahid ang mga butil ng luhang namimilisbis sa kaniyang maamong mukha at ang panghuli kong nilingon ay si ate

"ate" naiiyak man pero nakuha ko parin syang ngitian

"ika na an bahala kara mamang niyan papang iyo, pasensiya kana ta mawawalat ka didgdi"para kaming baliw na umiiyak at tumatawa

(alagaan mo sila mamang at papang,sorry kasi maiiwanan kita dito)

"ano man yan, dae ka magparaibi ta nadadamay ako sa imong boang ka"pabiro niyang sabi kahit pa ay panay ang buhos ng kaniyang luha

(ano kaba wag kang iyak ng iyak dyan baliw, nadadamay tuloy ako)

"kakanos mo mag-ibi"pabiro ko ring sabi sa kaniya na ikinangiti niya lamang

(ang panget mong umiyak)

"ui, magkapandok man lang kita iyo" pabiro niya ring tugon habang pinupunasan ang luhang kumawala sa akin kanina

(kamukha lang naman kita,ui)

"syempre ako magayon satuya"pabiru kong tugon sa kaniya na ikinatawa namin pareho

(syempre mas maganda ako)

"Iyo na, sige na, basta pakaray ka an mga tigtararam ko sa imo dae mo pagrilingawan iyo, sige na dumali kanang animal ka baka mawalat kapa kang bus"niyakap ko sya ng mahigpit bago ako umalis nag group hug muna kami.