STAND ALONE | COMPLETED
Like a bolt from the blue, falling in love is the last thing Cora Eliana Laurel would do in life. One thing is for sure, instead of investing her time to have a boyfriend, she considered focusing on herself first. Nevertheles...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Bullets of sweat dripped off my forehead as my heart keeps beating so fast. I gulped and tried to close my eyes in a way I could calm down. Suddenly, I heard mommy's scream, but it only lasted for a while since she doesn't want us to panic.
"Hon! What should we do?" her voice was shaking in fear while I kept my mouth shut.
Tears started falling down my cheeks as the car we're riding keeps on speeding up.
"Don't worry, okay? I got everything under control," pagpapakalma ni daddy pero alam kong nahihirapan din siya. He even smiled at me like he is not struggling at all.
Kani-kanina lang ay masaya kaming tatlo, pero bakit naman ganito ang nangyayari ngayon? Pabilis nang pabilis ang takbo ng kotse at ayon kay daddy nawalan daw ito ng brake.
Mommy hugged me tightly while she held my dad's shoulder. I can hear her sobs as I remained strong in the midst of our situation.
"Lord... please keep our family safe," mommy uttered a prayer, but all of the sudden, a black SUV appeared in front of us and the only way to avoid it is to manuever the car to the left.
Nagawa iyon ni daddy ngunit ang hindi namin inaasahan ay ang pagtama ng sasakyan sa isang malaking puno. Nakarinig ako ng isang malakas na tunog na para bang may nabasag na salamin. A deafeaning noise echoed my ears in conjunction when the car hit the tree. Naging dahilan ito para tumindig ang balahibo ko kasabay ng pagkawala ng aking malay.
Napabalikwas ako ng higa nang bigla akong napamulat ng mata. It was just a dream again. Panaginip na laging nagpapa-alaala ng aking mga paghihirap.
I scanned the room where I was sleeping and the lights were already turned off. It was too dark, just like my life without no one by my side.
Naranasan mo na bang pagka-isahan? Naranasan mo na bang tuksuhin ng karamihan? Naranasan mo na bang pagkaitan ng mga magulang? Dahil ako, sa murang edad ay naranasan na ang lahat ng mga iyon.
I used to live with a silver spoon in my mouth. I used to live being able to get the comforts of life beyond what is necessary. I used to live being loved by my parents wholeheartedly.
But my world turned upside down when my parents died. I have no family to run to. I lived in the streets and became a beggar. I struggled so much to feed myself from hunger. My life lost its colors and darkness took over to envelop my soul.
Isang araw, lumapit sa akin ang isang ale. Nagpakilala siya na kilala raw niya sina daddy at mommy. Tinulungan niya akong bumangon mula sa paghihirap. Pinakain niya ako, dinamitan, at pina-aral. Little did I know that all she has done for me, has an exchange. As time passes by, nag-iba ang ugali niya. Sinasaktan niya ako, inaalila, at minsa'y hindi pinapakain. Ginawa ko naman lahat ng iniutos niya para mahalin niya ako tulad ng pagmamahal ng isang magulang, pero... nabigo ako.
"Tama na po." I cried while begging her to stop hurting me.
Nang tumingin ako sa kaniya ay ngumisi lamang siya. Kung may malalapitan lang sana akong kakilala ay aalis na ako sa puder niya. I can't stand being tortured like this. I must decide now.
Nang gabing iyon ay binalak kong tumakas. Kung ayaw niya sa akin ay bakit niya pa ako pinagpipilitang kupkupin? But horror wrapped my whole existence when she saw me leaving her house. Tiningnan niya ako ng pagkasama-sama, dahilan para hindi ko na maituloy ay plano ko. Takot na takot ako sa kaniya. Ang panginginig ng aking kalamnan ay hindi ko mapigilan sa tuwing magtatama ang paningin namin.
"Here comes the attention seeker of the year!" Isang babaeng nakataas ang kilay habang nakangisi ang lumapit sa akin. Sa likod niya ang apat din na babae, masama ang tingin.
As usual, they threw hurtful words to me that stabbed my heart like a knife.
Simula kasi noong nag-transfer ako dito sa school na ito ay sinasabi niyang inagawan ko siya ng trono sa pagiging top of the class. Well, hindi ko naman siguro kasalanan na mas mataas ang grades ko kaysa sa kaniya?
Sinasabihan nila akong attention seeker at pabida dahil paborito ako ng teacher namin? Gusto ko siyang sigawan, gusto ko siyang awayin para ipagtanggol ang sarili ko pero wala akong lakas ng loob. Kung na-offend man siya dahil mas mataas ang grades ko, ay hindi ko na iyon kasalanan.
Pag-aaral lang talaga ang pag-asa ko ngayon dahil naniniwala akong babaguhin nito ang aking buhay. Kaya pinagbubuti ko talaga para madali akong makapasok sa scholar ng bayan at maging isang successful na abogado. Hindi na rin siguro ako papasok muna sa isang relasyon dahil pakiramdam ko balakid lang iyon.
Minsan naisip ko, does God really exist? Why is He letting me experience all these problems alone?
But then I realized, these problems in my life serve as my challenge, that at the end of the day, I must endure all of it to become stronger in the future. Sa paglipas ng panahon ay nasanay na rin ako sa paraan ng aking pamumuhay. I often ask myself, when will I be happy again? Do I deserve to be happy?
Bago ako pumasok ng paaralan ay dumaan muna ako sa isang lugar kung saan ako pinakakomportable. I don't care if people will think that I'm weird but for me, this place gives me comfort.
"Hello, Mommy... Daddy..." I whispered while looking at their tomb. "Do you think I'll survive my life without the both of you?" pagpapatuloy ko.
Alam kong wala akong makukuhang sagot pero wala akong pakialam.
I wiped my tears and sat down on the grass. I wandered my eyes around the cemetery and saw people also visiting their loved ones.
Maaga pa naman kaya marami pa akong oras para manatili rito.
"I miss the both you," saad ko habang pinupunasan ang lapida gamit ang tissue.
Naglagay rin ako ng dalawang bouquet ng bulaklak na nabili ko kanina sa kanto. May ipon pa naman ako kaya okay lang.
Halos 15 minutes akong naroon at nagpasiya na ring umalis. Baka kasi mahuli ako sa flag ceremony namin.
"Alis na po ako. Huwag kayong mag-alala lagi ko po kayong bibisitahin." Pinagpag ko ang aking palda at inayos ang bag.
Hindi ko na kailangang mabahala sa kalagayan nila dahil alam ko sa sarili kong masaya sila kung nasaan man sila ngayon. Sa piling ng Panginoon.
Bago ako tuluyang nakaalis sa lugar na iyon, ay bumagsak ang ulan. Buti na lang may dala akong payong. Dalawa pa nga iyon, e. Binigay ko na lang iyong isa para sa roon sa nakasalubong kong walang payong.
While walking on the streets, I needed to cross the road to reach our school. Sinadya kong dumaan sa pedestrian lane dahil dito ang tamang tawiran. Namataan ko ang isang truck, na mabilis ang takbo. Binalewala ko iyon dahil malayo pa naman. Not until I saw it just a few inches away from my body. My eyes widened until darkness consumed me.
