Perfect Strangers

Chapter 16: Inigo on the Go

I was gasping for air. I feel so helpless right now. My tears just can't stop from flowing and I can hear how my hearts shatters little by little.

Umalis agad ako doon na hindi pinapahalata sa kanila ang reaksyon ko.

Hindi ko alam saang parte na to ng subdivision namin. Basta na lang ako tumakbo nang tumakbo hanggang sa mapagod ako.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ngayon dahil sa mga nalaman ko.

Pero isa lang ang alam ko ngayon.

Niloko niya ako.

This is worst than what Jericho and I had.

I just can't believe na nagawa niya akong paikutin sa loob ng matagal na panahon.

Pero bakit?

Nasa dugo na ba talaga nilang magpamilya ang manakit ng feelings ng iba?

They are professors for God's sake! Sila dapat ang nagtuturo ng magandang gawain pero sila mismo ang numero unong gumagawa ng katarantaduhan.

What did I do to deserve all this pain?

Wala naman akong sinaktang tao o inagrabyado pero bakit ganito?

"Jc, bakit?" I cried. Mas madali ko sana malalabas ang galit ko ngayon kung madali ko lang syang mapuntahan pero damn! Ang talino din niya. Pumunta na agad sya ng Canada bago ko pa malaman ang lahat.

Tangina niya.

"Miss?" Natigil ako at napalingon sa boses na narinig ko mula sa likuran ko.

My forehead creased. Sino to? Mukhang bagong salta ah? Hindi ko familiar ang mukha niya. Hindi taga dito.

"Are you okay? Why are you crying?" Sht. Inglesero pa. Ugh!

"Just leave me alone." Sinabi ko na lang sa kanya. Hindi naman siya mukhang rapist pero kailangan ko pa ring maging matapang.

"I just can't leave you here. In that situation? It's late and it's Christmas eve. You must be celebrating." I laughed bitterly. I shook my head.

"Celebrating? What should I celebrate? The truth that caused me pain tonight? Should I really celebrate pain?" Nakita ko kung paano nag iba ang aura ng mukha niya.

Ugh. Sasakit pa yata ulo at ilong ko kaka ingles dito sa lalaking to. Paano ko ba to matataboy?!

I was surprised nang umupo sya sa tabi ko.

"Someone hurt you?"

"None of your business."

"Sungit." My haw dropped. I looked at him with annoyance.

"Marunong ka magtagalog?!"

"Konti. Why?" Hindi ko alam nangyari sakin pero nahampas ko siya sa braso. Nakakainis eh!

"Bwisit ka. Pinahirapan mo pa ako! Nagtatagalog ka pala!" Instead of getting annoyed sa paghampas ko, natawa lang sya.

"I said konti. Ouch, ano ba. Stop hurting me." I glared at him and stopped.

"Ugh" I growled.

"Just cry it out until you cry no more. Hindi naman masamang umiyak at masaktan. Just embrace the pain hanggang sa tuluyan nang maglaho ang sakit. Pain won't last." Hindi ko alam paano nya nasabi yun pero gumaan na bigla ang atmosphere.

"Paano kung niloko ka ng taong mahal na mahal mo at pinagkakatiwalaan mo?" I randomly asked him. We were staring at the stars.

"That's life, you know. Betrayal is unforgivable but you have to learn to let go and just let God. Prayers will always be your strongest partner in everything that's happening with your life." And when he said that, my heart began to feel at ease from the heaviness I felt earlier. I just continued to listen.