Graffiti ↪ ryujin + chenle ✔

0.9

Geldikleri sokağın başında, Yoon Ah koşarak kaldırım üzerinde tek başına eve ilerlerken Chenle ve Ryujin'de hemen peşlerinden geliyorlardı.
"Yoon Ah büyüyünce seninle evlenecekmiş, bugün kulağıma öyle söyledi."
Chenle, Ryujin'in cümlesi ile güldü. "Belki ben başka biriyle evleneceğim?"

Ryujin sırıttı. "Küçücük çocuğu da ciddiye almazsın yani."

Chenle güldü. "Ama sen, istersen benim dediklerimi ciddiye alabilirsin."
Ryujin anlamadığı için çatık kaşlarını Chenle'ya çevirdi. "Ne?"
Chenle rahatça omuz silkti. "Yok bir şey."

Yoon Ah, çoktan eve girerken, Ryujin hâlâ ağır ağır yürümeye devam ediyordu. Chenle, gökyüzüne bakarak konuştu. "Bak böyle havalarda kısa kollu giyme sakın. Hava sıcakken birden soğuyor sonra insan hasta oluyor."
Ryujin kafa salladı. "Pekâlâ, anne!"

Chenle kaşlarını çattı. "Anne mi?"

Ryujin kafa salladı. "Evet. Annem gibi konuşuyorsun."
Chenle, elini ensesine getirdi ve ensesiyle oynarken konuştu. "Sadece seni düşünmüştüm."
Ryujin kafa salladı. "Pekâlâ, o zaman ben de bir öneri de bulunayım. Gece vakti kısa kollu kıyafetlerle uyumayı bırak, gün içinde öksürmeden duramıyorsun ondan sonra."

Başını aşağı yukarı salladı Chenle. "Pekâlâ, seni dinleyeceğim."
Eve kalan yaklaşık on adımdan önce ikisi de durup birbirlerine döndüler, sanki söylemek isteyip de söylemedikleri bir şey varmış gibi.

Chenle dışarıdaki havayı içine çekip büyük bir cesaretle konuştu. "Biliyor musun Ryu, iki insan arasındaki dostluğun bitmesini sağlayan iki etken var. Bunlar; araya giren mesafeler, ya da aradan çekilen mesafeler."
Ryujin kaşlarını çattı. "Nasıl yani?"

Chenle, Ryujin ile aralarındaki iki adımlık mesafeyi kapatarak aralarında kalan santimler ardından tekrar konuştu. "Mesela bunun gibi."
...

Eve girdiği ilk anda mutfaktaki masanın üzerine oturan Chenle gülerek ayaklarını sallamaya başladı. "Anne!"
Salondan koşarak gelen Bayan Zhong oğlunun bu hali ile gülerek kaşlarını çattı. "Oğlum. Neyin var?"

Chenle omuz silkti. "Bir şey yok, sadece aşık oldum."