Przyszłość, która nadejdzie

#23 Amelia

   

  Niespodzianka kochani! Dopiero co napisany 🙈 miłego czytania 😘

   Siedzieliśmy tak, dopóki mój żołądek nie zaczął upominać się o jedzenie. Jaki wstyd. No tak, z tego wszystkiego nie zdarzyłam nawet zjeść śniadania. Nataniel musiał usłyszeć burczenie mojego brzucha. Gwałtownie wstał z piasku i wyciągnął rękę w moją stronę.

— Powinniśmy wracać, Sofia bez wątpienia na nas czeka. – Spojrzał na zegarek umieszczony na nadgarstku. – Z lunchem. – Uśmiechnął się zawadiacko.

   Oblałam się rumieńcem i przyjęłam wyciągniętą dłoń. Pomógł mi się podnieść. Zaczęłam otrzepywać kombinezon z piasku. Gdy skończyłam i się wyprostowałam, okazało się, że stoję praktycznie twarzą w twarz z Natem. Cholercia, nie tak to miało być. Serce krzyczało – pocałuj go! Rozum – uciekaj! Gdy przed oczami stanęła mi scena z poranku, poczułam zażenowanie własnym zachowaniem.

— Chodźmy – udało mi się wydukać i odwróciłam się napięcie.

   Ruszyłam prosto do schodków, nie miałam siły wspinać się po murku. Mężczyzna szybko zrównał się ze mną. Przez cały czas siedzieliśmy w milczeniu, co mi pasowało. Jednak nadal nie dowiedziałam się, co on tu robi i jak mnie znalazł.

— Jak mnie znalazłeś? – ciekawość wygrała.

   Wchodziliśmy właśnie na parking, do naszych pojazdów został jeszcze kawałek do przejścia.

— Każdy mój pojazd czy Dawida ma zamontowany lokalizator GPS. Duże ułatwienie dla ochrony w razie problemów.

— Aha. – Chyba wolałam tego nie wiedzieć.

— A ty dokąd? – oburzony głos Nataniela sprawił, że zamarłam z ręką w połowie drogi po kask.

   Spojrzałam na niego marszcząc brwi.

— Do domu? – bardziej zapytałam, niż stwierdziłam.

   W dwóch krokach znalazł się przy mnie, wciskając się między mnie a motor.

— Zapomnij, wracasz ze mną. – Głową wskazał na swój samochód.

   Prychnęłam pod nosem. Co on sobie u diabła myśli?

— Przyjechałam motorom to nim wrócę. – Założyłam ręce na piersi i hardo uniosłam podbródek.

  Widziałam jak jego twarz wykrzywią grymas zniecierpliwienia. Tej bitwy nie wygrasz.

— Dość tych ekscesów jak na jeden dzień. – Minę miał tak zaciętą, że nie udało mi się powstrzymać chichotu.

  Po chwili śmiałam się już głośno, łapiąc za brzuch. Boże, co za facet. Kręciłam głową i próbowałam się uspokoić.

- Co Cię tak bawi?

   Kątem oka dostrzegłam jak marszy brwi. Pewnie ma mnie teraz za wariatkę. A co mi tam. Chwilę zajęło mi nim udało mi się uspokoić na tyle by coś z siebie wydusić. Otarłam kąciki oczu i spojrzałam na niego.

— Nate, rozumiem, że się martwisz, ale bez potrzeby. Jestem już dużą dziewczynką i dam radę dojechać do domu. Albo teraz grzecznie wsiądziesz do swojego samochodu i odjedziesz, a ja tuż obok na motorze albo będziemy tu stać do jutra i debatować. Wybieraj. – położyłam ręce na biodrach i niecierpliwie zaczęłam tupać nogą o asfalt.

  Patrzyłam mu prosto w oczy. Widziałam jak walczy sam ze sobą. Co jak co ale nikt, a to NIKT, nie będzie mi rozkazywał. To moje życie i to ja pisze jego scenariusz. Ostatnio wiele się wydarzyło, nad czym nie miałam kontroli. Teraz muszę ją odzyskać. Nataniel był równie uparty co ja. No i miał fioła na punkcie bezpieczeństwa. Nie wspomnę, jaki potrafi być apodyktyczny.
Po minucie, która trwała chyba wieczność powoli przesunął się na bok.