League of Life

Game 27: Tamang Hinala

KOBI
Patuloy ako sa pagmamasid kay Joey. Walang ibang tao sa locker, I finally have a chance to inspect his thing. Isang gamit na pambabae lang ang makita ko sa locker niya, lagot siya sa akin!

I wish I'm just paranoid but I really have this strong gut feel.

May basehan naman ang hinala ko, marami na akong napansin na kakaiba sa kanya. I have nothing against him, masaya ako na may bagong member ang Patriots mas maganda nga na mas marami kami.

I also can't question his basketball skills. I know he can contribute to the team. But if there's really something wrong with him, I should have confirm that, ayaw kong mapahamak ang team dahil sa kanya. That's my only concern.

May lock ang locker niya but I know how to unlock it. I learned a technique from my classmate. Magagamit ko na ngayon ang tinuro niya sa akin. May pakinabang din talaga minsan ang pagiging curious.

Kinuha ko ang hairpin sa bulsa—na hinanda ko talaga at hiningi pa sa classmate 'kong babae— at isinuksok sa padlock. Napangisi ako nang mabuksan iyon. Ito na ang hinihintay ko. Parang kinabahan ako bigla baka mahuli ako ni Joey at mapagbintangan pang magnanakaw. Pero n'andito na ako. I have to do it once and for all.

Do or die na 'to!

I opened the locker to check what's inside. But I saw nothing suspicious. Rubber shoes, kneepads at PE uniform, lang ang laman noon. I sighed as he close the door. I heaved a sigh parang nawalan ako ng lakas. Buti na lang walang pumasok sa loob. Buti walang nakahuli sa akin.

I need to have a plan B. Pero anong gagawin ko? Alagaan namang paghubarin ko siya sa harap. Ano kaya kung ayain ko siya mag-swimming? Pero wala kaming oras sa ngayon. Practice pa lang ubos na oras namin at siguradong hindi rin papayag si coach Iverson. And I doubt kung papayag siya sincee hindi pa naman kami masyadong close.

Nakaramdam ako ng panunubig kaya pumasok ako sa isa sa mga cubicle doon. I was about to pull down my zipper when I saw something on the trashbin.

Lumapit ako doon at laking gulat ko nang may makitang sanitary napkin sa isa sa mga trasbin sa loob. Wala pang halos laman ang transbin, ilang pirasong tissue at ang napkin lang ang laman noon kaya kitang-kita ko at sigurado siyang sanitary napkin iyon. Ngayon lang ako nakakita ng ganoong sa trash bin. Noong wala pa si Joey, wala namang ganoon sa nga basura namin.

Lumabas ako ng cubicle.  Pasalampak na naupo ako sa sahig habang nag-isip. Sino naman kaya ang gagamit ng napkin na iyon?

Tumingin siya sa pintuan ng saradong cubicle. Ayon ang cubicle na madalas gamitin ni Joey, kung saan ko rin 'di sinasadyang nasilipan si Frey.
Sigurado akong hindi si Frey ang gumamit noon kaya malamang ay kay Joey nga ang sanitary napkin na iyon. Pero ang nakapagtataka wala namang dugo ang napkin.

Mayamaya ay bumakas ang pinto at pumasok si Stephen. Nakangunot-noo ito at dali-daling umupo sa tabi. Pagkatapos ay itinaas ang pantalon at hinubad ang sapatos.

"Anong nangyari sa'yo Stephen?" tanong ko. Mukhang hindi siya mapakali.

"Eto sumasakit na naman 'yong paltos ko!" Pinakita sa niya sa akin ang talampakan na namumula sa paltos.

"May iniinom ka bang gamot?"

"Wala nga eh, paltos lang naman,"

"Magtanong ka sa infirmary baka may alam sila," I suggested. Mahirap maglaro kapag may paltos ang paa. Baka maapektuhan pa ang performance niya.

"Sige mamaya na lang," sagot niya.

May kung anong tinanggal siya sa sapatos. Nagulat ako nang itaas nito iyon: Napkin!

"Napkin?" gilalas na tanong ko. "Anong ginawa mo sa napkin na 'yan?" dugtong ko pa.

"Hindi pa ba obvious Kobi? Edi pinansapin ko para hindi masakit sa paa," Stephen answered and look at me weirdly. He even shook his head as if I asked him the most unbelievably question.

"Aah..  I get it! Sa'yo 'yong napkin sa trashbin d'yan loob ng cubicle?" pagkukumpirma ko.

"Oo, sino namang gagamit n'on? Eh wala namang babae dito sa'tin?" sagot niya. "Ginamit ko lang talaga para pansapin sa paa hindi sa ano," at natatakang umiling si Stephen. "Nakita ko lang din sa drawer ni Mommy, siguradong magtataka 'yon pag nakitang, nabawasan 'yong napkin niya." Stephen went on and smiled.

The door opened again, this time Joey entered. I proved that he was not the one who used the napkin. But that doesn't save him from my suspicions. I still believe he is hiding something and I will find a way to find out.

Hi guys," bati niya sa amin ni Stephen bago tuluyang pumasok at dumiretso sa tapat ng locker niya.

Pero nagulat ako sa sunod niyang ginawa. Bigla na lang siyang naghubad sa harap namin. Nakatapat siya sa locker siya at bahagyang nakatagilid sa gawi namin

I scan Joey's body and he saw nothing suspicious. Pagkaraniwan naman ang katawan niya, walang umbok ang dibdib.
He's body is not developed yet, sabagay first year pa lang siya. Nagbihis na siya ng PE uniform at humarap sa amin. Nilagay niya 'yong hinubad niyang uniform sa locker. Naka- PE pants na siya, siguro nagbihis siya sa Cr. Pero kahit hindi makita ang pang-ibabang katawan niya, masasabi ko na na lalaki nga siya.

"Kobi, Pipen mauna na'ko may PE pa ako," paalam niya sa amin ni Stephen.

"Sige Joey kita-kita na lang sa practice mamaya," sagot ni Stephen. Ngumiti siya kay Stephen bago lumabas ng pinto.

I did nothing but to look at Joey who storming out of the locker room. Tamang hinala lang talaga ako. Lalaki si Joey. I confirmed the contrary of my suspicions.

🏀🏀🏀