Finallerim başlamıştı üniversitenin ilk yılında olduğum ve bölümüm çok zor olduğu için okula fazla odaklanamıyordum. İnkılap dersi finalim vardı okula gitmem gerekiyordu. Ama gitmeden önce evdeki en yakın arkadaşıma anlatmam gereken şeyler vardı. Odasına gittiğimde telefonla konuştuğunu fark ettim bekledim bitince konuşmak için ama sınav saatim yaklaşınca çıkmak zorunda kaldım. Okula gittim sınava girdim çıktım ve eve geldim Defne hala telefonda konuşuyordu ve benim zaten gitmeden önce konuşmak istediğim konuyla ilgili canım sıkkın olduğu için geri geldiğimde de onu telefonda konuşurken görünce kim bu gerizekalı diye geçirdim içimden. Sonra telefonu bir ara hoparlöre alınca duyduğum ses karşısında “Allah'ım bu ne güzel bir ses” dedim. Sonra kendi kendime kızdım. Çünkü benim bir erkek arkadaşım vardı. Sonra arkadaşım telefonu kapatınca ona döndüm ve “kanka konuşmamız lazım ben haftasonu Erzurum'a gidecektim ya gitmiyorum Muhammed ile kavga ettik günü birlik geleceksen hiç gelme dedi gitmicem” dedim. Sonra Defne'nin telefonda konuştuğu kişinin kuzeni Barış olduğunu öğrendim. Onlar konuşurken kuzeni annesiyle nasıl gezdiklerini falan anlatıyor bende “annesine böyle davranan karısına kim bilir ne güzel davranır” diyordum. Sonra o kendi ilişkisini anlattı bende kendi ilişkimi anlattım işte kavga ettiğimizi falan o da bana “kardeşim tüm erkekler tarih unutur buna takılma diğer konuda sizin bileceğiniz mesele” dedi.
Sonra her gün konuşmaya başladık Barış ile bazen beni arıyor direk benimle konuşuyor bazen ben ona yazıyorum bazende kuzenini arayıp Nisa'yı versene diyor. Günler böyle geçiyor ve bir gün Barış kız arkadaşından ayrıldığını söyledi ama hiç üzgün değil gibi durmaya çalışıyordu. Benim ilişkim zaten çalkantılı ve koptuk kopucaz yanına gitmek istediğimde gelme demesine çok sinirlenmiştim çünkü. Sonrasında çok pişman oldu gel dedi ama artık ben gitmek istemiyordum. Derken bir gün Barış bana “sen korkaksın ayrılmaya cesaretin yok sevmiyorsun ama ayrılacak cesaret yok sende” dedi. Bunun üstüne yine bir konuşmamızda Muhammed'e “ben ayrılmak istiyorum” dedim o da bana “tamam” dedi sadece tamam çok sinirlendim ağlamaya başladım ama ona ağlamıyordum ya da sevdiğim için ağlamıyordum ben sadece ona verdiğim emeğe, zamana ağlıyordum. Ben ağlarken arkadaşım Defne beni sakinleştirmeye çalışıyordu videoya çekmeye başladı ve “eğer ağlamaya devam edersen bu videoyu Barış'a atarım” dedi. Ben hala ağlıyordum sonra akşam Barış'a mesaj attım “haftasonu diye bizi unuttun” dedim o da beni aradı. “Annemin arkadaşının annesi vefat etti hastanedeyiz bu yüzden hiç arayamadım” dedi. Bende olanları anlattım ona her şeyi anlattıktan sonra telefonu Defne' ye vermemi istedi. Ben telefonu Defne'ye verince “abla Nisa'nın sende videosu varmış onu bana atıp telefonundan siliyorsun yoksa bende senin sigara içerken olan fotoğraflarını annenlere atarım” diyerek benim videomu sildirmişti. Sonrasında ise ben fotoğrafları silmediğini öğrendim. Sorduğumdaysa önemli olanın benim videomun silinmesi olduğunu ve ben istemediğim sürece izlemeyeceğini söyledi. Tabi ben izleyebileceğini söyledim. Neden böyle bir şey yaptığım hakkında en ufak bir fikrim yok çünkü o videonun Barış'ın kalbini çok kırdığını sonradan öğrendim. Keşke böyle olmasaydı ama bana o videoyu izleyince aşık olduğunu da sonradan öğrenmiştim.
İlk bölüm karşınızda yorumlarda buluşalım
Düzenli olarak bölüm atmaya çalışacağım ama sınavlarım yaklaşıyor hepinizi seviyorum lütfen beğenip yorum yapmayı unutmayınız 💕
