Espresso And Cappuccino

Chapter 45: Avoid

" Tama lang ang ginawa mo,Ivy. Two timer ang gagong 'yon!he doesn't deserve you."

I sighed heavily and smiled sadly. Ilang minuto pagkatapos kong pagsaraduhan ng pinto si Dr.Lazaro ay dumating din agad si Nat. And like what I expect,she brought a lot of beers. If only I wasn't tired from crying,ako na mismo ang mag uubos ng lahat ng ito. Ngunit hindi,nakakadalawang bote palang ako ay gusto ko nalang na pumasok sa kwarto ko at itulog nalang ang lahat ng nangyari.

I am confused. Half of me wants to just forget about him and the other half of me wants to pick up my phone and call him. Alam kong katangahan na ang pangalawa ngunit maging ako ay hindi ko rin alam sa sarili ko. This is why all I wanted to do is to sleep,expecting that the next day,I will be alright. And just like before,I will going to avoid him again. But this time,pag iwas na sisiguraduhin kong kailanman ay hindi na kami magkikita pa.

I just don't know how. Basta ay gagawin ko nalang talaga. Hindi naman pupwede na pupunta na naman ako sa New Zealand at magpapalipas na naman ng pitong taon kasama ang grandparents ko. That would be a stupid decision. Maliban sa iiwan ko ang trabaho ko dito,alam kong magiging walang kwenta lang ulit ang lahat kapag umuwi ako dito. Yun ay kung hindi siya aalis at maninirahan nalang sa ibang bansa. But then again,he owns a hospital and unluckily,it was just near our house and my condo.

I bit my lowerlip when tears started to pooled in my eyes. Suminghap ako at iniwas ang tingin sa aking kaibigan. Were now both sitting on the counter table and between us are bottle of beers. Hindi siya nagbibiro kanina noong sinabi niya na gusto niya rin na magpakalasing dahil ngayon palang ay lasing na siya. I don't know what's her problem but I just hope it doesn't have to do with kuya Miguel again,lalong lalo na kung kasama si Ben.

I badly wanna ask her about it,ngunit kahit ako din ay problemado. Pagod na pagod din ako ngayon at baka pa ay wala akong matinong maiaadvice sakaniya lalo na't gulong gulo ang utak ko sa lahat ng nangyayari.And besides,I can feel that she won't tell me anything.

Nat put down her bottle and looked at me worriedly. I can clearly see the unshed tears in her eyes. I just don't know if it was because she feel sad about me,or because of whatever her problem is. Pakiramdam ko ay pareho kaming wasak sa gabing ito. Pero siya ay alam kung ano ang ikinawasak ko,habang ang sakaniya ay hindi ko alam.

I can feel that her problem is more worse than mine. But still,she can manage to smile and joke around. Kahit na halatado na ang lungkot sakaniyang mga mata,pilit parin siyang ngumingiti sa harap ko.

" Alam mo,muntikan na akong bumoto sa doctor na 'yan eh!" She said," Buti nalang ay hindi natuloy."

I forced myself to chuckle a bit. But when my heart ached again,I look at my friend and shook my head. Nanghihina kong tinuro turo ang dibdib ko at muling umiling sakaniya.

" Ang sakit nito,kaibigan..." I sobbed," S-sobrang pagod na nito..."

Nabitawan ko ang hawak kong bote at ipinatong ang dalawa kong kamay sa mesa bago sinubsob ang aking mukha. Tears falls like a river because of the pain and confusion about my feelings for him. I'm mad at him because of everything I knew this day. And I should be mad even more at him for fooling me again.

Andoon na eh,I almost give him the second chance he's asking,pero bakit niloko niya ulit ako?

Nat gasped and stood up. Nang maramdaman ko ang yakap niya sa aking gilid ay mas lalo lang akong napaiyak. This thing already happened to me 7 years ago. Noong gabi ng birthday ko na mas lalo akong naiyak sa yakap ni Ben. At ngayong gabi naman na mas lalo akong naiyak sa yakap ni Nat. This is why I don't want anyone see me crying,dahil mas lalo lang akong naiiyak.

" Kapag ako talaga nakita ko yun,sisipain ko siya sa pwet tapos lilipad 'yon sa kabilang planeta!"

I can't help but to chuckle because of her joke. I wiped my tears away ang looked at her. Sakto naman na nahuli ko siyang nagpupunas ng kaniyang mga luha bago nagbaba ng tingin sa akin.