Can Be This Love?

Epilogue

One year, I can only live for one year...

The doctor said that my medicine could no longer cure my illness. Many side effects are likely to occur in my body if I continue to take it. It can shorten my life and quickly weaken my body. Every second and minute I can possibly die and I have no choice but to accept it.

I have a cancer , Stage 3 .

Maaga pa lang sinabi na saamin ng Doctor na hindi ko kakayanin kapag nagtake ako ng mga gamot , pero ako na mismo ang nag sabi na itutuloy ko ang Treatment ko dahil hindi pa ako handang mamatay.

But , I'm here.

Suffering ..

Ako na ang naglakas loob na sabihin kila Mom at Dad na ititigil ko na ang pagtatake ng Medicine ko ganun din ang pag da-dialysis ko dahil imbis na gumaling ako 'e mas lalong nanghihina ang katawan ko, Pumayag sila dahil tanggap naman na din nila na hindi na kayang madugsungan pa ang buhay ko.

If I am given a chance to ask my last wish before I die, I will choose to be able to Travel.

I want to travel all over the World with myself ..

As long as there is a chance..

I am still in the Hospital , I will be released next week because my body still needs rest so I need to stay here.

AND.. I hope Mom and Dad allow me to travel when my body recovers but for now I need to rest first.

"Tita!" pasalubong ako niyakap ni Cedrick. "I miss you so much!"

"I miss you too ceddy ko.." usal ko at hinalikan ito sa noo.

"I know you missed your room Tita, Come and see!" kitang kita sa mukha nito ang saya ng muli akong nakita.

Ramdam ko pa din ang panghihina ng katawan ko , pero pakiramdam ko 'e parang nabuhayan ako ng makita ko muli ang kabuuan ng bahay, Ilang buwan din akong nakahiga sa hospital at para akong ibon na nakalaya sa isang kulungan.

"Tita , Are you ready to see what's inside of your Room?" singhal niya pa bago buksan ang pinto ng kwarto ko dahan dahan niya itong binuksan at isang makulay at puno ng mga litrato ko pati na rin ang family picture naming lahat ang bumungad saakin.

Sandali kong pinagmasdan ang kabuuan ng kwarto na siyang dati ay hindi ko magawang dekurasyunan dahil sa sakit ko, Nakaagaw ng pansin ko ang isang litrato ko nuong mahaba pa at makapal ang buhok ko.

"Hindi nyo po ba nagustuhan Tita??" nakasimangot na usal ni Cedrick.

"I like it , I really like it sweetie." maluha luha kong tugon.

"Bakit po kayo umiiyak?"

"I no longer watched you grow," I started to cry and suddenly Cedrick whipe my tears. "I no longer be part of your achievements.."

I started crying at kahit anong pigil ko sa sarili ko patuloy pa din ang pagpatak ng luha ko.

"Hindi ko na maabutan at mapapanood na ikasal ka.."

He's 10 years old , Anak siya ng ate ko na si Deenise , Malapit siya sa puso ko kasi siya ang unang pamangkin ko sa nag-iisa kong kapatid, Namatay yung Daddy niya sa isang Car Accident, Kaya ayoko na pati ako mawala sakanya.

"Don't loose hope Tita, I always pray to God that he will heal you , You'll be okay."

"Halika nga rito."

Sunod-sunod na pumatak ang luha ko ganun din siya , Hindi ko alam kung paano ba sasabihin sakanya ng diretso na wala ng paraan para gumaling ako..

1 year, I can only live for one year and that is the truth that I still cannot fully accept.

A/N : Hi Guys! Don't forget to follow!!