SATISFACTION ✓

on

"Şimdi kapatmalıyım. Ben sizi gelişmelerden haberdar ederim," dedi Yoongi telefondaki arkadaşının annesine. "Bay Park'a selamlarımı iletin lütfen, hoşçakalın."

"Kiminle konuşuyordun?" dedi Jimin gözlerini ovuşturarak mutfağa girdiğinde. Yoongi'nin telefonda ondan başka biriyle konuştuğunu duymak tuhafına gitmişti.

"Hiç." Jimin annesiyle konuştuklarını bilse, kesin anlardı dün gece ile ilgili konuştuklarını. Ve kesinlikle halihazırda olduğundan daha da gerilmesine sebep olurdu bu. Zaten sürekli gözlerini kaçırıyor, gergin gergin konuşuyordu onunla. Bayan Park'la konuştuktan sonra biraz daha umutlanmıştı Yoongi. Yıllardır ilk kez, Jimin'in ona karşı bir şeyler hissetme ihtimali imkansız gelmiyordu gözüne. Tek gereken hislerini kabullenmesiydi Jimin'in.

"Ne demek hiç?" Sinirlendiğini hissetti Jimin. Yoongi iyice tuhaflaşmaya başlamıştı. Dün gece barda yaptıkları, şimdi de telefonda kiminle konuştuğunu saklaması... Kızla ettiği dans aklına gelince siniri ikiye katlandı Jimin'in. Hem onu sevdiğini söylüyordu, hem de kızın boynunu resmen yemesine izin verip bir de yetmezmiş gibi kalçalarını-

"Duyuyor musun sen beni?"

Gözünün önünde şıklatılan parmaklarla düşüncelerinden sıyrıldı Jimin. "Duyuyorum ama anlamıyorum Yoongi."

"Yoongi mi? Kediciğe ne oldu?" Keyifle ağzına doğradığı çileklerden attı Yoongi. Pankek hazırlıyordu kahvaltı için. Çikolata sosu, karamel, fıstık ezmesi, reçel, bal kısacası bulabildiği bütün tatlıları dizmişti masaya. Şimdi de pankekleri pişirirken bir yandan da meyve doğruyordu. Yılın ilk kahvaltısıydı ve biraz tatlı olsun istemişti. Kıskanç Park Jimin ise masadaki her şeyden daha tatlı geliyordu gözüne.

"Kedicik sinirimi bozdu. Benden bir şeyler saklıyor çünkü." Bir fincan kahvenin sinirlerini yatıştıracağını umarak kahve makinesine ilerledi. Kahvenin hazır olduğunu gördüğünde ise daha içmeden rahatlamıştı.

"Özür dilerim ama özel hayatımın gizliliği neden sinirini bozuyor?"

Raftan bir kupa alıp doldurdu ve masadaki yerine oturdu Jimin. "Bilemiyorum. Tuhafsın bu aralar. Normalde bir şey saklamazsın benden." Kahvesinden bir yudum aldı. "Pardon, sekiz yıl boyunca bana olan hislerini sakladığını unuttum bir an."

Pişen pankeki tavadan alıp kapta kalan son karışımı onun yerine dökerken iç geçirdi Yoongi. Sinirlenmemeye, anlayışlı olmaya çalışıyordu. Jimin içinde bulunduğu karmaşayla baş etmeye çalışıyordu sadece. Sakin kalmalıydı Yoongi. Yine de "Gerçekten yüzüme mi vuracaksın? Hem de saklamamın en büyük nedeni senin pisliğin teki olmanken," diye sitem etmekten kendini alamadı.

Cevap vermedi Jimin. Sessizce düşüncelere daldı.

İçi pankek dolu tabağı ortadaki boşluğa bıraktı Yoongi. Sırayla birer tane aldılar önlerindeki tabaklarına. Aynı anda reçele uzandıklarında parmakları birbirine değdi. Refleksle geri çekti Jimin elini. "Sen al," dedi Yoongi'ye bakmadan.

Yoongi arkadaşının tuhaflığına gözlerini devirip reçeli önünde koydu. Kendi de fıstık ezmesine uzandı.

Kahvaltıdan sonra birlikte sofrayı toplayıp, bulaşıkları yerleştirdiler. Aralarındaki sessizlik yarışı devam ediyordu. İlk konuşan kaybedecekti sanki. Birbirlerinden kaçıp odalarına girdiler sırayla. Yoongi piyanosunun başına, Jimin de çalışma masasına oturdu.

Dizüstü bilgisayarını açtığında mail kutusunun köşesindeki kırmızı +99 iç geçirmesine sebep oldu Jimin'in. Bir ay olmuştu maillerine bakmayalı ve baya uzun sürecekti iletileri ayıklamak. Uğraşmak istemeyip son bir hafta içinde gönderilenler hariç hepsini, bakmaya tenezzül etmeden sildi. Son kalan yirmi mailden de reklamları temizlediğinde elinde beş tane iş teklifi kalmıştı. Onu çok yormayacak, tek katlı bir anaokulu tasarlama teklifini kabul ettiğini anlatan bir mail gönderdi işverenine. Yaklaşık on dakika bekledi cevap gelmesini, o sırada çoktan kafasındaki fikirleri eline geçen ilk kağıda karalamaya başlamıştı. Detayları bilmiyordu ama yine de unutmasından iyiydi, daha sonra işine yarayabilirlerdi. Detayları konuşmak için randevu ayarladılar ve Jimin artık beş gün boyunca boştu.