SİNE (Tamamlandı)

0.1 "Rüya"

(Selamün aleyküm🌸 Kitap 24. Bölüme kadar önceden yazılmış olup, Wattpad'de bazı sorunlar oluştuğu zaman silinmiştir. Bölümlerin başında açıklama olmadığı için burada şimdiden söyleyeyim dedim. Hayırlı okumalar :)

Hissettiğim mistik kokular sayesinde kendime gelmiştim. Etrafıma bakmadığımı fark edince saçlarımı önümden atarak bakmaya başladım. Tenime değen ve hafiften üşümeme sebep olan rüzgar,çevremi devasa şekilde kaplayan ağaçlarından geliyordu demek. Hava kararmaya yüz tutmuş ya da tanyeri yeni ağrıyordu. Şuan onu anlayacak kadar kendimi iyi ve güvende hissetmiyordum. Buradan nasıl çıkacağımı telaşlı şekilde düşünerek yürümeye başladım, nasıl geldiğimi bile bilmiyordum ki!

Ayağımda hissettiğim keskin acıyla inleyip ayaklarıma baktım. Bu iş iyice can sıkıcı ve çekilmez olmaya başlıyordu çünkü görünüşe bakılırsa ayakkabılarımı da unutmuştum. Sızlayan yere baktığımda kızardığını ama kanamadığını gördüm. Yavaşça yürümeye devam ederken arkamda hareketlilik hissetmiştim ama umursamadan yürümeye devam ettim. Yürüdükçe önümdeki yol daha da uzuyordu sanki.

Arkamda ki hareketlilik kendini daha da belli etmeye başlamıştı. Tam arkama dönüp bakacakken boğuk bir hırlama sesi kulağıma dolmuştu bile. Etrafımda herhangi bir şey aradım, bana yardımcı olabilecek veya hırlamanın sahibine karşı beni koruyabilecek bir şey; ama yoktu. Aklımdan geçen tek şeyi yapmak zorundaydım: sonunu bilmediğim ve gittikçe karanlığa boğulan bu dipsiz ormanda delicesine koşmak...

Planımı artık uygulamaya koymaktan başka çarem yoktu ve bende yaptım. Ayaklarıma batan, beni yavaşlatacağını düşündüğüm şeyleri bile kale almadan sadece konuşuyordum. Koştukça peşimde olanın köpek değil köpekler olduğunu anlamıştım. Artık hızım düşmeye ve ayaklarım katlanılamaz derecede acımaya başladığında yavaşlamaya başlamıştım. Artık beni bekleyen hazin sona kendimi yavaşça hazırlayarak kendimi bıraktım. Kendimi bıraktığımda köpekler hızlıca üzerime atlamaya başlamıştı. Onlardan kendimi korumak için yüz üstü yere kapaklandım ve bana saldırmalarını beklemeye başladım. İşte o an bir ses duydum:

"Verâ.."ses öyle tanıdık ama aynı zamanda çok uzak geliyordu. Hızla kafamı kaldırdığımda köpeklerin gitmiş olduğunu gördüm. Yerimden kıpırdamadan öylece sesim geldiği yönü bulmaya çalıştım ama başarısız olmuşum. O an tekrar kadifemsi ses tekrar ismimi sayıklarcasına söylemişti ve yanında birkaç kelime daha vardı:

"Verâ, elimi tut." o an kafamı tam önüme çevirdim çünkü ses tamda oradan gelmişti. Önüme döndüğümde bir el bana doğru uzanmış bir şekilde duruyor, ayağa kalkmamı sağlamak için öylece bekliyordu. Daha da yukarıya doğru bakmaya çalıştığımda yüzünün bulanık olduğunu, sadece berrak bir şekilde parlayan mavi gözlerini görmüştüm.

İsmini, cismini kısacası ne olduğunu bile bilmediğim bu adam benim buradan kurtuluşumu sağlayacak tek insan gibi duruyordu, aksi takdirde az önceki köpeklere olmasa bile burada başka şeylere yem olacaktım. Uzattığı eli güvenle tuttum ve beni ayağa kaldırmasına izin verdim. Ayağa kalkarken tekrar göz göze geldik ve ben gözlerine bakarken hayatımda hiç duymadığım bir huzur ve ferahlama hissettim. Ayağa kalktığımda beni hızla kendine doğru çekti ve ortalık bembeyaz bir ışıkla kaplandı...

Hızlı bir şekilde yatağımda doğruldum ve terden yüzüme yapışmış olan saçlarımı yüzümden tek tek ayırdım. İşte yine olmuştu, yaklaşık iki yıldır düzenli bir şekilde gördüğüm bu rüyayı ilk başlarda çok umursamasam da; artık neden sürekli bir şekilde gördüğümü delicesine merak eder olmuştum. Her gece olmasa bile görüyordum işte, bir türlü bitmek bilmiyordu. Rüyanın ne bir adım fazlası oluyordu ne bir adım daha erken bitiyordu. Öylece tam adam beni çekerken sanki sahnenin ışıkları sonuna kadar açılıyor, yönetmen kestik diye bağırıyordu.