•𝕋𝕙𝕖 ℙ𝕖𝕥• 𝔸 𝕟𝕖𝕨 𝕓𝕖𝕘𝕚𝕟 | (𝔻𝕌𝕋ℂℍ)

Ivy's Story

Dit hoofdstuk zal in Ivy's POV (point of view) zijn. Dit deel van The Pet zal helemaal over Ivy gaan en wat ze heeft meegemaakt. Je hoeft dit deel niet per se te lezen, want het is gewoon puur voor de mensen die er nieuwsgierig naar zijn. 

Ik word wakker met een vreselijke hoofdpijn. De lampen zijn uit en ik voel me heel erg vreemd. Ook al is het donker, ik kan mijn omgeving zien? Ik kom steunend een beetje overeind in het bed en dan gaan de lampen aan. Het felle licht doet pijn aan mijn ogen. Ik knijp ze dicht en piep. Wacht, waarom piep ik? Ik doe mijn ogen langzaam open en laat ze wennen aan het licht. Dan zie ik dat ik in een witte kamer lig. Alles wat er staat is het bed waar ik op zit. Ineens klinkt er een galmende stem door de kamer: 'Ivy, zou je naar de spiegel tegenover je kunnen lopen?' Dat klonk als mijn dokter. 

Zou het experiment gelukt zijn?...

Zes maanden geleden werd ik door mijn ouders aan het lab gegeven, omdat ze me niet meer wilden. Ik weet niet waarom. Ik ben ongeveer 15/16 jaar. Mijn naam is Ivy, of anders Experiment 231. Ik zit hier nu al bijna een half jaar en de dokters hebben allemaal experimenten met mij gedaan. Ze vertelden me dat het de mensheid ooit zou kunnen helpen. Ik sta op van het bed, maar ga snel weer terug zitten door de hoofdpijn die ik heb. Nu herinner ik me weer wat de dokters gisteren gedaan hebben met mij. Ik zat in een soort capsule-vormige ruimte met een raampje van vijfdubbel glas. Er waren twee capsules in de kamer. In de andere zat een... Ik weet het niet meer. De dokters zeiden dat ik na vijf maanden injecties krijgen eindelijk klaar zou zijn voor de grote finale. Mijn hoofdpijn zakt wat en ik waag het weer om op te staan. 

Waarom voelen mijn kleren zo groot?...

Ik kijk naar beneden en zie dat mijn witte lab-kleding ineens heel groot is uitgevallen. Ik begin een beetje angstig om me heen te kijken en dan klinkt de galmende stem weer door de luidsprekers die waarschijnlijk in de muren verwerkt zitten. 'Zou je naar de spiegel toe willen lopen?' Ik draai me om en voor me hangt een spiegel. Ik kan mezelf er nog niet in zien, dus loop ik een paar passen dichterbij. Met iedere stap dichterbij komt mijn spiegelbeeld in zicht. Ik schrik heel erg van wat ik zie, maar blijf doorlopen, totdat ik tegenover de grote spiegel sta. Ik ben een heel stuk kleiner dan voorheen, vandaar dat mijn kleren zo groot vallen. Mijn ogen zijn paars/roze/rood gekleurd, maar dat is niet eens waar ik het meeste van schrik. Er zitten twee dingen op mijn hoofd. Twee puntige, zacht uitziende dingen.

Z-Zijn dat oren?

Er slaat iets tegen mijn been aan. Als ik me omdraai zie ik dat ik een zwarte kattenstaart heb, die nerveus heen en weer zwiept. Mijn gemixte gevoelens raken in een strijd en ik begin te snikken. Huilend en in de war begin ik aan de oren op mijn hoofd te trekken, maar ze gaan er niet af en het doet alleen maar pijn. 'Ivy! Doe rustig, je doet jezelf zo alleen maar pijn!' klinkt het door de luidsprekers, maar ik luister niet en begin alleen nog maar harder te trekken. Ineens gaat er een witte deur open die zo goed gecamoufleerd was dat ik hem niet eens heb gezien. Vier mensen komen naar binnen gerend en proberen me vast te pakken, maar ik wil het niet. Mijn ogen kleuren groengloeiend en mijn nagels veranderen in scherpe klauwen. Schreeuwend ga ik één van de mensen zwaar te lijf en haal die helemaal open, ondanks het feit dat hij een beschermend vest onder zijn kleren aan heeft. Hij schreeuwt en ligt even later bewegingloos op de grond. De anderen proberen me te pakken te krijgen, maar ik voel dat ik sneller kan zijn dan dat ik ooit geweest ben. De deur staat nog open achter hen en ik neem een aanloop, spring op via het bed tegen de muur en landt achter hen. Dan begin ik keihard weg te rennen door een lange, witte gang. Achter me rennen de bewakers en ze schieten op me met verdovingspijlen. Ik ontwijk ze allemaal en ren nog harder. Dan zie ik aan het einde van de gang een raam dat een stukje open staat. Met alle, nu nog ongekende, kracht die ik heb schiet ik op het raam af, beuk ik ertegen aan en het vliegt wagenwijd open. Ik val ruim twaalf meter naar beneden, maar ik land verbazingwekkend lenig op de grond. Er is een hoog hek voor me en daarna een bos. Ik begin naar het hek te rennen. Achter me gaat er een deur open en ik hoor meerdere voetstappen. 'Blijf hier!' Ik stop niet en kom aan bij het hek. Razendsnel klim ik eroverheen en spring aan de andere kant naar beneden. Ik schiet tussen de bomen door en blijf dan uitgeput staan. Ik kijk om naar wat eens mijn tijdelijke huis was en tranen vullen mijn ogen. Dan draai ik me om en ren ik verder het bos in.