Welkom bij het vervolg van The Pet.
Als je het eerste verhaal hebt gelezen snap je waarschijnlijk al waar het over gaat.
Zal Snow, nu Angela, het zichzelf allemaal herrineren als Alina
weer op komt dagen? En zal ze haar vertrouwen?
Je leest het in h...
Badend in het zweet word ik wakker. Weer een nachtmerrie. Ik zucht beverig en ga weer terug liggen. Het is waarschijnlijk nog nacht, maar ik kan nu niet meer slapen. Ik heb al nachten lang last van nare dromen en ze gaan maar niet weg. Ik wil naar Alina toe en ze is ook al wakker, maar haar wonden zijn nog zichtbaar en niemand wilt dat ik getraumatiseerd raak als ik dat al nog niet ben. Ik ben nog steeds niemand onder ogen gekomen, behalve Hoodie. Ik zucht weer zachtjes en sta dan voorzichtig op. Ik loop naar de deur toe en open hem zachtjes, waarna ik een donkere gang in kijk. Ik slik en doe de deur achter me dicht. Dan begin ik op mijn tenen de gang door te lopen, totdat ik bij die ene deur kom. Langzaam doe ik hem open en gluur naar binnen. Alina ligt vredig te slapen naast Jeff in het bed. Je kan bijna niet zien dat ze gewond is of was. Ik bedwing mezelf en ga niet naar binnen. Ik zet een paar stappen achteruit de gang in en sluit de deur dan weer. Ik loop verder de gang door en stop even bij Hoodies deur, erover nadenkend om misschien bij hem naar binnen te gaan, maar dat is ook niet het beste idee.
Misschien vindt hij het wel raar... Of hij wordt boos...
Ik wil niet dat Hoodie boos wordt, zeker niet omdat hij de laatste paar dagen zo goed voor me gezorgd heeft. Ik loop weer door en ga dan de trap af. Als ik beneden ben ruik ik allemaal verschillende geuren. Het gevecht komt terug mijn hoofd in en ik knijp mijn ogen stijf dicht, terwijl mijn oren omlaag gaan.
Niet aan denken! Niet aan denken!
Het komt gelukkig niet helemaal terug en al snel heb ik mezelf weer onder controle. Ik loop naar het bankje in de hal toe en ga daar op liggen. Het is doodstil beneden en het enige wat te horen is is het ruisen van de wind langs de muren van het grote huis. Het is zo vredig stil dat ik denk dat ik wel in slaap kan vallen. Opgerold en met mijn ogen gesloten lig ik rustig op de bank als er ineens een hard geluid vanuit de keuken komt, alsof er iets omvalt. Geschrokken schiet ik overeind met lage oren en ik kijk angstig naar de deur van de keuken, die dicht zit. Langzaam sta ik op en begin ik naar de deur toe te lopen. Ik hoor geen geluid meer, maar ik ruik wel iets. Ik sta nu voor de deur en mijn hangt ligt op de deurknop. Ik twijfel heel erg, maar dan klinkt er weer een geluid en mijn nagels worden langer en scherper. Ik ruk de deur open en schreeuw: 'Wie is daar?!' Het zachte, rammelende geluid houdt meteen op. Ik zie niemand. De keuken is best groot, en er zit een kookeiland aan de zijkant dat niet tegen de muur aan zit, waardoor ik dat gedeelte niet helemaal kan zien. Mijn pupillen versmallen als mijn oog op de open koelkast achter het kookeiland valt. Op mijn tenen sluip ik naar het kookeiland toe en duik daar snel achter. Het rammelende geluid gaat weer verder en daarna klinken er ook zachte smakgeluidjes. Ik haal even diep adem en spring dan bovenop het kookeiland. Geschrokken staar ik naar het ding dat de geluiden maakte. Nou ja, het is helemaal geen ding, maar een... persoon?! En niet zomaar een persoon. Ik staar met grote ogen naar het meisje dat nog banger dan ik terug staart. Ze heeft prachtig, lang blond haar en rode ogen die ook iets van roze in zich hebben. Mijn hart lijkt even stil te staan als ik haar dik opgezette oren zie en haar zwiepende staart, die dezelfde kleur hebben als haar haren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
