•𝕋𝕙𝕖 ℙ𝕖𝕥• 𝔸 𝕟𝕖𝕨 𝕓𝕖𝕘𝕚𝕟 | (𝔻𝕌𝕋ℂℍ)

Hoofdstuk 18

Ik houd de lepel voor haar mond. Er ligt een stukje aardbei op. Het meisje draait haar hoofd weg en kijkt nors voor zich uit. 'Alsjeblieft?' Ik prik met de lepel zachtjes in haar wang. Ze draait met een ruk haar hoofd terug en blaast naar me. 'Het is gewoon fruit,' stel ik haar gerust en breng de lepel voor de zoveelste keer naar haar mond toe. Ze kijkt me doods aan. 'Please?' Ik zet smeekoogjes op. De stalen deur gaat open en Alina komt binnen. 'Lukt het een beetje hier?' vraagt ze, terwijl ze leunend tegen de muur naast de deur gaat staan. 'Ze wilt niet eten,' zeg ik, maar als ik weer naar het meisje kijk zie ik dat de lepel leeg is en ze kauwt op iets. 'Oh, nu wel,' ga ik een beetje verbaasd verder. Het meisje kijkt naar Alina met een soort angstige blik in haar ogen. 'Hoe heet je?' vraag ik haar. Weer geeft ze geen antwoord. 'Heb je geen naam?' Ze schudt haar hoofd. 'Hoe wil je heten?' snor ik. Ze staart me aan zonder iets te zeggen. Een beetje teleurgesteld vraag ik: 'Waarom praat je niet?' 'Laat me alleen,' mompelt ze zacht, waarna ze haar hoofd weer van me weg draait. 'We willen je alleen maar helpen,' zeg ik sussend. 'Ik ben hetzelfde als jij.' 'Waarom moet ik hier dan zitten?' sist ze me toe. 'Waar wilde je anders heen?' Het meisje lijkt verward door mijn vraag en kijkt zwijgend weg. Ik zie haar neus even op en neer gaan en er klinkt een snuffelend geluid. Ik ruik ook even snel en een verbaasd gevoel overvalt me. 

Masky?...

Zij heeft de geur ook al opgemerkt en kijkt me aan. 'Wat is dat?' vraagt ze zachtjes. 'Je ruikt Masky,' klinkt het achter ons. Alina heeft het zo te horen dus ook al geroken. 'Wat is dat?' vraagt ze. Ik gniffel even en leg uit: 'Het is geen wat, maar een wie. Masky is een persoon en hij is je achterna gegaan en heeft je teruggebracht nadat je tegen een boom aangebotst was.' Ze fronst even, maar zegt niks meer. Nieuwsgierig vraag ik: 'Heb je echt geen naam?' Ze haalt haar schouders op. 'Ik heb niet echt een naam, nee. Ze noemden mij 114.' 'Wie?' Het meisje zucht en antwoordt dan een beetje luid: 'De mensen in het lab.' Ik ben nog steeds nieuwsgierig, maar misschien is het beter als ik even geen vragen meer stel. 'Hm... Als je je zo netjes blijft gedragen mag je er vanavond misschien wel even uit,' merkt Alina op. Het meisje kijkt op en even zie ik een sprankelende blik in haar ogen. Toch zegt ze er niks over. 'Maar dan moeten we je wel even schoonmaken en andere kleren voor je aandoen.' Ze kijkt ineens opgewonden en vraagt: 'Mag ik douchen?' 'Eh, ja?' antwoordt Alina. Het meisje snort. 'Ik hou van water,' zegt ze. Ik moet rillen. Alina lacht erom. 'Dat gaat dan al een hele hoop gedoe schelen,' grinnikt ze. Het meisje kijkt naar haar en vraagt: 'Mag ik douchen, alsjeblieft?' Alina knikt en loopt alvast de kamer uit. Het meisje staat op en ik ook. Ik begeleid haar naar de badkamer en leg wat handdoeken klaar. 'Heb je echt geen hulp nodig?' vraag ik voor de zekerheid. Ze schudt haar hoofd. 'Oké, roep maar als je klaar bent.' Ik loop de badkamer uit en sluit de deur. Als ik me omdraai en de gang in kijk krijg ik een benauwd gevoel. Ieder moment zou er iemand naar buiten kunnen komen... Ik ben nog steeds niet helemaal gekalmeerd na het gevecht. Ineens hoor ik een deurklink omlaag gaan en ik schiet haast twee meter de lucht in, waarna ik naar beneden vlucht. Het is pas net in de middag. Sommigen liggen nog te slapen van de avond hiervoor en anderen zitten in de keuken aan de ontbijttafel. Eigenlijk is iedereen een beetje opgesplitst. 'Snow!' klinkt het ineens achter me. Ik draai me om als ik Alina's stem herken. Ze komt de trap af lopen en rekt zich even uit. 'Waarom rende je weg toen ik de gang op kwam?' vraagt ze als ze eenmaal bij me staat. 'W-Was jij dat?' stotter ik zacht.

Ben ik nou echt weggerend van Alina?... 

'Sorry... Ik dacht dat het iemand anders was,' mompel ik, terwijl ik mijn ogen neersla. 'Wie dan?' 'Iedereen,' zeg ik nog zachter dan daarnet. 'Oh, ben je nog steeds... Ehm... Geschrokken?' vraagt ze. Ik bespeur een ondertoon van medelijden in haar stem en knik een beetje. Alina slaat haar armen om me heen en geeft me een knuffel. 'Ik weet zeker dat je er snel overheen komt,' sust ze me. Ik snor zachtjes en knuffel haar ook. Ze laat me na even weer los en er verschijnt een enthousiaste blik in haar rode ogen. 'Ik heb wel leuk nieuws,' zegt Alina geheimzinnig. Ik kijk haar vragend aan en trek met mijn linkeroor. 'Wat dan?' 'Ivy en Liu komen morgen langs!' Meteen stijgt er luider gespin op uit mijn keel en mijn staart begint opgewonden te zwiepen. 'Echt waar?' vraag ik blij. Ze knikt. 'Jeej! Dan kan ik Ivy aan het meisje voorstellen!' roep ik vrolijk uit. Ze glimlacht en zegt: 'Ik ben blij dat jij er zo blij mee bent. Zullen we gaan eten?' Ik knik en huppel de keuken in. Er zit gelukkig niemand meer. Ik loop al naar de koelkast toe en pak er iets uit, terwijl Alina alvast aan tafel gaat zitten. Even later zijn we aan het ontbijten. 'Snow?' vraagt Alina na een tijdje. Ik kijk haar aan met volle mond en slik snel mijn eten door. 'Ik wil je stemming niet verpesten, maar vanavond ben ik weg met de rest,' zegt ze zachtjes. 'Alleen de meisjes blijven hier.' Mijn gezicht klaart op en mijn oren komen overeind. Dat is nog niet zo erg! Ik kan best wel een avondje met Sally en Lazari doorbrengen. 'Is goed, hoor,' antwoord ik. 'Weet je het zeker?' vraagt ze voor de zekerheid. Ik knik. Ze haalt opgelucht adem. 'Bedankt, Snow. Dat is erg fijn,' zegt Alina met een glimlach. Ik eet nog wat.