Eğer tek bir sevgi kırıntısı bile görmezsem, bir toz dumanı gibi uçup gidecekmiş gibi, on yedi yaşında bir kız için; oldukça büyükmüş gibi hissediyordum.
Hemde fazlasıyla.
❁
beatrisJmn_2 | WayV
Start: 26.09.2020
Finnish: 22.11.2020
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar
İnsanoğlu, neden elindekilerle yetinmeyi bilmezdi?
Sürekli daha fazlasını istiyor, daha iyisi olsun, hatta her şeyin en iyisi olsun diye uğraşıyorduk.
Ben bile üstelik.
O gün, yıllar sonra Sicheng'in merhamet dolu bakışlarını ilk defa görmüşken daha fazlası olsun istemiştim.
Beni sevsinler istemiştim.
Ancak olmayacak duaya amin demek her insanın doğasında vardı.
Çatı katında oturuyordum, terk fark havanın kararmasına çok az bir zaman kalmıştı. Henüz beni rahatlatan yıldızları göremiyordum ancak bekleyecektim.
Aşağıdan abilerimin gülüşmesesleri gelirken iç çektim. Yeni elemanlarıolarak adlandırdıkları birisi evimizdeydi ve doğruyu söylemek gerekirse, biraz da o ortamdan kurtulmak için buraya gelmiştim.
Hiç tanımadıkları bir adama bile öz kardeşlerinden daha çok ilgi gösteriyorlardı.
Kurtulmak istediğim şey buydu işte.
Saçlarımı kesip cinnetgeçirmemin üzerinden sadece üçgün geçmişti, odamdan çıkmıyor kapıma dayandıkları zamansa her zaman en iyi yaptığım şeyi yapıp uyuyor numarası yapıyordum. Ya da ölü, hiç fark etmez.
Şimdi ise onlar hayatlarına hiç bir şey olmamış gibi devam ederken ben hayatımın bir hiçten ibaret olduğuna en içten duygularımla inanıyordum.
Tamamı hiçten oluşan çirkin bir ördek yavrusu.
Bazen düşünmüyor değildim; aynı anne babadan olsak, annem ölmese veya bizi terk eden birileri olmasa yine bana böyle davranırlar mıydı?
Belki beni gerçekten severlerdi, bilemiyordum.
Kısa saçlarım hafif esen rüzgarın etkisiyle yüzümün önüne doğru yanaşırken kararmaya başlayan havada neredeyse belirecek olan yıldızları görmek beni günler sonra ilk kez güldürmüştü.
Yıldızlar her ne kadar kayıp gitse de hayatımdan, gidenin yerini yenisi alıyordu.
Ancak insanlar yıldızlar gibi değildi, giden ne bir daha geri geliyordu ne de gidenin yerini birisi bir şekilde dolduruyordu.
Onlar hâlâ hayatımda olsalar da, yoklardı.
Çatı katının demir kapısı gürültüyle açıldığında kimin geldiğine bakmadım veya bakmak istemedim. Sadece tek dileğim, beni yıldızlarımdan ayırmamalarıydı.
