Eğer tek bir sevgi kırıntısı bile görmezsem, bir toz dumanı gibi uçup gidecekmiş gibi, on yedi yaşında bir kız için; oldukça büyükmüş gibi hissediyordum.
Hemde fazlasıyla.
❁
beatrisJmn_2 | WayV
Start: 26.09.2020
Finnish: 22.11.2020
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar
Yazarın Anlatımından:
İki Yıl Sonra...
Genç adam aceleci bir şekilde boş sokakta ilerlerken, elinde henüz yarım saat önce bu saatte açık bulabildiği tek çiçekçiye yaptırdığıçiçek demetini tutuyordu.
Adımları hızlıydı, artık bir şeylere geç kalmaktan ölesiye korkuyordu üstelik; bu sefer geç kalamazdı.
Bu sefer geç kalmamalıydı.
Adımlarının onu getirdiği yeri görünce ister istemez yüzüne bir gülümseme yerleştirip, bir kaç saniye önünde ki yere baktı.
Onun hayatlarına kazandırdığı şeylerin sayısı çokfazlaydı.
"Ah, Yangyang! Ne çabuk geldin?" duyduğu ses ile kendine gelirken bakışlarını ona bakan bedene çevirdi.
"Şansımıza," diye söylenerek ilerlerken iç çekti usulca. "İleride açık bir çiçekçi buldum."
Hızlı davranıp kapıları kilitlemeye çalışan yaşlı kadının elinde ki anahtarları sakince alıp gülümsedi.
Artık her biri; eskiden nasıllarsa, bastırdıkları yönleri neyse öyle davranıyorlardı.
Mesela artık gülüyorlardı, olur olmadık onları mutlu eden ne varsa gülüyorlardı çünkü; hayata dair bir şeyler öğretmeleri gereken kişi onlara, gülmeyi öğretmişti.
Gülmeyi, yaşamayı, yaşatmayı, ne olursa olsun sevmeyi...
"Siz çiçeği alıp arabaya geçin, Bay ve Bayan Shing. Ben hemen geliyorum."
Yangyang daha demin Wia Ni'nin kilitleyemediği kapıları kilitlerken yaşlı çift, arabaya doğru ilerlemeye başlamıştı.
Gözleri hafif dolu, içleri biraz da olsa buruktu bugün.
Wia Ni teyzenin ve Hui amcanın boğazlarında hâlâ o atkılar vardı, üşümüyorlardı belki ancak; içleri yanıyordu.
Eğer bu yaşananlardan haberleri olsa o küçük kızın, Hien'in bunları yaşamasına asla ama asla izin vermezlerdi.
