Eğer tek bir sevgi kırıntısı bile görmezsem, bir toz dumanı gibi uçup gidecekmiş gibi, on yedi yaşında bir kız için; oldukça büyükmüş gibi hissediyordum.
Hemde fazlasıyla.
❁
beatrisJmn_2 | WayV
Start: 26.09.2020
Finnish: 22.11.2020
(Merhabalar çiçeklerim ♡ Bu kitap için bir tanıtım videosu hazırladım ve bu biranda gelişti ckckckx Hemen aşağıya ve medyaya bırakıyorum, umarım beğenirsiniz♡)
(Bölümü okumadan önce izleyip beğenirseniz çok ama çok mutlu olurum♡)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar
Anlamlandırmak veya anlamlandıramamak.
Anlam yetinizi kaybettiğinizde, artık en sevdiğiniz yiyeceğin tadını alamıyor gibi oluyorsunuz ya da duyamıyor, göremiyor gibi.
Her şey ama her şey, gerçekliğini yitiriyor yerini havada süzülüyormuşçasına bir hisse bırakıyordu.
Öyleydim.
Havada bir toz bulutu gibi süzülüyordum. Rüzgar bana hangi taraftan gelirse ben tersi yöne savruluyor, gideceğim yönü belirleyemiyor, artık hangi konumda olacağımı seçemiyordum.
Ve şimdi sokak hayvanlarının halini daha iyi anlıyordum, onlardan bir farkım yoktu; tir tir titriyordum, korku bütün bedenimi ele geçirmişti ve en kötüsü de, her zaman sevgisiz olarak kalacaktım.
Küçükken her gün tanrıdan güzel bir hayatım olmasını dilerken bunu kastetmiyordum ki ben.
Duyduğum araba sesi ile kafamı kaldırıp yola baktığımda arabadan inen abimi görmek bir anda ağlasam bile mutlu olmamı sağladı.
Dakikalar önce beni arayıp nerede olduğumu sorduğunda ona zor da olsa anlattım nerede olduğumu.
Saklandığım yerden çıkıp abimin beni görmesini sağladığım sırada, bedenimin artık beni taşıyamayacak kadar yorgun olduğunu fark ettim.
"Abi," titrek sesim ona ulaştı, bakışları beni buldu ve kaşlarını çattı.
Onun bu bakışlarındanrahatsız oldum ilk başta, ancak bedenime baktığım zaman anladım neden öyle baktığını.
O adamın vücudumda bıraktığı izleri görmüştü.
Ağzımdan bir hıçkırık kaçarken artık dayanamadım, dizlerimin üzerine çöktüm, daha da çok ağladım.
