Cheers, T.S. Cruz (S.T.E. Series #2)

12

"Halayieee!" Simula nang pang-aasar ni Ashley sa akin habang estatwa akong hawak-hawak ang cellphone na pinahiram sa akin ni Cameron. "Sino 'yun? Ang gwapo ng boses!"

"Oh! I-ito na!" Binalik ko na kaagad 'yung cellphone niya sa kaniya at sabay tumingin sa aking mga kaibigan habang grabe ang kalabog ng puso ko. Ngayon na lang kasi ako nakarinig ng boses na gano'n kakaiba.

Kinantahan ko lang naman kasi 'yung nasa kabilang linya ng Happy Birthday gaya ng pina-utos sa akin ng mga kaibigan ko! At napapatanto rin ako kung sino 'yung nasa kabilang linya. Bakit siya nasa ospital? Ano kinalaman niya kay Cameron at tinawag niya itong kuya?! Tangina! Napapasakit pa ulo ko rito kakaisip.

"Tangina! Wala na bang mas hihirap doon?" Pagmamayabang ko na lang sa kanila.

"H-huh?" Gulat na ekspresyon ni Emma.

"Halos nga mautal-utal ka na kanina, eh." Pang-aasar naman ni Ashley.

"Yuh!" Pagsang-ayon din ni Sophia.

Ganoon na ba talaga iyon? Unti-unti na ba akong nahihiya? Ah, sabagay! Hindi ko kasi kilala 'yung tao na 'yun.

"Next na tayo."

Pinaikot naman nila 'yung bote at tumapat ito kay Berto. Dare rin pinili niya. At pinagpatuloy niya lang ang dare na hindi niya nagawa noon. Halos maghampasan na kami ng katabi ko dahil sa kilig. Iyong tipong kahit hindi naman kami ang kinakantahan pero nakaka-relate kami.

Ito talaga 'yung aking napagtatanto sa aking sarili. Gusto ko ba talaga 'yung tao dahil gusto ko sila o baka naman gusto ko sila dahil sa presensya lang nila? Iyong tipong dahil nakikita ko 'yung mga tao na may kasama na nagbibigay at nagdadagdag ng motivation at inspirasyon sa kanila ay kinaiingitan ko ba?

Halos tumagal ang laro at lahat ay naturo ng ulo ng bote. Natatawa lang ako kay Cameron dahil truth ang pinili niya. Mukhang natakot ata siya sa mga ipapagawa ng mga kaibigan ko kaya ayun ang tinanggap niyang kapalaran.

"Okay!" Halos hindi mapigilang tawanan ang bumalot sa bleachers kung nasaan kaming lahat na nakaupo. Tila ba'y wala ng bukas, at damang-dama lang namin ang kasiyahan.

Pinaikot naman kaagad ang bote habang hawak-hawak ng iba ang kanilang tiyan. Grabe ang hagalpak na tawa nila Ashley, Vincent, Gilbert, at Lance. Ang mahinhin na tawa nila Sophia at Angel. At ang hindi mawaring kasiyahan nila Natasha, Emma, at Cameron.

Ngayon ko lang napagtanto na bakit pa ako maghahanap ng kasiyahan sa iba kung nandito naman na sila? Motibasyon at inspirasyon? Nandiyan naman ang mga matatalik kong kaibigan.

Nandiyan din ang aking mga kapatid lalo na si Kuya Leandro na kahit anong desisyon ko sa buhay, lagi siyang susuporta roon. Si Nanay naman ay kahit minsanan lang ang aming komunikasyon ay hindi pa rin nawawala ang mahigpit naming pagsasama kahit magkausap lang kami gamit ang cellphone. Huwag na raw kami mag-alala sa kaniya dahil mukhang nasa mabuting kamay naman siya na nagpanatag sa akin. Hindi niya rin kinakalimutang ipaalala na magsimba at magdasal kami. Natatawa na lang ako dahil ngayon ko lang 'to naiisip.

Totoo nga. Totoong may pagbabago ng nagaganap sa akin. At alam kong nagsisimula na ang mga pagbabagong mangyayari.

"Emma, sa iyo nakatutok!" sambit ni Ashley bago ako napatigil sa aking pag-iisip.

"Dare..." hindi mawaring ekspresyon niyang sinabi.

"Hoy! Ako na mag-dadare riyan! Ako na bahala!" Pag-pepresenta ko naman sa kanila.