ခ်ားစ္ ေခါင္းကိုက္လို႔ေဆးေသာက္မလို႔ျပင္ေနတုန္းအန္ကယ္ဝီလီယမ္ေရာက္လာသည္။အခုခ်ိန္မွာဘယ္သူ႔ကိုမွသူမ စကားလက္ခံေျပာခ်င္စိတ္မရွိ..သားေလးေပ်ာက္တာတစ္ပတ္ရွိေနပီ။အခုထိဘာသတင္းအစအနမွလဲမရသလိုဘယ္မွာမွလဲရွာမေတြ႕..ရဲေတြကေတာ့အစြမ္းကုန္ရွာေပးေနၾကေပမဲ့ကိတ္စကထင္သေလာက္ခရီးမေရာက္ျဖစ္ေနသည္။ကိုယ္တိုင္လဲအအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ေတြျဖစ္ပီးအိပ္ယာထဲမလဲ႐ုံတစ္မယ္။သားေလးကဘယ္ေရာက္လို႔ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိတဲ့အေျခအေနမွာသူမ ဘာမွမစားခ်င္မေသာက္ခ်င္ သားေလးကိုပဲျမင္ခ်င္သည္။သားေလးကိုပဲကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာျပန္ေထြးပိုက္ထားခ်င္မိသည္။သားေလးက ကိုယ့္အတြက္အာဟာရျဖစ္ေနလို႔....
"အန္ကယ္ဘာကိတ္စရွိလို႔လဲဟင္အေရးမႀကီးရင္ေနာက္မွေျပာပါလား...."
အန္ကယ္ကသက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္ခ် ၿပီး ခ်ားစ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုစုကိုင္ကာ....
"ခ်ားစ္ သမီး....အန္ကယ္ကသမီးရဲ႕ေခါင္းကိုင္ဖခင္ဆိုလဲဟုတ္တယ္ ဦးေလးဆိုလဲဟုတ္တယ္...သမီးခုလိုျဖစ္ေနတာအန္ကယ္လုံးဝမၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူးကြယ္
သမီးဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနရတာလဲ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ၿပိဳလဲေနရတာလဲ..သမီးကအားတင္းထားအုံးမွေပါ့..သမီးေပ်ာ့ည့ံေနရင္ကေလးကိုဘယ္လိုျပန္ရွာၾကမလဲ..အခုသမီးပုံစံက လူမမာတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနပီ..."
"အန္ကယ္ရယ္...အဲ့ဒါသားသမီးေမြးဖူးတဲ့အေမေတြပဲနားလည္တာပါ....မိဘေမတၱာလို႔ေခၚတယ္..ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကေလးေမြးဖူးမွမိခင္ေတြရဲ႕စိတ္ကိုအန္ကယ္တို႔နားလည္မွာ..ကိုယ့္ခေလးက စားရလားးေသာက္ရလားမသိတဲ့အေျခအေနကိုေရာက္ေနတာသမီးကဘယ္လိုလုပ္ေအးေအးေဆးေဆးေနရမွာ
လဲ သမီးက ေအးေဆးစားလိုက္အိပ္လိုက္
လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္သမီးသားေလးကိုဟိုလူယုတ္မာေတြႏွိပ္စက္ေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..သားေလးကိုသနားလိုက္တာ.."
ခ်ားစ္က စကားေတာင္ဆုံးေအာင္မေျပာႏိုင္ဘဲေခါင္းငုံ႔ကာတစ္ရႉံ႔ရႉံ႔နဲ႔ငိုေနသည္။ ဟင္း...သမီးကိုဘယ္လိုမ်ားလုပ္ရမလဲ ခ်ားစ္ရယ္..
"အန္ကယ္ ျမန္မာကိုသြားၿပီးနန္းနဲ႔သြားေတြ႕ခဲ့တယ္ ခ်ားစ္.. "
