Gloomy Blossom

Chapter 19

Malayo na kami ni manong sa realidad. Nakasakay na kami ngayon sa isang bangka para makapunta sa kabilang isla. 30 minuto na kaming naglalayag at pagod na pagod na ako. Humugot muna ako ng konting lakas bago ko malaman kay manong kung nasaan si Marcus. I  internally and externally broken. Hindi ko namalayan tumutulo na pala ang luha ko. Mabilis ko itong pinunasan at lumingon na kay manong.

"Manong, paano mo nakilala si Marcus?"tanong ko.

"Ma'am Rain,hindi mo na ba ako naaalala?"tanong nito. Tiningnan ko siyang maigi. Maigi kong inaalala kung nakita ko na ba siya o nakilala non. Pero hindi ko maalala.

"Nagkita na po--" bago ko pa matapos ang sasabihin ko.

"Ako po si Mang Tiyago asawa ako ni Marites na nag alaga kay Marcus non. Ako po yung driver ng pamilya nila. Ako po...dapat ang susundo sa inyo nong araw na nawala kayo."malungkot na sabi ni Mang Tiyaho

Oh my goodness! Siya nga. He's Mang Tiyago.

"Omg! Mang Tiyago ikaw nga. Pasensya na po kayo ang laki na po kasi ng pinagbago niyo. Kumusta na po kayo? Si Aling Marites po kumusta?"masaya kong sabi

"Nasa kabilang isla siya kasama ni Marcus."ngiti niyang sabi.

"Hindi pa rin pala kayo pinabayaan ng pamilyang Arrieto."sabi ko

"Sa totoo lang Maam. Pinaalis kami nong nawala si Sir Renz. Nagkagulo po kasi. Si Marcus ang nagtulak saming umalis. Pero hindi naman niya kami pinabayaan at siya mismo nagpatayo ng tinitirhan namin nila Marites"sabi ni Mang Tiyago.

Yumuko ako sa kaisipang ako ang may kasalanan kung bakit namatay si Kuya Renz.

"Delikado na din buhay ni Marcus ngayon, Ma'am. "sabi nito.

Hindi pa rin ako makapagsalita. Nalulungkot ako sa nangyari. Wala ako sa tabi ni Marcus nong araw na pasan pasan niya ang mundo. Siguro sinundan ako ni Marcus non at may nangyari kay kuya Renz kaya ako ang may kasalanan. Kung ganon man. I accept this situation. I deserve to suffer.

"Ma'am wag na po kayong malungkot.Sigurado akong magiging masaya si sir pag nakita kayo dahil pinamanmanan kayo sakin. Sadyang kailangan mo lang talaga nang tulong nong araw na yon kaya ako na mismo lumapit sa inyo Maam."sabi nito.

"Si Trisha po pinamanmanan din po ba niya."tanong ko.

"Hindi ko na po kasi mamukaan si Maam Trisha Maam. Kaya nagbigay si Sir ng litrato niya at sinabi sakin na idala si Maam Trisha sakanya."sabi nito. Whoa. That's hurt.

"Eh ako Mang Tiyago sinabi din  ba niya na idala moko sakanya?"

Hindi umimik si Mang Tiyago. He heavy sighed.

"Hindi ba Mang Tiyago?"malungkot na tanong ko.

"Ang sabi niya lang po sakin Maam. Manmanan ko lang po kayo. Buti nga po Maam magkasama kayo ni Maam Trisha  Di na po ako nahirapan maghanap "malungkot na sabi nito.

Ngumiti ako sakanya tinatago ang sakit.

"Ok lang mang Tiyago. Gusto ko lang maman siya makita at makausap tungkol kay Kuya Renz."pekeng ngiting sabi ko. Well, it's the truth. Wala na akong lugar sa buhay niya. That makes me sad. I went for this too far. pero ayaw akong makita ng taong gusto kong makita.

Ngumiti ulit ako kay Mang Tiyago to assure him that Im really fine.

"Andito na po tayo."sabi ng bangkero.

Naunang bumaba si Mang Tiyago para aluhin ako sa pagbaba. The island is so beautiful yet the fresh air brushing on my skin makes me shiver. I'm too fragile now. Parang isang ihip lang ng hangin babagsak na ako. I want to cry. Ilabas tong nararamdaman ko. The houses near the seashore are all beautiful nipa huts. There are children playing in the sea and the sea shore. I saw someone running towards us. And it is Aling Marites. I smiled genuinely to the person who took good care of me every time Marcus not around.

"Rain! Ikaw na ba yan anak?"sigaw niya habang papalapit sakin. Sinalubong ko siya at niyakap ko sya ng mahigpit.

"Manang, namiss ko po kayo. Kumusta na po kayo?"naluluha kong sabi.

"Okay lang naman ako anak. Grabe ang ganda ganda mo na. Okay ka lang ba nak?" tanong niya.

I just nod my head. Im so happy to see Mang Tiyago and Aling Marites after years. This would be our first and last getaway again. If Marcus sees me here,Im sure he wont let me stay. Maybe Trisha was here.

"Halina kayong dalawa. Naghihintay na si Sir."sabi ni Mang Tiyago.

Tumingin naman ako kay Manang. Biglang Nag iba ang timpla ng mukha niya pagkasabi ni Mang Tiyago. Hinila ko nalang ito at masaya ko siyang tiningnan.

"Manang gumanda rin kayo ha. Iba talaga tama ni Mang Tiyago."sabi ko to avoid awkwardness. Naglalakad na kami ni Manang.

"Ikaw talaga. Naku, siya ang maswerte sakin noh."sabi nito.

Pinatong ko ang kanang kamay ko sa balikat niya habang naglalakad kami sa tirahan ni Marcus.

10 minuto lang kami naglakad at nakarating kami sa isang 2 storey na nipa hut. There's a big veranda facing the sea. It is like a hotel. Siguro design niya to. It is so beautiful. The house is just in the seashore. There are no gates. The main door is at the 2nd floor. We're now going upstairs. Nakapalibot pa rin ang kanang kamay ko kay Manang. Naramdaman ni manang na kinakabahan ako. Pinagbuksan kami ni Mang Tiyago ng pinto. I was expecting Trisha and Marcus inside but they are not there.

"Nasaan si Marcus?"tanong ni Mang Tiyago kay manang.

"Nandito lang sila kanina e."sabi ni manang. Sila? so Trisha is really here.

"Maupo ka muna Rain. Kukuhanan kita ng tubig. Tumango na lang ako.

The house is so festive. The decoration are from locals. The seat are made of soft fabrics. Tumayo ako para lumabas. Kitang kita mo ang lawak ng dagat dito. You can also see the area kung saan kami bumaba kanina. I look south to see a couple walking together. I look at them firmly and they are now going towards Marcus' house. But they stop under the shade of coconut tree. There. It's Marcus and Trisha. Marcus is wearing a trouser and a sando while Trisha is still wearing the same clothing when we separate each other's path to find an info about Marcus. The moment I want to look away. Trisha hugs Marcus. I decided to look away. I turn back. I saw manang approaching me. I smiled to her habang maligaya niyang inaabot sakin ang isang baso ng tubig. My heart is aching but I need to be strong. What would I do,now?