Victor Vadim Korolev akşam saatlerinde evine taksiyle döndü. Akşam yemeğine hiç oturmadan odasına doğru merdivenden çıkıyordu ki -birilerinin dikkatini çekmiş olmalı- kız kardeşinin sesini duydu:
— Victor! Nerelerdeydin? Niye yemeğe gelmiyorsun?
Victor Vadim Korolev cevapladı:
— Ha, bir yerlere uğradım sadece. Ayrıca dışarıda bir şeyler yedim aç değilim yani, merak etme.
— Imm iyi öyleyse! Uyumaya mı gidiyorsun yoksa?
— Evet.
— Bu saatte mi?
— Uykunun saati olmaz. Sadece yoruldum tamam mı?
— Peki tamam. İyi uykular sana!
— Size de afiyet olsun. Haydi babama selamlarımı ilet.
— Hıhı olur.
Victor Vadim Korolev merdivene çıkmaya devam etti ve odasına memmuniyetsiz düşüncelerle vardı. Kız kardeşiyle yüz yüze gelmek bile rahatsız ediyordu onu. O kızın adi gözleriyle süzülmek çok korkunç bir şeydi onun için. Düpedüz nefret ediyordu ondan. Babası ise onun için nefret edilemeyecek kadar önemsiz biriydi. Ona karşı tamamen hissizdi. Onun için hiçbir duygu paylaşmıyor hiçbir his hissetmiyordu... Babası ona en yakın olan yabancıydı. Ancak Korolev'ler birbirine karşı samimiyetten yoksun bir şekilde çıkar banyosu yaparken bile hala evdeki oluşturdukları "şeye" kesinlikle bir aile diyebiliriz. Hoş çünkü Korolev'ler yanlış bir şey yapmıyordu, bir aile ne yapıyorsa gerçekte de onu yapıyorlardı. Birbirlerinden aile maskesinin altında maddi manevi -bu maneviyat hiçte göründüğü kadar tatlı bir kelime değildir- faydallanıyorlardı... Belki de tek sorun Korolev'lerin çok beceriksiz bir aile olmasıydı. Çünkü eğer gerçekten becerikli olsaydılar birbirlerine katlanamadıklarını bu kadar belli edemezlerdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Akula 941
Historical FictionVictor Vadim Korolev S.T Petersburg'da yaşayan "umutsuz" bir gençtir, kendi hayatından çok sıkılmıştır ve kendini bu bataklıktan kurtarmaya çalışırken hiç farkında olmadan yeni bir bataklığa sürüklenecektir.
