Akula 941

Victor Vadim Korolev'in Sıradan Bir Sabahı

Bir şekilde yeni güne uyanıp onu bitiren Victor Vadim Korolev cuma gününe en sonunda çatmıştı. Aslında gitmek istemiyordu. Nefesi buna hazır değildi.  -Victor Vadim Korolev nefes alış verişinin o an bulunduğu ruh halini yanstığını düşünürdü ancak kendini iyi edecek nefes egzersizlerini bilmezdi- Victor Vadim Korolev kendini ne kadar rahatlarmaya çalışırsa çalışsın heyecanını -stresli, çirkin bir heyecandır bu- yenemiyordu.  Kafasını dağıtmak için aşağı inmeye karar verdi ve salona doğru gitti. Evde sadece kız kardeşi Katya vardı -babası yaşlı adam burhanlarından sıkılıp kendine eğlence aramaya gitmişti- zarif bir havayla -moskova'ya geldiğinden beri havası değişmişti- odanın içine sokulan Victor Vadim Korolev'i hemen fark etti ve sakince onu yanına çağırdı. Victor Vadim Korolev ise yanda ki tekli koltuğa oturup güler yüzle kardeşine döndü. Katya ona aynı gülümseme ile cevap verip:

— Çay alır mısın Victor?
Dedi.

Victor Vadim Korolev cevapladı:

— Olur tabii.

Katya, tatlı çiçek desenli porselen çaydanlığıyla aynı takımdan çiçek desenli fincana çay döktü ve Victor Vadim Korolev'e uzattı.

Victor Vadim Korolev teşekkür edip fincanlığı alıp bir yudum içti ve fincanı tepsiye koydu. Ve can sıkıntısından Katya'ya yokluğunda neler olduğunu sormak için yoklamak istedi.

— Eee sen ne yapıyorsun görüşmeyeli. Buraya alışmaya çalışırken hiç konuşamadık sonuçta.
— Doğru. -alaycılıkla- Hep kendin hep kendin ağabeyciğim! Herneyse sorduğun için teşekkürler. Evleniyorum.
— Ne?
— Evet hala duymamana şaşkınım hala. O salak eski arkadaşlarında mı söylemedi hiç?
— Hayır...
— Ne güzel artık biliyorsun! 2 yıldır nişanlıyım ve yakında evleneceğim.
— Evleniyorsun ha?
— Evet neden şaşırdın benim gibi bir kızın evde kalıp koca karılık mı etmesini bekliyordun?

Bazı parçalar yerine oturmuştu, yenilenmiş lüks eşyalar, daha güzel giyinen kız kardeşi, daha zengin çeşitli yemekler. Bunca zamandır bunların kaynağı hep damattan geliyormuş!

— Hayır ama niçin haber vermediniz hiç? Benim evleneceğin adamı tanımama, onayıma ihtiyacınız hiç yok mu?

Katya öfkelendi ve ayağa kalkıp tehditkar bir şekilde yanıt verdi:
— Hadi ama Victor! Ne bekliyordun ha söylesene?! Bizi ben ergenliğinde bir kızken babamın o güçsüz halinde iken fakirliğimizin ortasında terk edip giden birini neden çağırıp fikrini sayacaktık? Söylesene ha?! Kendini kurtarmak için bizi terk etmene rağmen hala kendini bir ağabey, delikanlı bir erkek olarak görmene şaşırıyorum doğrusu! Şunu bil Victor! Senin bu evde hiçbir laf söylemeye hakkın yok! Sen bize yük ve utanç kaynağı olan bir çöpten ibaretsin tamam mı!

Victor Vadim Korolev ayağa kalkıp öfkeyle yanıtladı:
— Kendimi kurtarmak için ha? Öyle mi düşünüyorsun? Ben Petersburg'da kemik kemirirken sen koynunun altına girdiğin adamla rahat rahat yaşıyormuşsun meğer! Kim kendini kurtarmış sen mi ben mi?
— O senin aptallığın! Bir kere erkek olsaydında kız kardeşin kadar bir şeyler yapabilseydin bari!
— Ha?! Bir şeyler yapmak dediğin paralı bir herifin altına yatmak ise ben almayayım hiç!
Victor Vadim Korolev, Katya'dan sert bir tokat yedi. Aslında Victor Vadim Korolev cümlesini bitirirken bunun yanlış olduğunu anlamıştı. Kendini ayıplamış ve utanmıştı ama o kelimeler ağzından dökülmüştü bir kere. Bu hisleri ve tokat yeme hissini saniyeler içinde yaşadığından sindiremedi. Katya ona düşmanca bir öfkeyle bakıyordu Victor Vadim Korolev bundan geri dönüp özür dileyemezdi. Tokat yediği yanağını tutup Katya'nın yüzüne bakmadan odadan çıktı ve kendini sokağa attı. Gözleri hem sinirden hem üzüntüden dolmuştu. Hoş Victor Vadim Korolev takdir edilesi bir şekilde insanlığım en güçlü iki hissini aynı anda yüreğinde taşımayı başarıyordu.,.