Deeper into You

Chapter 3: Superhero

 There is always something good in everything and love makes you see something the eyes cannot see. 

Kate’s POV 

“Bro are you ok?” narinig kong tanong ni Raymond kay Enzo after we heard a glass fell off the ground.

Hindi ko alam kung sinadya ba niyang ihulog yung wine glass o talagang nag slip lang sa kamay niya. Weird ng mokong na toh. 

“Ok lang po ba kayo sir?” agad kong binitawan ang kamay ni Aaron at lumapit kay Enzo. syempre tungkulin ko paring pangalagaan at alamin ang kaniyang kalagayan sa lahat ng oras bilang isang special na julaley.

“sorry bro, nadulas, anyways I think Kate and I have to go. I remember may early meeting pa ako bukas right Kate?” agad na sabi ni Enzo kay Raymond pero sa akin naman siya nakatingin ng masama.

You know the way Enzo stares at me? It brings me into a different world. It’s a look that search and strikes my very soul. Ganon kalupit ang epekto niya sa tuwing tititigan niya ako. I just couldn’t help but surrender.

“ahh yah Raymond, may early call time pa si Enzo bukas. We just dropped by to congratulate. Sorry but we really have to go. It was nice seeing you again Rianne and nice to meet you Aaron.” Magalang kong paalam sa kanila at nang muli sanang makikipagkamay ako kay Aaron, agad nang nasalo ni Enzo ang kamay ko and he slightly pressed it.

“Let’s go Kate.” mabilis niyang sabi and slightly dragged me out of the venue still holding my hands tight. Hindi na nga nakapagpaalam sila Raymond. I even heard Rianne calling Enzo but he didn’t even turn to look at her.

“ano ba Sir Enzo? bitawan mo nga ako. umandar nanaman yang topak mo!” inis na sabi ko.

Aba sinong hindi maiinis sa inaasal ng lalakeng ito? He is 26 years old but he acts like a kid na inagawan ng candy. Yes I like him a lot no scratch that I love him but his being possessive of me is out of the context. He just like the feel of having power over me but the feelings between us is never mutual. He is being possessive of me for his own good, for his own benefit and that is what I call being selfish. Hindi niya iniisip ang nararamdaman ko dahil para sa kaniya isa lamang akong aliping pagmamay-ari niya at walang karapatang masaktan.

“You don’t dare do this to me Katelyn! alam mong magagalit ako pero ginawa mo parin! You should know better. You don’t allow a guy to kiss you especially not in front of me!!!” galit na galit na sigaw niya. We are just in the parking lot nasa tapat ng sasakyan niya and really this argument can’t wait until we are in a more private place?

“kiss? Yung alin? Yung sa kamay? Nagkakaganito ka ng dahil lang dun?!” sigaw ko narin.

Kung nasa normal lang siguro kaming situation ay dapat kiligin ako pero hindi eh kaya nagagalit ako. pakiramdam ko anytime malapit na akong pumutok konti na lang sasabog na ako. I love him but he is pushing me to the limits. Hindi na tama ito masyado nang masakit.

“and you dare shout at me?! ikaw itong nakagawa ng mali pero ikaw ang may ganang sigawan ang BOSS mo?!” he gave emphasis to his every word pero isa lang tumatak sa utak ko na siya ang BOSS ko.

With that I surrender once more dahil sino lang ba naman talaga ako? isa lang akong alipin at siya ang aking boss. He made it clear from the start that I am his possession and he will forever own me at tanging siya lang ang may karapatan magsabi kung kailan matatapos ang lahat.

“sorry hindi na po mauulit sir.” Every word I said felt like I was drowning to the very ground I was standing at. Linubog ka ang sarili ko at pakiramdam ko ako ang sariling umapak sa buong pagkatao ko. That is what he makes me feel. He makes me feel so small yet my love for him still grows deeper.

Pareho lang kaming tahimik nang marating namin ang mansyon. He didn’t say another word at ganon din ako. pilit kong iniiwasan ang tingin niya because I know the tears are about to fall down my eyes. No! ayaw kong umiyak. Not in front of him. Noon pa man yun lang ang isang bagay na hindi ko pa nagawa, ang umiyak sa harap niya. hindi ko kaya dahil ayaw kong makita niya kung gaano kasakit lahat ng ginagawa niya sa akin, dahil ayaw kong magbago ang lahat ng dahil lang sa awa.

“sir may kailangan ka pa po ba? Gusto ko na po kasi sana magpahinga kung ok lang po.” I tried to to ask calmly. I waited for his respond but he just stared at me not even blinking.

Napalunok ako kasi pakiramdam ko tumatagos sa loob-loob ko ang titig niya. I don’t know what was running in his mind right now but his stares just make me weak like I want to hug him as if the only way to ease my pain was to be near him. ang gulo diba? Kasi siya naman yung dahilan kung bakit ako nasasaktan ng ganito pero siya din kasi yung tanging taong kayang pawiin yung sakit na nararamdaman ko.

“pumasok ka na sa kwarto mo. papatawag na lang kita kung may kailangan pa ako.” he just said coldly and finally withdrawing his stare at me.

Tahimik akong pumasok sa kwarto ko and the moment I closed my door… my tears just fell.

Makalipas ang isang oras ay…

“Kate, pinapatawg ka ni Sir Enzo.” tawag sa akin ni Jenna mula sa labas ng kwarto ko.

Jenna, like me is a personal maid. Siya ang PA ni ma’am Ella ang bunsong kapatid ni Enzo. Ella is a bit spoiled pero hindi nahihirapan si Jenna sa kaniya kasi sweet at malabing ito. Ella is 4 years younger sa amin ni Jenna at Enzo. hindi tulad ko na sa mansyon na lumaki si Jenna ay 6 years pa lang dito sa mansyon. 20 siya nang una siyang mamasukan sa mga Yu at simula noon naging malapit kami sa isa’t-isa.

Tanging siya lang naman kasi ang nakakaintindi ang nararamdaman ko. I tell her everything dahil para ko narin siyang kapatid. I have an older sister pero hindi siya dito sa mansyon namasukan. She is now married kaya hindi na namin siya kasama ngayon. ang mama at papa ko naman madalas wala sa mansyon dahil sila ang madalas kasama ng mga magulang ni Enzo sa kanilang out of town and country trips.

“sige lalabas na ako.” inayos ko lang ang sarili ko at pilit na tinatago ng makeup ang namumugto kong mga mata. Mga 30 minutes din siguro akong umiyak at nang matapos ay pinilit kong ipahinga ang mga mata ko pero hindi parin nawala ang pamamaga.

“oh ano yan? bakit ganyan mata mo? nag-away nanaman kayo ni sir Enzo? kaya naman pala ang init nanaman ng ulo ng isang yun.” Agad na pansin ni Jenna sa aking mga mata paglabas ko ng aking kwarto.

“wala toh, normal naman nang umiyak ako ng dahil sa kaniya diba? Nasan ba siya ngayon?”

“ayun nasa kwarto na ata niya. nakasalubong ko galing sa dinning kanina eh hinahanap ka baka nagugutom na yun, alam mo na away naman niyang iba ang magsilbi at maghanda ng kakainin niya.” pagbibigay alam ni Jenna sa akin. I hear concern in her voice lagi naman but I just gave her a smile as a respond.

“alam mo gurl bilib na talaga ako sa staying power mo eh. Kung ako nasa lugar mo iiwan ko na yang mokong na yan. Hindi na bata si sir Enzo na lahat ng bagay iaasa niya sayo. May sarili naman siyang katawan, utak at kung ano pa man para magawa ang mga bagay na yan ng sarili niya. hindi ko ba maintindihan kung anong nakita mo sa kaniya at hinahayaan mong gawin niya ito sayo.”

Tama naman si Jenna eh, gabi-gabi ko nga ring tinatanong ang sarili ko kung bakit ba hinahayaan kong gawin ni Enzo ang lahat ng ito sa akin. bakit ba hindi ko kayang umalis at iwan siya? kahit paulit-ulit kong itanong sa sarili ko ang mga bagay na yan isa lang naman ang lagi kong sagot sa sarili ko eh, yun ay dahil… mahal ko si Enzo. Kahit paulit-ulit akong nasasaktan paulit-ulit ko din naman siyang minamahal. 

Bakit ko siya mahal? Hindi ko alam kung bakit at paano nagsimula ang lahat. siguro dahil pinagtatanggol niya ako sa lahat ng nananakit sa akin, siguro dahil hindi niya hinahayaang maliitin ako ng iba, siguro dahil alam kong sasalo siya ng bala maprotektahan lamang ako. yan ang kilala kong Enzo. ang Enzo na hindi nakikita ng iba… ang Enzo na hindi kilala ng lahat at yun ay si Enzo ang SUPERHERO ko.