AY'IN GÖLGESİ

BÖLÜM 5 "KARAR "

                        Bölüm şarkısı " sezen aksu sen ağlama "

SEÇİM, belkide hayatımdaki en zor seçimi yapıcaktım. Hiç görmediğim , bilmediğim, tanımadığım abim yıllar sonra gelmişti ve hayatımın en zor sorusunu sormuştu. Peki hangisi doğru karardı. Bana yıllarca anne ve babalık yapan iki yabancımı? Yoksa yıllar sonra gelen abimmi.o kadar kötükü her şey 3 günde hayatım paramparça oldu.

Yıllardır anne ve baba dedeğim kişiler meğerse bi kan bağım bile olmayan kişilermiş. Ama bana anne ve babalık yaptılar belkide ömrüm boyunca kimseye anne ve baba demicektim. Hem öksüz hem yetim büyücektim. Ben yıllar önce annesini ve babasını kaybetmis ve ölüm haberlerini şimdi alan ve hayatı kararan bir kızdım.

Abim peki o ne yapmıştı. Yıllar sonra beni bulan ve şimdi olanları açıklayıp benimle gel diyen abim. Hangisini seçmeliydim. Bu zor soruya nasıl cevap verebilirdim. Kalbim abimle git diyor. Mantıklı olan ise bana yıllarca anne ve babalık yapan kişiler. Kime güvenmeliydim. Abim bana sarıldığında kalbim o kadar ağrıyoki. O kadar acıyoki. Saatlerce ağlamak geliyo içimden.

"B-ben " diye cevap verebildim başımı öne eğdim. Ne diyebilirdim ki. Ne denirdi bu zor seçimin cevabı hangisiydi. " Cemre kardeşim yüzüme bak " yüzüne bile bakamadım. Sadece öyle başımı öne eğmiş ağlıyordum. Ben bisey yapmayınca eliyle çenemden tutup nazik bi şekilde yüzüne bakmamı sağladı. " hemen karar verme tabiki ama cemre lütfen kalbinin sesini dinle. Yıllarca bi yabancıya anne ve baba dedin. Şimdi bunu bile bile yine onlara anne ve baba mı diceksin. "

Kalbimin sesini mi dinlemeliydim. O kadar karmakarışığımki ne yapmalıyım hiç bilmiyorum. "Bak ne yapacağımı bilmiyorum lütfen bana zaman ver zaten bunlaru kaldırabilirmiyim bilmiyorum. Şu an sadece eve gitmek istiyorum. " hiç bu kadar çaresiz çıkmamıştı sesim. Zaten çok zor konuşuyorum. " Haklısın ama beraber atlatıcaz cemre sen benim tek ailemsin " bunu biliyordum fakat abimden duyunca kalbimdeki bıçak sanki dahada içime girdi sanki.

Artık benimde tek ailem abimdi. Sonra bi kolunu omzuma atarak arabasına doğru yürümeye başladık. Kendimi çok yorgun ve bitkin hissediyordum. Arabada hiç konuşmadık. Ben sadece ağladım. Sonunda sessizliği bozan o oldu. " Ağlama. Biliyorum çok zor ama lütfen benim yanımda ağlama " hafifce başımı salladım ve çantamdan bi mendil aldım. Gözlerimi sildim.

Her zaman güçlü kadınlara özenmişimdir. Hiç güçlü değilim. Şu an da biri dokunsa paranparça olacakmışım gibi. Gerci zaten öyleyim paramparça olan bi vazo gibi kendi parçalarımı toplamaya çalışıyorum. Tek başıma toplayabilirmiydim. Hayır. Abim vardı benim o yardım ederdi belki. Eğer o yardım etmezse ben reddedersem eğer belkide biri beni çöpe atardı.

Evin önünde durduk ve gözlerinin içine bakarak "şimdi onların yanına gidiyorum fakat daha onları seçmedim. " sesim biraz olsun düzelmişti. Abimde bişey demedi bana doğru dönük olsada hemen sonra önüne döndü. Sankl onunda gözleri ağlamak için yalvarsada engelliyordu ama ben yapamıyordum. Arabadan inince biraz bekledi ben apartmana girince gitti.

Anneme ne dicem şimdi. Oof umrumda değil. Zile zevksiz ve isteksizce bastım. Kapı açılınca annem gözlerini pörtleterek " hiiih bu ne hal kız niye ağladın " bi şey söylemeden içeri girdim ve odama girip kapıyı kilitledim. Annem farklı geliyodu ona anne demek bile çok uzaktı sanki bana şu an hiç açıklama yapmak istemiyordum amcam filan umrumda değildi.

" çabuk aç bakayım kapıyı yoksa çınar mı bişey yaptı. " ahh anne ona sevdiğim çocuğu söylemekte hata yaptım. Keşke çınar olsa belki kalbim daha az acırdı.