Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
°
"Nasıl oldu, nasıl bu noktaya kadar ilerledi bilmiyorum. Sadece ara sıra paylaşılan ürkek bakışlardı en başta. Koridorlarda denk gelince kurulan, varlığı veya yokluğu neredeyse belirsiz olan göz temasları, karşıdakinin varlığından haberdar olduğunu simgeleyen başının küçük bir hareketiyle verilen selamlara dönüştü çok kısa zamanda.
Yanından durmadan geçip giderken mırıldanılan 'merhaba'lar ve 'selam'ların yerini paylaşılan içten gülümsemeler ve ardından gelen ufak dokunuşlar aldığındaysa ise halimden hiç şikayetçi değildim. Hızlı gelişmişti belki de, ama ayak uydurmaktan hoşnut olmayacağım bir durum yoktu.
Giderek gelişen sohbetlerin üstüne artık arkadaşın sayılabileceğimi fark etmem uykularımı kaçırmıştı desem yalan söylemiş olmam herhalde. Çok uzun zaman sonra bu kadar yakınımda olmasından rahatsızlık duymadığım tek kişi olman ve benim bunun farkına bile varmamam başlı başına sindirmesi zor bir durumken asıl şaşırtıcı olan benim hiçbir farklılık yokmuş gibi hissetmemdi.
Çünkü sanki hiçbir şey değişmemiş gibi, sanki hala en başındaymışız gibi sürekli olarak sana çok uzak hissediyorum. Sanki her gördüğünde gülümsediğin ben değilmişim ya da elimden gelen her fırsatta yanında bulunmaya çalıştığım sen değilmişsin gibi çok uzak hissediyorum sana. Her ne kadar şu anda aramızda olanla mutlu olsam da yeterli gelmiyor.
Uzanıp ellerimi saçlarından geçirme isteği çok ağır basıyor mesela, aramızda kalan birkaç adımlık mesafeden rahatsızlık duyuyorum. Zamanımı seninle geçirmenin ne olduğunu öğrendiğimden beri tek başıma olduğum her saniyeyi ziyan olmuş sayıyorum. Konuşmaya başladığın an gözlerimi dudaklarından ayrı tutup yerimden kıpırdamamak, sana biraz daha yaklaşmamak irademin her bir damlasını kullanmamı gerektiriyor.
Belki de bu kadarından fazlasını aklımdan bile geçirmeyip elimde olanla, ulaşabildiğim kadarıyla yetinmem gerekiyordur. Tanrı biliyor ki deniyorum, ama yetmiyor."
