Leyal, başka biriymiş gibi davranacak kadar çok naçar kalmıştı. Artık yalan ağzına değil, tüm benliğine yuva yapacaktı ve bu konuda yalnız da değildi.
Mükemmellik içinde yaşadığı sanılan aileler, gerçekleri kimselere duyurmamak için ant içmişti. Sır...
Beğenip yorum yapmayı unutmayın lütfen. Ayrıca bir sonraki bölüm için alıntıları instagramdan da paylaşıyorum. Oradan etkileşim halinde olabiliriz. 🖤
Instagram: rana.betb ve vedayakasi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
uyan yeni bir sabaha,
ve acınası yalanlara.
bu bir oyun,
devam et doğaçlamalara.
დ
18. BÖLÜM - YOKUŞ AŞAĞI
Sabrina Carpenter, Because I Liked A Boy
დ
On sekiz yaşına ayları kalmış bir genç kızın gebelik testi yapması fikrini ne kadar normalleştirebilirsem o kadar normalleştirdikten sonra sonucu öğrendiğim gibi çöp kutusuna ferah kafayla fırlattığım bir sabaha uyanmıştım.
Elbette Deha'nın sözüne güvenmemiştim ve birkaç testi birden yapmıştım. Aslında o günün sabahı tüm bunları yapmam gerekirdi ama kendimi hazırlamam uzun sürmüştü.
Selenraya bunu doğrudan söylemesem de testleri görmesine izin vermiştim. Bu konuda konuşmayı sevmediğimi bildiği halde ona bu sonuçlardan sessiz bir şekilde bahsettikten yaklaşık iki saat sonra da beraber okulun yolunu tutmuştuk.
Birkaç gündür her şey çok hızlıydı ve bu iyi bir şeydi. Kafamın içindeki o mutlak depresyonla baş başa kalmamamı önlüyordu.
Okula gitmeden hemen öncesinde ne kadar köklü olduğu hakkında yarım saatlik bir konuşmayı Asım Dede'den dinledikten sonra bir telefon uzağında olduğum konusunda bana güvence veren Ahu Teyze ile de vedalaşmıştık.
Okul Alanza'nın daha önce hiçbir şekilde varlığından haberdar olmadığım bir kesimindeydi. Bana göre burada ev yapılmayan hiçbir yer yok gibi gelirken dağlık bir kesime çıktık. Buranın her tarafı yeşillikti ve yeşilliklerinin ortasına saraydan hallice bir yapı dikilmişti. O yapı Turna Koleji'ydi ve binanın dışında sarmaşıklarla süslendiği için dışarısıyla bir bütün oluşturuyordu.
Arabadan inmeden gördüğüm kadarıyla bile uzaktan o kadar ihtişamlı duruyordu ki buranın okuldan daha çok bir malikâne olduğuna kendimi inandırmam çok kısa sürmüştü.
Hamza Abi bavulları bagajdan indirirken Selenraların evine ilk geldiğim gibi rol kesmeye gayret gösteriyordum. Daha önce bu tipte yerlerde çoğu kez bulunduğumun altını çizen bakışlar atmaya çalışıyordum. Çünkü her nasıl oluyorsa bahçeye adımımı attığım ilk andan beri gözlerin üzerimde olduğunu hissetmiştim.
