Rules of Memoir

MEMOIR#7 : AS A FRIEND

Chapter 7: As a friend

"I'M sorry." pagbasag ni Espera sa namuong katahimikan. I took a sharp breath. Nakita ko ang pag-awang ng kanyang tingin sa puwesto ko.

"I should be the one whose apologizing here, not you." I shrugged as I took a long deep breath again. Nakita ko ang pagkurba ng kanyang labi, a sign that she's happy.

"What happen?" I was not expecting that she'll asked me. Napataas ako ng tingin sa kanya. She still wear her peaceful smile. She was calm.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. It's very wierd. Nasa labaratory kami ngayon. The two of us. Me and Espera.
Matapos na makita niya ako sa pasilyo, she offered me to come with her in the labaratory.

Hindi ko ba alam kung 'bat pa ako sumama sa kanya. Nakita ko na lang ang sarili ko na nakaupo sa mga stool ng labaratory habang kaharap siya.

"Alam mo 'merong nakapagsabi sa'kin na kaya daw maging masaya ng isang tao, sana isa ka sa mga taong 'yun." 'di ko mapigilan na mapatingin sa kanya. So, she remember. Nakakahiya.

She suddenly gave a bitter laugh. The place was defeaning until her laugh came through. Ang tawang alam mong may malalim na kahulugan.

"Si Epicurus 'yun 'no?" she shyly asked. I look away. Sa simula pa lang alam ko ng malalaman din niya ang taong nagsabi 'non. She's Espera. The Espera who will not get tired of finding the truth.

"Yeah." malamig na sagot ko sa kanya at dumungaw sa labas ng labaratory. Tanging ang tahimik na pasilyo ang pumapagitan sa'ming dalawa.

"Well, hindi 'man ako biniyayaan ng mabuting magulang, I was still happy you said those words to me. It lighten me for some reason." kahit na kalmado syang nagsasalita, ramdam ko pa ri ang lungkot sa kanyang boses.

Pero, hindi ko pa rin siya pinansin. It's wierd and unrealistic. Hindi naman kami naguusap ng gan'to katagal. She's serious always. But, hearing her laugh make me realize. Even the serious Espera can smile.

"Hey, thank you!" nakaramdam ako bigla ng pagkirot sa puso ko. Agad akong lumingon kay Espera. I never thought someone like her will say those words. Thank you.

"Wala akong ginawa, okay? Hindi mo ako dapat pasalamatan." She's overcoming her fear by herself. Hindi niya dapat ako pasalamatan. Bakit kaylangan pa niyang pasalamatan ang taong hindi naman kayang harapin ang problema niya?

She should be thankful dahil hindi niya ako naging kaibigan.

"No, pinagisipan ko na 'to nong araw na niligtas mo ako. I decided to be happy." good for you.

"And to be happy, I want to you to be right here beside me." she look away. Natameme ako sa sinabi niya. Ano daw?? Nakita ko ang pamumula ng kanyang maputing pisnge.

"I want you to be my friend, Amity. Alam kong marami ka ngayong doubts dahil nasa rank 1 ka, but I'm here to help. Napapansin ko na hindi ka na pinapansin nila Molly at Befannie. Everyone was avoiding you. I want to be with you as a friend." as a friend?

Nakita kong nakatingin na pala siya sa mga mata ko. Ang mga mata niya na nangungusap.

A friend huh, kaibigan ko nga ba sila Molly at Befannie? Marami nga ba akong doubts mula ngayon? I'm I still okay with everything?