Unwanted Vow

CHAPTER 35

[CHAPTER 35]
Eren's POV

Everything seems to be fine. I guess. I don't know how will I be able to pull all my shits together when the love of my life has a child with that bastard who took my wife and hide her from me for almost seven years.

My heart is in terrible pain and I don't even know how to make it ease.

Nakauwi na kami sa bahay namin. Ang totoong tahanan niya. As soon as she step inside, the whole house bacame alive again. Nanay Melda greeted her with tears and happiness. Hindi makapaniwala na buhay siya. Her true home missed her so much.

Kanina lang, hinayag sa'kin lahat ni Patrice ang mga nangyari. Mula sa aksidente pitong taon na ang nakaraan hanggang sa mga panahon na nandon sila ni Simon sa Siargao. She even included the times na nagalaw siya ni Simon at ang naging bunga ay si Cadden. Hindi ko alam kung paano ko pa natagalan na pakinggan siya kahit na gustong-gusto ko na sumabog sa lahat ng emosyon na nararamdaman ko.

I swear to heavens and hell that I will make that man suffer. I will make him beg for his life. Papahirapan ko siya higit pa sa paghihirap na naranasan ko ng pitong taon. Hindi ko siya titigilan hangga't hindi siya nawawala sa mundong 'to. I can't assure Patrice safety hangga't nabubuhay siya. I badly want him dead.

My face contorted in pain as I watched Patrice talking to her five years old son, Cadden. It feels like my heart is twitching in pain whenever I look at that kid. Hindi ko siya kayang tanggapin but I made a promise to Patrice. I can't break my promise. I have to learn to love that kid.

Oh, how I badly want to ask her. Kung ilang beses nilang ginawa. Kung wala manlang sumagi sa na katiting naalala bago nila gawin. Kung wala manlang siyang naramdaman na parang may mali. But as soon as I put my own shoes on her situation before I realize, I'm a fool If I ask her those questions. Of course, wala siyang mararamdaman na ganon. She had an amnesia. Wala siyang naaalala and the fact na pinapainom siya ni Simon ng mga gamot para hindi siya tuluyan makaalala ay maliit ang tsansa na kahit katiting na alaala ay sumagi sakaniya. Nakalimutan niya ako. Hindi naman niya sinasadya 'yon pero nakalimutan niya ako. And that fact makes my heart bleed in pain. Masakit.

"Maghahanda lang ako ng makakain mo. Dito ka lang ha?" Sambit ni Patrice. Tumango-tango naman ang anak niya bago niya ito iwan dito sa sofa.

Without any hesitation, nilapitan ko ang bata. Nang mapansin niyang papalapit ako ay bigla itong napayuko. I can sense na natatakot siya sa'kin. Kitang-kita ko ang panginginig ng kaniyang mga tuhod. I let out a sighed before I sit down beside him. Nanatili siyang nakayuko.

I need to do this. Ito ang first step ko sa pag-usad at pagtanggap sa mga nangyari sa nakaraan. Kahit na masakit.

"Would you mind if I play with you?"

Bahagya niyang inangat at kaniyang ulo at sumalubong sa'kin ang inosente at nagtatanong niyang mga mata.

"Ano bang hilig mo'ng laruin? Cars? Robots? Legos?" Tanong ko. Bahagya siyang umiling-iling.

"I'm not into toys. I'm into books." He said with a bit of hesitation. Ramdam kong naiilang pa siyang kausapin ako. Tumayo ako at inilahad ko sa harap niya ang kamay ko. He just gave me a confused look.

"I'll show you something. Come on." I tried to gave him my sincere smile para hindi na siya matakot pa and also to let him know that he can trust me. Nagdadalawang isip na tinanggap niya ang kamay ko.

Naglakad kami papunta sa isang kwarto sa second floor ng bahay namin. He's into books huh? I bet he will love it kapag dinala ko siya sa kwartong 'yon. Matagal nang tengga ang kwartong 'yon at tingin ko naman dahil mahilig siya sa libro ay magagamit niya 'yon.
Nang makarating kami ay agad kong binuksan ang pinto. Agad kong nilingon ang kaniyang reaksyon.

I saw his eyes glimmered in amazement and an ear to ear smile formed into his little lips. Hindi ko namalayan napangiti na rin ako. Manghang-mangha na pumasok siya sa loob.

"This is a huge library Mister. Puwede ko po ba basahin lahat ng libro dito?" Masigla niyang tanong at tumango naman ako. Nagsimula siyang kumuha ng isang libro at naupo sa desk. Mabuti nalang ay naisipan ko itong ipagawa noon. Akala ko ay hindi na magagamit pa.

Sumunod ako at naupo sakaniyang tabi. Nagtaka ako nang biglang nawala ang kaniyang ngiti as if he realized something. Dahan-dahan siyang tumingin sa'kin na may malulungkot na mata. His eyes were a bit teary.

"I'm sorry Mister if my father is a bad guy.." His voice cracked as his tears slowly fell down on his chubby cheeks.
"I'm sorry Mister if you don't like me. I'm sorry kung pinanganak pa ako."

Those last words pierced into my chest. Tila nasaktan ako sa huling sinabi niya. It makes me want to take back all that i've said.

"I love your Mom, Cadden." Isang mapait na ngiti ang kumurba sa labi ko.
"Masakit sa'kin na may nangyari sakanila ng Tatay mo but I can't afford to see your Mom na nasasaktan dahil pinagtatabuyan kita. I made a promise to her. I will accept and love everything about her. Her past, her anxieties and including you, Cadden." Hindi ko alam kung naiintindihan ba niya ang mga sinasabi ko pero bahala na. I want to let him know what I feel.

Tahimik lang siya habang hawak-hawak ang libro na kinuha niya. Napayuko siya. Kinuha ko ang librong hawak niya at inangat ang kaniyang baba. I gave him my most sincere smile. This is my fresh start. Patrice is right. Walang kasalanan ang batang 'to. Magkaiba sila ng ama niya.

"From now on you'll call me Daddy. Is that clear son?"