Man In The Glasses

chapter 9

                      Chapter nine

"hey babe... "rinig Kung sabi ng isang boses malapit sa tenga ko.

Minulat ko ang kanina pang nakapikit na mata.

"How's  your day? "malambing nitong tanong habang ramdam ko ang mainit na haplos nito sa pisngi ko.

Talaga Bang tinatanong pa nito?syempre wala ng bago! Nakahiga, kain, tulog, para akong baliw rito.

"I am not fine.. "walang emosyong Kung sagot, tinatago ang iretasyon.

Umangat nitong kinahihigaan ko at tulad ng dati, ay ang tanging silid lang ang naabot ng paningin ko.

Rinig ko ang buntong hininga nito "I am sorry babe, if I am doing this..."

Pagod akong pumikit.

"Gaano katagal akong magiging ganito? It's been three years since I am being prison here, paralyzed  and look like a fucking Crazy! " hindi ko na napigilan.

"What do you want ha? "sa huli ay napabuntong hininga ako. "please... Let me go now... Or let me feel my body... Please, hindi ko na kakayanin ang susunod na taon na ganito parin ako. Gagawin ko ang lahat ng gusto mo Just please hayaan mong maramdaman ko ang katawan ko.... "nagmamakawa ang tinig ko.

He only sigh.

"Babe just one more year.. "

"one more year? Then, kill me now, I am telling you I can't live another year being like this.. "mahinahon Kung sabi. Wala rin naman akong magagawa.

Hindi ito nagsalita at lumbas ng silid.

Don na nahulog ang mga luha ko,Hindi ako makapaniwalang umabot ng Mahigit sa tatlong taon ang sinasabi niyang pansamantalang paralyzed thing.

Ganito palagi ang naging routine ko sa tatlong taon na yun,dadating si patty para pakainin ako, matutulog, papaliguan,ganon ulit. Hanggang ngayon ay hindi ko alam Kung saan ako, Nanatili lang ako sa higaan, Kahit Man lang labas nitong kuwarto ay hindi ko nakikita.

Sa taong yun ay hindi ko parin nakikilala ang salarin Kung bakit nangyayari ito saakin, may taong may celebrasyong naganap sa bahay na ito dahil rinig na rinig ko ang malakas na tugtug na nanggagagaling sa ibaba nitong kinaroronan ko. Tanging si Patty lang aking naging kakuwentuhan at naging kaibigan kalaunan pero kahit anong gawin ko ay hindi parin ito nagsasabi saakin ng mga kasagutang gusto ko.

"Umiiyak ka na naman.. "pinunasan ni patty ang luha ko na ngayon ay nakaupo sa harap ko.

"I can't help it.... Not until my freedom get back.. "

She sighed.

"I am sorry, I can't help you out of this house, ako ang mapepermiso pagnagkataon, may pamilya ako.... "malungkot nitong sabi.

Napangiti ako, were same aged but she has a family now, like what I dream to have, years pass .

Pumikit ako "I understand, "

"time your food, "nakangiti na ulit ito.

"Mamaya na ako kakain, "

Magsasalita pa sana siya  "please... Gusto Kong mapagisa.. "

Huminga ito ng malalim.

"okay, Just call me... "the she left.

Naisip ko ang pamilya ko. Hindi ba nila ako hinahanap? Ano ng lagay nila? Kamusta na kaya sila? Si Henry kaya nakapatapos na ng high school? Natawa ako ng mapait, hindi ko Man lang nakita ang unti unting pagabot ng pangarap ng kapatid ko, wala ako sa tabi nila at Miss na Miss ko na sila.