Meisjes kunnen zwaardvechten

-4-

Ik stond daar maar. Ik keek van bovenaf neer op iets afschuwelijks. Een vrouw. Ze schreeuwde moordlustig. Ze zou iedereen doden die haar in de weg stond. In haar handen had ze een zwaard. Besmeurd met bloed. Ze stond op een stapel lijken. Mannen, vrouwen , kinderen. Ik vond het walgelijk. Hoe kon die vrouw dat doen. De vrouw pakte vertederd het zwaard vast. " Ze kunnen ons nu niks meer doen" zei ze. Wie zijn ze? Het zwaard wat ze nog steeds vasthield was prachtig. Nee mooier zelfs! Een zilveren gevest met runen erin. Elfenrunen volgens mij. Het lemmet was van een raar zwart metaal gemaakt.

Opeens was ik ergens anders. Ik kijk naar iets. Ik weet alleen niet wat. Uit het donker stapt een man. Met precies hetzelfde zwaard als zonet. "Hier kunnen ze je niet vinden" zegt hij zacht. Hij legt het zwaard onder een rots die er zonet nog niet was. De man gaat weg. Ik voel hoe mijn voeten in beweging komen. "Het zwaard van Laodema" zeg ik. Het klinkt alleen niet als mijn stem.

Weer ben ik ergens anders. Weer diezelfde vrouw. Alleen een ander zwaard. Tegenover haar staat een vrouw met hetzelfde zwaard als in de grot. "Rina hou hier mee op" zegt de vrouw. De bloeddorstige vrouw glimlacht en zegt:" nooit van mijn leven zal ik deze krach opgeven". Dan stormt ze op de vrouw af.

Dan sta ik op een plek die ik niet had verwacht. Ik sta aan de oever van een meer. Ik zie mezelf weerspiegelt in het water. Ik zie er precies hetzelfde uit als normaal. Blond haar, groene ogen. Het enige verschil zijn de blauwe lokken in mijn haar. Ik kijk op. In het midden van het meer ligt een draak. Een draak! Ik voel mezelf erheen zweven. De draak opent zijn ogen. Helderblauw. Nog blauwer dan helderblauw. "Ga weg" hoor ik. Het komt van de draak. Hij praat in mijn hoofd. Ik kijk nog één keer naar de draak en dan ga ik weg. Opeens breekt het wolkendek open en grote lichtflitsen schieten eruit.

Ik open mijn ogen. Wat is er gebeurt? Langzaam ga ik overeind zitten. Plots voel ik een pijnscheut door mijn hoofd gaan. "Rustig, ga zitten" hoor ik een stem zeggen. Ik kijk aan de zijkant van mijn bed. Er staat een meisje. Ze ziet er normaal uit als je haar vossenoren en staart niet meerekent. "Wie ben jij?" Is het eerst wat ik zeg. Het vossenmeisje glimlacht en zegt:" Vera". Ik kijk om me heen. Ik lig op iets wat een dierenhuid lijkt. "Waar ben ik?". "Je bent in het ziekenhuis. Je was erg hard geland en had een hersenschudding. Ik heb je weer opgelapt. Dat is mijn taak" zegt Vera. Ze maakt een klein buiginkje. "Vera is ze wakker?" De stem van Louis. "Ja" roept ze. Ik voel me misselijk en licht in mijn hoofd. Als we maar niet direct gaan oefenen. Louis komt binnen. "Sta op" zegt hij. Geen hoe gaat het met je? Wat aardig toch. Ik sta op. De hele wereld draait als ik dat doe. Ik grijp me vast aan een tafel en kijk naar Louis. "Kom" zegt hij. Hij draait zich om en loopt weg. Moet ik hem echt achterna? Langzaam loop ik hem achterna. Vera kijkt me aan en zegt:" heb je dromen gehad?". Waar kwam die vraag vandaan? Ik knik. Zodra ik dat doe lijkt het alsof mijn hoofd op springen staat. Ze glimlacht. "Als je met die dromen zit, dan kun je me altijd komen opzoeken" zegt ze. Ik kijk haar aan. Ze is raar. Maar ik mag haar wel. Ik draai me om en loop Louis achterna.

Terwijl we weer teruglopen denk ik aan die dromen. Eerst die vrouw op de stapel lijken dan de man met het zwaard en daarna dat gevecht. Het is te veel. Te veel om over na te denken. Louis kijkt me zijdelings aan. Zou hij weten van die dromen? "Hoe gaat het met je?" Vraagt hij. Die vraag had ik niet verwacht. "Ik ben gevallen van een rots, werd door jou bijna vergiftigd en had dromen die me zorgde baarde. Dus wat denk jezelf?" Zeg ik. "Rare dromen?" Vraagt hij. Nee hè! Ik heb mijn mond voorbij gepraat. "Rare dromen ja" zeg ik zacht. Louis haalt zijn schouders op. "Kom we zijn er bijna" zegt hij. Wat is hij toch aardig. Ik heb dus totaal geen zin om weer te vallen en een hersenschudding te krijgen. Dan krijg ik een helder flits door mijn hoofd.