Meisjes kunnen zwaardvechten

-24-

Mijn handen trillen om het gevest van het zwaard. Ik kan lang niet zo goed zwaardvechten als mijn tante. Ze rent op me af en ik spring opzij. Ze draait zich direct weer om en valt aan. Ze slaat en steekt wanneer ze maar kan. Ik kan alles maar op het nippertje ontwijken. Mijn harnas gloeit helder onder deze donkere barrière. "Val aan dan", sist ze. Ik pak mijn zwaard vast en haal uit. Ze ontwijkt zo snel, dat ik het niet eens kan zien. Ze geeft me een trap tegen mijn schenen en ik val. Mijn gezicht valt op de grond en ik heb een bloedneus. Geweldig. Ik probeer overeind te krabbelen, maar ze gaat al op me staan. "Jij bent het niet waard het legendarische zwaard te dragen", zegt ze. "Jij begrijpt hem niet", vervolgt ze. Ze kijkt dromerig naar de donkere barrière. Ze trapt het zwaard weg en kijkt genietend naar mij. Zij is de jager en ik ben de prooi. En de prooi heeft verloren. "Ik zal je langzaam doden. Pijnlijk en tergend langzaam", zegt ze. Ik probeer het zwaard te pakken, maar ik kom niet verder. "Je zult sterven!", schreeuwt ze. Ze houd haar zwaard in de lucht en steekt toe. Ik sluit mijn ogen en wacht op de pijn, maar die komt niet. Ik open mijn ogen en zie een zilveren schild om me heen. Het zwaard van mijn tante verbrokkelt langzaam. "Nee!", schreeuwt ze. Ik duw haar weg met het schild en pak het zwaard weer op. "Jij zult sterven", zeg ik. Ik duw haar op de grond en hou het zwaard boven mijn hart. "Ik ben je tante, Mira! We zijn familie", schreeuwt ze wanhopig. "Jij probeerde me anders wel te doden", zeg ik. Dan voor het eerst, vermoord ik iemand met het zwaard. Mijn handen trillen, als het zwaard door het hart van mijn tante gaat. Haar laatste adem wordt uitgeblazen en ik heb gewonnen. De donkere barrière verdwijnt. "Mira!", schreeuwt Vera en ze knuffelt me. "Je hebt het overleeft", zegt Louis. Ik glimlach, als ik bewusteloos val.

Met een zilveren jurk en een prachtige zilveren handschoen aan mijn rechterhand, loop ik de zaal binnen. Het is een paar dagen naar de slag. Zodra mijn tante was verslagen, verdwenen ook al haar monsters en de draak. Ze hadden me bewusteloos verzorgd. Mijn rechterhand was helemaal verbrand geweest, hoe het kwam wisten ze niet. Maar ik zou die hand nooit meer kunnen gebruiken. Dus hadden de elfen me een zilveren, metalen, handschoen gegeven. "Ben je klaar?", vraagt Vera. Vera draagt een prachtige oranje jurk waar haar vossenstaart met onder vandaan komt en ze heeft mooie oranje linten in haar haar. Ook Yesia staat er. Zij draagt een zwarte jurk met wat glitters. Ze pakken beiden een arm van mij vast. "Tijd voor het grote feest", fluistert Yesia in mijn oor. We lopen door de zaal naar de balzaal. Duizenden elfen zijn al aan het feesten. Ik glimlach, als ik Louis zie. Ik heb gevoelens over hem gekregen, daar twijfel ik niet over. Louis draagt een wit pak met een zwaard. Tuurlijk draagt hij een zwaard. Louis, blijft Louis. Ik laat de meiden los en loop naar hem toe. "Wil je dansen?", vraag ik verlegen. Hij kijkt me aan met zijn kille blik en even denk ik dat hij nee wil zeggen, dan knikt hij. Hij pakt mijn hand en we gaan naar het midden van de zaal. Iedereen stopt met dansen om ons aan te kijken. We dansen en dansen, tot diep in de nacht. En ik? Ik ben blij. Als we stoppen met dansen zegt Louis:" ik dacht dat ik niks voor je voelde, maar ik had het mis, dat doe ik wel". Ik wil iets zeggen, maar dan kust hij me. Vuurwerk lijkt te ontploffen in mijn buik. Samen met miljoenen vlinders. Dit is perfect. Ik zou dit alles zo nog een keer doen, alleen voor deze kus.

Einde.