Poison (1)

2. Op naar Clay...

Hoofdstuk 2. Op naar Clay...

'We luisteren niet naar de buurvrouw'. 'We spreken haar tegen en we bouwen vanavond een feestje'. Zegt Kian. Ik knik. 'Ik hoorde dat de buurvrouw een hekel aan harde muziek heeft maar wij zijn daar gek op dus zetten jullie dan harde muziek aan en maken haar gek zodat ik met Clay uit kan gaan'? Vraag ik. 'Dylan en Kian kijken mij teleurgesteld aan'. 'Maar Reve, we doen alles samen weet je nog'? Vraagt Kian. Ik knik. 'Maar ik wil het uitmaken met Clay vanavond'. 'Ik beloof dat ik nog terug kom vanavond'. Zeg ik. Dylan zucht. 'Hoe laat ben je ongeveer terug'? Vraagt Dylan. Ik haal mijn schouders op. 'Ik denk rond half tien'. Zeg ik.' Dan wachten we op jou'. Zegt Kian. Ik kijk hem aan. Hij glimlacht lief. 'Echt waar'? Vraag ik. Dylan knikt. 'We gaan toch geen mens weg jagen zonder ons drieling zusje'. Zegt Dylan.

Ik geef mijn broers een knuffel. 'Bedankt jongens'. Zeg ik. Ik ren de trap op naar boven en ik ren mijn kamer binnen. Ik ga achter mijn bureau zitten en ik pak mijn telefoon die nog in de oplader ligt. Ik typ mijn code in en ik tip op whatsapp. Ik heb veel berichten van groepen die ik meestal gewoon negeer. Ik heb eigenlijk bijna alleen maar jongens vrienden. Ik ga eigenlijk bijna niet om met meisjes. Het komt waarschijnlijk omdat mijn beste vrienden mijn twee broers zijn maar dat maakt voor mij helemaal niet uit. Het is waarschijnlijk gewoon hetzelfde maar dan heb ik meer contact met mijn beste vrienden.

Tussen de whatsapp namen die ik ook Clay zijn naam staan. Ik knik op zijn naam en ik lees de berichten van mijn onbetrouwbare vriendje.

'Reve, kom je vanavond naar mij toe'? staat er.

Ik typ snel terug.

'Ja natuurlijk Clay maar ik moet om half tien thuis zijn'. Stuur ik terug.

Ik gooi mijn schooltas in het hoekje van mijn kamer en ik zet de televisie aan. Ik kijk een tijdje televisie. Ongelofelijk dat ik na deze zomervakantie alweer in het vierde jaar zit van school. Het is echt raar. Dat zou je niet denken van dit kleine meisje. Ik voel mijn telefoon weer trillen. Ik kijk naar mijn telefoon. Clay belt mij. Ik schuif het groene telefoon hoorntje naar rechts en ik hou mijn telefoon bij mijn oor. 'Hoi Clay'. Zeg ik. 'Reve meisje'. Zegt Clay. Ik zucht. 'Noem me niet zo'. Zeg ik. 'We kunnen vanavond ook naar een café'. 'Daar houden ze vanavond een feest met optredens, disco liedjes en mensen die dansen'. Zegt Clay. Ik denk na. Ik ga het vanavond waarschijnlijk uitmaken dus ik twijfel.

'Ja, is goed'. Zeg ik. 'Ik kom zo naar je toe'. 'Tot ziens'. Zeg ik. 'Dag Reevje'. Zegt Clay. Ik zucht en ik hang snel op. Ik haat die bijnamen van hem. Nu heb ik nog een reden om het uit te maken. Ik loop naar mijn kast en ik trek andere kleren aan. Voor vanavond trek ik een donker groen jurkje aan tot mijn boven benen met daaronder een zwarte broek. Omdat ik natuurlijk een meisje ben moet ik me soms wel een beetje aanpassen aan de andere meisjes. Ik haat het om jurken te dragen omdat ik natuurlijk hetzelfde als mijn broers gewend ben. Ik kijk op de klok. Het is al snel vijf uur geworden en ik loop naar beneden. Ik loop de huiskamer binnen en ik zie de buurvrouw op de bank zitten. 'Hallo Reve'. Zegt ze lief. Ik glimlach heel nep. 'Hallo buurvrouw'. Zeg ik. Ik pak mijn leren jasje. De buurvrouw staat gelijk op. ' Wacht Reve'. Zegt ze en ze pakt mijn arm vast. 'Waar ga heen'? Vraagt ze. Ik kijk haar bang aan. Ik haal haar hand van mijn arm af en ik loop richting de sleutel bak. 'Ik ga deze hele avond naar Clay'. Zeg ik. 'Maar wie is Clay'? Vraagt ze en ze loopt achter mij aan. Ik loop naar de deur als ik mijn sleutels heb gepakt. 'Clay en iemand uit mijn klas'. Zeg ik.

Ik open de deur en ik doe de deur snel achter me dicht. Ik loop naar mijn fiets en ik doe mijn sleutel erin. Ik fiets snel naar Clay toe. Hij woont niet zo heel ver van mij vandaan. Ik voel de wind door mijn broek gaan waardoor ik het best wel koud krijg. Ik zet mijn versnellingen uit. Ik heb alle tijd om naar hem te gaan. Ik ga het hoekje om. Ik hoor twee mensen praten. Ik zie de twee jongens al. 'Dylan'! 'Kian'! Roep ik. Ze steken hun hand op. 'Reve'! Roepen ze. Ik fiets naar ze toe en ik stap van mijn fiets af. 'Hey, wist je dat de buurvrouw er nu al is'? Vragen we alle drie tegelijk aan elkaar. We schieten in de lach.

'Kennelijk weten we het wel'. Zegt Dylan. 'Waar wilde je heen gaan'? Vraagt Kian. Ik knik naar de kant waar ik heen wil fietsen.' Ik ga naar Clay'. Zeg ik. 'Wat gezellig'. Zegt Kian sarcastisch. Ik knik. 'Ja, het zal heel gezellig worden vanavond'. 'Als ik het uitmaak'. Zeg ik. 'Waarom moet je daar nou een hele avond op wachten'? Vraagt Dylan. 'Je kan het ook heel makkelijk doen'. Zegt Kian. Klop bij hem aan en als hij open doet zeg je gewoon: 'Clay, het is uit jij sukkel'. 'En dan geef je hem een klap in zijn gezicht'. Zegt Dylan. Ik lach. 'Dylan zou jij dat ooit bij een meisje doen'? Vraag ik. Ik en Kian denken na. 'Ja, dat zou hij echt doen'. Zeg ik. 'Maar zo zielig ben ik toch niet'? Vraag ik. 'Het is niet zielig maar gewoon de keiharde waarheid'. Zegt Dylan. 'En jij Kian'? 'Heb jij al eens een vriendin gehad'? Vraagt Dylan. Kian antwoord niet. In de tijd dat ik en mijn twee broers aan het kletsen zijn let ik totaal niet op de tijd, totdat ik ineens hoor dat Clay mij belt op een late tijd. Mijn telefoon gaat over. Ik sleep het groene hoorntje weer naar de goede kant.

Ik zou mijn mobiel bij mijn oor. 'Hallo'? Zeg ik. 'Reve, wanneer kom je nou'? 'Het is al bijna zeven uur'. Zegt Clay. Ik hang snel op. 'Dag Dylan, Dag Kian'. Zeg ik en ik stap op mijn fiets. 'Veel plezier bij je vriendje Clay'. Pesten Dylan en Kian mij. Ik lach en ik fiets snel verder. Ongelofelijk dat ik bijna twee uur met mijn broers gesproken heb. Ongelofelijk! Ik zet mijn fiets snel bij het huis van Clay en ik ren naar de deur. Voor ik op de deurbel kan drukken gaat de deur al open. 'Clay'. Zeg ik. Hij glimlacht. 'Reve, waar was je nou zo lang'? Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kwam mijn broers tegen en ik had een lang gesprek met ze'. Zeg ik haastig. 'Kom binnen, Reve'. Zegt hij. Hij kijkt op zijn horloge wanneer ik net binnen stap. 'We moeten zo wel weg'. 'Ik ga even mijn schoenen aan trekken'. Zegt Clay en hij rent naar boven. 'Oh nee, dit zal echt helemaal mis gaan'. Hij verheugt zich er echt op en ik weet dat hij vanavond kwaad of super verdrietig zal zijn door mij. Wat doe ik iedereen toch aan? Maar ik heb weinig keus. Toch?   

————————————

Hey iedereen,

Zin in het volgende hoofdstuk?? Ik wel in ieder geval.

Vanaf het volgende hoofdstuk begint alles echt. 

-YinYangLaraa