Poison (1)

4. Vanuit Dylan.

Hoofdstuk 4. Vanuit Dylan.

(POV Dylan)

Ineens word ik gebeld. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en ik zie geen naam staan. Ik sleep het rode hoorntje naar de goede kant. Geen zin in. Denk ik. Ik zit in mijn kamer om te wachten tot Reve en Kian thuis zijn. Waar Kian is weet ik niet en Reve weet ik wel. Hopelijk gaat het goed met Reve. Dan word ik ineens weer gebeld. Ineens zie ik een kleine naam eronder staan. 'Reve'. Staat er. Ik sleep het groene hoorntje naar de goede kant. Ik hou mijn mobiel bij mij hoor. 'Hallo'. 'Reve'? Vraag ik. Gaat alles goed met je? Vraag ik. Ik hoor wat geluid. Het klinkt niet goed. 'Reve'? 'Waar ben je'? 'Ik kom gelijk naar je toe'! Roep ik. Ik hang op. Ik ren van mijn kamer af en ik pak mijn leren jasje. Ik denk wel dat ik weet waar Clay en Reve zijn. Ik ren de deur uit en ik trap het achter me dicht. 'Reve'! Ik sprint naar het huis van Clay. Onderweg is er helemaal geen verkeer. Ik kom na een paar minuten aan bij het huis van Clay. Ik zie Reve haar fiets ook niet meer staan. 'Reve'! Roep ik harder.

Ik hoor in de verte een geluid. Precies achter de struiken. 'Reve'! Roep ik nog een keer. Ik ren op de struiken af. Ik zie het café iets verder weg. Dat is het dus! Ik neem een aanloop en ik spring over de struiken heen. Ik kijk rond op de nieuwe weg. 'Reve'! Roep ik. Ik zie haar op de grond liggen met haar ogen dicht. Ik ren naar Reve toe en ik ga naast haar op de grond zitten. Ik sla zachtjes tegen haar wang aan. 'Reve'? 'Ben je er nog bij'? Vraag ik. Ik pak mijn mobiel en ik druk op noodoproepen. Ik druk drie toetsen in. 112. Ik hou mijn mobiel bij mijn oor en ik hoor het over gaan.

'Hallo'? Hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Hallo'. Zeg ik. 'Ik ben Dylan Krist van veertien jaar'. 'Ik bel vanwege mijn zusje'. 'Ze ligt op de grond en reageert niet'. Zeg ik bang. 'Waar ben je'? Vraagt de politie aan mij. 'Vlakbij het café LivGo'. Zeg ik door de telefoon. 'Wij komen er zo snel mogelijk aan met een ambulance'. Zegt de politie. Dan hangt hij op. Ik kniel langs mijn zusje en ik hou haar hoofd omhoog. Misschien komt ze dan weer bij vanwege de lucht. Ik ga weer naar noodoproepen en ik bel Kian. Ik hoor het geluid weer en de stem van Kian. 'Dylan, wat is er'? Vraagt Kian aan de andere kant van de lijn. 'Het is Reve'. Zeg ik. 'Ze is bij het café LivGo en ze ligt hier op de grond'. Zeg ik. 'Ik kom gelijk naar jullie toe'! Roept Kian. Ik hang op. Ik hoor de ambulance al ergens in de verte. Ik zie de ambulance de hoek om rijden. Ik sta op en ik zwaai naar de ambulance. Ze rijden onze kant op en ze stoppen bij mij. Twee mensen springen uit de ambulance en ze gaan bij Reve zitten. Ze doen een paar testen om te kijken of ze nog wel leeft. Ik ben echt doodsbang dat mijn zusje dood gaat.

Dan zou ik nooit weten waarom en dan heb ik alleen mijn broertje. Reve wordt op een soort wit bed neer gezet en daarna word ze de ambulance in gereden. Ik barst in tranen uit. Ik loop naar een man toe en ik tik hem aan. 'Meneer, mag ik alsjeblieft met mijn zusje mee'? Vraag ik. De man zet zijn hand op mijn schouder. 'Maar natuurlijk, mijn beste jongen'. Zegt de man. Ik stap in de ambulance en ik krijg precies op dat moment een bericht van Kian. Ik kijk even naar het bericht.

'Ik kom vanavond naar het ziekenhuis'. ' Ik zie je daar'.

Ik sluit de deur van de ambulance en ik ga vlak naast Reve zitten met de tranen in mijn ogen. Ik zie bijna alles wazig van de tranen. Ik pak haar arm vast en ik voel dat het heel koud is. Ik bijt op mijn lip. Dit is waarschijnlijk een teken dat Reve dood is! Ik veeg een hoop tranen uit mijn ogen. 'Reve'. Fluister ik. 'Wat is er toch gebeurt'? Vraag ik me af. Na een tijdje komen we aan bij het ziekenhuis. Reve wordt met spoed naar een kamer gebracht. Ik ren achter Reve aan maar dan wordt de deur voor mij dicht gegooid. Ik open de deur maar iemand houd me tegen. Ik draai me om. 'Kian'! Roep ik. 'Wacht maar even, Dylan'. Zegt Kian. We gaan slapen bij de stoeltjes zitten en wachten. Ik zie steeds meer mensen in de wachtruimte verdwijnen. Uiteindelijk blijven ik en Kian als enige over.

Kian en ik voelen continu weer tranen in onze ogen. 'We kunnen er toch niet aan denken als onze beste vriendin en drieling zusje dood gaat'. 'Zij is een van de mensen die voor mij nooit dood mochten gaan'. Zegt Kian. 'Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen'. Zeg ik. Kian omhelst me. Na uren in de wachtkamer wachten gaat de deur open. Een paar dokters komen naar ons toe. Ze kijken niet al te blij. 'Kian en Dylan Krist'. Zegt een dokter. Wij knikken. De man zucht. 'We hebben helaas niet kunnen ontdekken waarom jullie drieling zusje Reve niet wakker word'. 'Er mankeert wel iets vreselijks'. Zegt de man.

'Jullie mogen nu naar jullie zusje'. 'Het spijt me zo over wat er gebeurt is, jongens'. Zegt de dokter. 'We weten wel zeker dat Reve nog in leven is'. Ik en Kian staan op en we lopen naar de kamer waar Reve ligt. Ik ga op het krukje naast Reve haar bed zitten. Ik leg mijn hand op haar voorhoofd. 'Zelfs de dokters weten niet wat er aan de hand is met Reve'. Zegt Kian. Ik knik. 'Wat moeten we nu'? 'Dit kunnen we toch niet zo aan onze buurvrouw melden'? Vraag ik. Kian knikt. 'Reve wordt honderd procent zeker wel wakker binnen twee maanden'. Zegt Kian. 'Wij zorgen er gewoon voor dat onze ouders en de buurvrouw hier niks over te weten komen'. ' Dit vertellen we pas zodra alles voorbij is en Reve weer oké is'. 'Dan vertrouwen mam en pap ons'. Zegt Kian. Ik knik. 'Ik ben het helemaal met je eens'. Zeg ik. Dan krijgt Kian een berichtje waar hij vanop kijkt. Ik kijk naar mijn mobiel en ik zie dat de buurvrouw mij belt. Ik sta op en ik neem op. Ik leg mijn mobiel bij mijn oor.

'Hallo'. Zeg ik. 'Dylan'? 'Waar ben jij'? Vraagt de buurvrouw aan mij. 'Het is al bijna half elf in de nacht'. 'Een jongen van veertien mag dan niet meer buiten zijn'. Zegt de buurvrouw. 'Ik ben bij een vriend'. Lieg ik. 'Welke vriend'? 'Dan kom ik je wel ophalen'. Zegt de buurvrouw. 'Nee, dat hoeft niet'. Antwoord ik terug. 'Dan hoor ik geluid'. Ik draai me om naar Reve en Kian. Ik zie dat Reve haar wimpers bewegen. 'Reve'! Roepen ik en Kian. Ik hang snel op en ik ren naar mijn zusje toe.   

———————————————————————————————————————————————

heyhey,

Hopelijk vinden jullie het mooi. Ik typ het soms uit andere kanten maar dat zien jullie dan wel in de titel van het hoofdstuk. Dan staat er: Door het oogpunt van....  of vanuit ....

bye bye 

-YinYangLaraa