Bay Melark // Vmin

16 🐾 Hayatıma ne de güzel girmişti, öyle davetsiz

Kesinlikle aşık olduğum bir parçayı bırakıyorum buraya~ lsdşaslkafjksald keyifli okumalar 🍂

🎧 Myuu - Lost world 

🐾

Bir filmde denk geldiğim garip bir inanışa göre bir yaprağı dalından koptuğu sırada havada yakalarsanız bir dileğiniz gerçek olurmuş. Biliyordum ki bu bir batıl inançtı. Ayrıca bu şekilde olan belki de yüzlerce batıl inanç vardı. Tamam, bu olaya tamamiyle inanmıyor olabilirdim ama yine de hiçbir şey kaybetmeyeceğimi bilerek boş park yolunda her dakika kilit taşların üzerindeki sayılarının artmasına neden olan o sararmış yaprakları tutmaya çalışıyordum, Zibilyon tane hayali olan birisine göre bu durum iyi bir güzellik sayılırdı. Hem belki de... şans eseri dileğim kabul olurdu?

Sarı ışıkları dolayısıyla loş bir ortam sağlayan sokak lambasının aydınlattığı tenha parkta gözlerim sürekli olarak yere düşmekte olan sararmış yaprak tanelerine kayıyordu.  En azından birini tutabilirdim. Hem bu olay artık bir dilek bahsi değildi, bildiğimiz namus meselesi olmuştu. Çünkü ne zaman bir yaprağın düştüğünü görsem tüm hırsımla birlikte yaprağa doğru koşuyor ve onu tutmaya çalışıyordum. Ama şuana kadar yaptığım atakların hepsi hüsranla sonuçlanmıştı ve Taehyung her elimle tutmaya çalışıp başaramayarak yere düşürdüğüm yaprak tanesinde bana gülüyordu.

Bu düşündüğüm kadar kolay değildi. Halbuki izlediğim filmde çocuk, çok da zorlanmamıştı yaprağı tutmak için.

Belki de 20. denememde başarısız olduktan sonra istemsizce düşen omuzlarımla tekrar Taehyung'a doğru dönmüştüm. Aramızdaki o birkaç metreyi nasıl açtığımı düşünmüştüm ilk önce. Gerçekten... yaprağı yakalamak isterken ondan o kadar uzaklaşmış mıydım? Mesafe çok değildi fakat düşündüğümden fazlaydı. Hem Bay Melark elimdeyken ondan çok da uzaklaşamazdım değil mi?

"Ya! Park Jimin, amacın ne? Neden otlara basmak istemeyen geyikler gibi zıplayıp duruyorsun?"

"Ben geyik değilim Taehyung. Sadece bir yaprak tanesi tutmaya çalışıyordum. Tanrım bu işin bu kadar zor olacağını nasıl tahmin edebilirdim ki?"

Bana yaklaşmakta olan Taehyung gibi bende ona doğru ilerliyordum. Omuzlarım hayal kırıklığından dolayı düşmüştü ve emindim ki suratım da asılmıştı.

"Neden yaprakları bu kadar çok tutmak istiyorsun ki?"

"Bir efsane duymuştum."

"Ne?"

"İnanılan bir efsaneye göre eğer yere düşmekte olan bir yaprağı tutarsan bir dileğin gerçekleşirmiş. Kesin olmasa da şansımı denemek isterdim, ama bir tane bile tutamadım."

Hayalet çocuğun yanına gitmeme belki 5 belki de 7 adım kalmıştı. Ben elimde tuttuğum oyuncak ayımla her ne kadar yavaş yürüyorsam Taehyung da bana yaklaşmamak için en az benim kadar yavaş ilerliyordu. Başta yanıma gelmemek için böyle yaptığını düşünsem de aramızda 3 adımlık bir mesafe bırakarak durduğunda ve boşta olan elini yavaş bir şekilde havaya doğru kaldırıp gökyüzünden düşen sarı bir yaprak tanesini uzun parmaklı elleriyle tuttuğunda neden böyle davrandığını anlamıştım.

Deli edecek derecede yavaş hareketleriyle ilk önce bana bakmış ardından ise elini usulca kaldırarak sonbaharı gözler önüne seren o minik yaprak tanesinin süzülerek ellerinin arasına düşmesine izin vermişti.

"Hey baksana, bence bu dilek hakkımı sana verebilirim."

~~~

Taehyung, neden bilmiyordum ama günler geçmesine rağmen artık kabuk bağlayan yaramı hala kontrol ediyordu. Kalenin yanmasından sonra korkudan hızla kaçarken açılmış olan yarama bakmış ve orayı bir şekilde tekrar tedavi etmişti bu sefer öncekinin aksine cerrahi ip falan da kullanmamıştı üstelik... Zaten asıl gariplik de bundan sonra başlamıştı.