Çocuk kızı kurtarırken sakatlanacağını bilse dahi vaz geçmedi...
Jungkook 2 yıl önce kurtardığı kıza zorla evlilik sözleşmesi imzallatı ve kız hiç umursamadan ona sonuna kadar bakacağına söz verdi.
Tekerlekli sandalye konulu bkrden fazla kitap okudu...
Geçirdiğim talihsiz kazanın ardından çokça etkilenmiş ve karşıma çıkan her sorunu elimden geldiğince insanlara yardım ederek çözmüştüm. Bugün ise yeni işime ilk adımımı atıyordum. Aslında aklımda daha farklı şeyler vardı ama ben bunun da kadere bağlı olduğuna kendimi inandırdım sanırım.
Öz geçmişimi yazarken ve çalışabileceğim işleri yazdığımda dosyada sakat birine bakmakla ya da yatılı kalmakla ilgili bir şey yazmamıştım. Ama yine de teklif gelmişti ben de kabul etmiştim. Kalacak yerim zaten yoktu ev arkadaşım geçenlerde Namjoon abim ile evlendi ve ben evin kirasını ödemekte zorlandığım için kiradan çıkmış bu süre içerisinde de bir pansiyonda konaklamıştım. Başta teklif için tereddüt etsem bile kabul ettim çünkü onun yardıma ihtiyacı vardı.
Ve benim tutmam gereken bir sözüm vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çalışacağım yere vardığımda taksiye parayı verip teşekkür etmiş ardından valizi alıp kocaman kapısı olan villanın önünde durmuştum. Burası çok büyük bir yerdi benden daha iyi bir bakıcı bulabilirlerdi. Hala neden ben diye kendi kendime sorar iken tereddütlü adımlar ile içeri girip kapıyı çalmıştım.
Orta yaşlarda güler yüzlü biri kapıyı açtı. Evin hizmetlisi olduğunu öğrendiğim teyzeye iş için geldiğimi söylediğimde içeri geçmem için kenara kayınca samimi bir şekilde tebessümde bulunarak teşekkür etmiştim.
Genelde çokça teşekkür eden biriyimdir. Bu huyumu arkadaşlarım çok sevmez ama yapabilecek bir şeyim yok çünkü bu iki kelimeyi kullanmayınca kendimi garip hissediyorum.
Sonunda evin salonu olduğunu düşündüğüm yere varmıştım. Gene orta yaşlarda çokça bakımlı ve güzel bir kadın duruyordu. Hemen yanında da bir adam vardı. Sanırsam karı-kocaydılar.
"Merhaba! Ben Ji Eun-tak." dedim ve tebessüm ederek hafif eğildim.
"Merhaba kızım, Ben Bay Jeon. Bu da karım Bayan Jeon." demişti adam kalın ve gür bir sesle. Ama samimi bir şekilde konuşmuştu adamın albenisi buradan bile belli.
İkisi de güler yüzlü insanlardı ama sanki mutlu değil daha çok hüzün barındırıyorlardı gözlerinde. Konuştukça oğulları hakkında ki detayları öğrendiğimde neden mutsuz olduklarını şimdi daha iyi anlıyordum.
Kim sakat oğulları olunca mutlu olurdu ki?
Bu onlar için üzücü olmalı yani oğullarının yürüyememesi. Uzun bir sohbetin ardından oğullarının olduğu odaya gittik. Kapıda koruma vardı. Evin yardımcısı kapıyı çalıp içeri girdiğinde bende peşinden gittim.
İçeri yavaşça kafamı uzattığım da sandalyesinde dimdik oturan kişiyi gördüm. Gözlerinde ki parlaklık sönmüştü. Saçları uzamıştı ama daha ciddi olmuş ve çocuksu bakışlarını es geçmiş adam olmuştu.
Gözlerinde yıldızları gördüğüm kişiydi. O hoşlandığım çocuktu. Hayatımı kurtaran..
