ACIYA GÜLMEK...

Böyle olmasını istemezdim ama böyle olmalıymış

Düşünsene yalnızsın ve başını yaslıyacak bi omuz yok ya uçurumdan düşersen korkusuyla yaşarsın hep sonsuzluğa itilen bi kapı kilitliyken nasıl sonsuzluğun hayalini kurabilirki bir insan
Bi sonun olduğunu bile bile sonsuzluğa itilmek istiyoruz bu tıpkı gökküşağına sekizinci renk olmak gibi bir imkansızlık göstergesidir ama zaten imkanlarımız imkansızlıkları yaratmak için değil midir o elimizdeki imkan elimizde olmayıpta olmasını istediğimiz şeyler için çabaladığımız bir aracıdır yetinmeyi bilmiyoruz hep kazandığımızın dahada fazlasını istiyoruz ama artık istemiyorum çünkü aramızda şehirler ülkeler olmasına razıydım araya daha uzak mesafeler girmesin diye bu kadarını yapabiliyomuşum demekki benim bu kadar güçlü olmam istenmiş daha fazlası veya daha azı değil verildiği kadarı olmalı güçlü olmak değil mesele güçlü olmadığını elinden bu kadarının geldiğini bile bile daha çok yorulmaktır koşmaktır kaybetmemeye çalışmaktır yaşamaya çalışmak herşeye rağmen her daim ne olursa olsun yaşamaya çalışmak onun için değil kendin için çabala kendine verdiğin değerin fazlasını bi başkasına vermemelisin sonra pişman olup değmezmiş dersin o pişmanlığı yaşamadan önce düşünmemiz gerekirdi hayatımın tüm günleri neredeyse KEŞKELERLE geçiyor keşke seni tanımasaydım keşke ellerini tutmasaydın keşke kokunu içime çekmeseydim keşke gözlerine bakmasaydım keşke SENİ SEVMESEYDİM keşke bir Dünya daha yaratılsaydı hayallerimize doğru giden yolda yürürken karşıma çıkmayacağını biliyorum ama artık çok geç değil mi? Seni tanıdım ellerini tuttum bırakmadım kokunu içime çektim tek ihtiyacım olan dünyamda ki tek oksijenmiş gibi senin tenine muhtaçmışım gibi gözlerine baktım orada aşkla bakan adam bana gülümsüyor sandım yanıldım ve canım yandı seni sevdim, seni çok sevdim ben herşeyimi beni düşünen herkesi geride bıraktım sadece sen ol diye bilemezdim senin de gideceğini bilmem gerekirdi canımı yakacağını bilmem gerekirdi hislerimin öleceğini kaç kere gidersen git seni affetmemem gerektiğini kokunu unutacağımı senin de herkes gibi gideceğini bir başıma kalacağımı bilmem gerekirdi artık geri dönsen bile seni ne kadar istememe rağmen affedemiyeceğimi bil yaşanmışlıklarımız izin vermiyor anılarımız geleceğe dair kurduğumuz hayallerimiz ağladığımızda akan o gözyaşlarımız birbirimizi tanımadan önce yaşadığımız o zorluklar sana ihtiyacı olan kalbim izin vermez böyle bir ihaneti affetmeme böyle olmasını istemezdim ama böyle olmalıymış...