Gevlucht (Flikken Maastricht)

3

Ik stapte snel in de auto, in de hoop dat hij me niet had gezien. Ik bleef even zitten en zag hem voorbij lopen. Ik dook naar beneden maar was net te laat want hij kwam op me af. Ik had de autodeuren al op slot gedaan, hij tikte op mijn raam en tikte er op. 'Kunt u even de deur los doen?' vroeg hij. Meende hijdit nou echt? Noemde hij me u? Ik deed de auto van het slot waarna hij de deur open deed. 'Goedemiddag mevrouw, wat doet u hier?' vroeg hij. Herkende hij me niet ofzo? Ik vond het echt super vreemd. 'Ik kom hier werken, ik ga nu naar huis, mag ik gaan?' antwoorde ik, waarna ik mijn deur dicht trok, de auto starte en weg reed. Ik zag hem verbaast kijken. Was hij me dan gewoon vergeten? Of deed hij alsof? 1 ding wist ik zeker, het was vreemd.

Ik stapte uit de auto en liep samen met Floor het huis binnen. 'Vind je het wat?' vroeg ik haar. 'Ja' knikte ze. Ik pakte haar op en nam haar mee naar boven. Ze zag er moe uit en begon ook vervelend te doen, dus ik bracht haar maar naar bed. 'Werk nou even mee Floor' zei ik geïriteerd toen ze niet meewerkte. Ze begon te huilen, dat ook nog. Ik susde haar en ze werd gelukkig stil. Toen ze eindelijk in bed lag ging mijn telefoon af. Ik nam op en kreeg een bekende stem aan de telefoon. 'Hé Eef, met mij. Kun je vanmiddag wat doen?' Het was Vera, mijn nieuwe partner. 'Floor is er wel, dus kan je dan hierheen komen?' vroeg ik haar. 'Ja prima, zie ik je zo' en ze hing op. Hoefde ik me dus ook niet te vervelen vanmiddag. 

Na een halfuur hoorde ik de bel gaan. Ik liep naar de deur en deed hem open. 'Kom binnen' zei ik tegen Vera. 'Je woont mooi hier' zei ze meteen. 'Dankje' antwoorde ik. Floor wordt zometeen wakker, maar die kan zichzelf wel vermaken'. Vera knikte. 'Wil je wat drinken?' Ze knikte. 'Hoe gaat het met je vriend?' vroeg ik maar om op een onderwerp te komen. 'Goed' reageerde ze, maar haar gezicht stond niet naar goed. Ik keek haar vragend aan. 'Hij doet heel vreemd de laatste tijd' kwam toch een ander antwoord. 'Hoezo?' vroeg ik haar. 'Hij heeft een nieuwe partner, een vrouw. Ze doen naar mijn idee veelste veel samen, terwijl Lars en ik nooit wat doen'. Ik knikte begrijpelijk. Ik snapte haar wel, ze wil haar vriend niet kwijt. 'Hoezo ben je eigenlijk weg gegaan uit Maastricht?' vroeg ze plotseling. 'Ik wou wat nieuws, nieuwe start en alles vergeten wat er vroeger is gebeurd'. Ik zag dat ze me vragen aan keek. 'Mijn ex-man heeft me verlaten, toen we net een paar maanden waren getrouwd, met een briefje'. Ze keek verbaast naar me. 'Wil je hem lezen?' vroeg ik. Ze knikte. Ik liep naar boven en pakte het briefje. Ik liep voorzichtig om Floor niet wakker te maken. Ik pakte het briefje uit mijn nachtkastje en liep weer naar beneden. Ik gaf het briefje aan Vera. Ze las het en keek verbaast naar het briefje. 'Wat een lul' zei ze meteen. 'Hoe lang is dit geleden?' vroeg ze. '10 jaar' zei ik. 'Van wie is Floor dan?' vroeg ze redelijk verbaast. 'Uhm..' stamelde ik. Ik vond het nogsteeds moeilijk om er over te praten. 'Je kan me alles vertellen'. Ik knikte en begon te vertellen. '2 jaar geleden waren we met een onderzoek bezig naar een verkrachter. We hadden een lokaas nodig en ik bood me aan. Iedereen zou me in het zicht houden, maar mijn partner van toen, die daarna ontslagen is, moest iets belangrijkers doen en is toen weg gegaan. Ze hadden me dus niet meer in de gaten en ik ben in handen gekomen van die verkrachter. Hij heeft me een aantal keer verkracht en me vastgehouden. Ik ben wel gered en hij is opgepakt. 2 weken nadat hij in de gevangenis zat heeft hij zelfmoord gepleegd. Floor heeft dus geen vader'. Zo, dat was er uit. Vera keek me met grote ogen aan. 'Meisje toch' en ze gaf me een knuffel. 'Als er wat is kun je me altijd bereiken he!' Ik knikte naar haar. 'Nog iets vreemds'. Ze keek op. 'Mijn ex zag ik net, op het politiebureau, alleen het was net of hij me niet meer kende'. Ze keek me vragend aan. 'Floris Wolfs was het toch?' Ik knikte. Ze had dat natuurlijk gelezen onder aan die brief. 'Nu je het zo zegt, ik ken hem wel. Hij werkt ook bij ons'. Ik keek haar verschrikt aan. 'Het spijt me..' zei ze. 'Het is niet jou schuld joh gek, maar ik ga hem wel even duidelijk maken, dat ik het briefje samen met de scheidingspapieren van 10 jaar geleden, nog niet vergeten ben. De klootzak'. Ze knikte instemmend. 'Ik ga je er bij helpen' gaf ze me een knipoog, waarna we samen in de lag schoten.